Το κορίτσι του φίλου μου_AUBGRBC

Κεφάλαιο 20: Επέτειος

Ο Αχιλλέας αναστέναξε βαθιά και παράτησε το φλιτζάνι με τον καφέ στο γραφείο του. Δεν μπορούσε με τίποτα να συγκεντρωθεί σήμερα. Η σκέψη του έτρεχε συνέχεια στη μακαρίτισσα τη γυναίκα του. Σήμερα θα έκλειναν 23 χρόνια γάμου αν εκείνη ζούσε... Είχαν παντρευτεί ακριβώς πριν από 23 χρόνια, μια ηλιόλουστη μέρα του Γενάρη. Ενάμιση χρόνο μετά, στις αρχές Ιουλίου, ήρθε στον κόσμο και η μοναδική τους κόρη... Η Μαρκέλλα... Όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη της γυναίκας του, ένιωσε πως ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Πάντα ήθελε μια κόρη που να έμοιαζε σε εκείνην... Στη γυναίκα της ζωής τους...

Η ευτυχία του, βέβαια, δεν κράτησε πολύ... Λίγες ώρες μετά τη γέννηση της κόρης τους, η γυναίκα του έκλεισε μια για πάντα τα μάτια της... Κάποια επιπλοκή στη γέννα είχε πει ο γιατρός, κάνοντας την καρδιά του Αχιλλέα κομμάτια... Τα πάντα διαλύθηκαν γύρω του... Μίσησε την κόρη του... Την κόρη που περίμενε με ανυπομονησία... Την θεώρησε υπεύθυνη για τον θάνατο της γυναίκας του... Ο πόνος που ένιωσε όταν έχασε τη γυναίκα του τον τύφλωσε και τον έκανε να μη θέλει να δει το ίδιο του το παιδί...

--------------------

21 χρόνια πριν - Βόλος - Κλινική Νέστορα Κυριακίδη

-Αχιλλέα, τι είναι αυτά που λες; Θα σηκωθείς να φύγεις και θα αφήσεις το παιδί μόνο του λες και είναι ορφανό; ρώτησε η Μαρίνα με συγκρατημένο θυμό τον γαμπρό της.

Ο Αχιλλέας έστρεψε το βλέμμα του και την κοίταξε λυπημένος. Ήταν σίγουρος πως η Μαρίνα δε θα καταλάβαινε την απόφασή του αυτή. Δεν την αδικούσε, βέβαια. Μόλις είχε χάσει τη μοναδική αδερφή της. Πονούσε κι εκείνη. Αλλά κανείς δεν πονούσε όσο εκείνος... Είχε χάσει τον άνθρωπο της ζωής του, τη γυναίκα του... Ήταν τόσο νέα... Μόλις 23 ετών... Αν δε γεννιόταν αυτό το παιδί, η γυναίκα του θα ζούσε... Αλλά αυτό άντεξε... Η γυναίκα του όχι... Αυτό το παιδί έφταιγε για όλα... Θυμόταν με πόση λαχτάρα το περίμεναν κι αυτός και η Μαρκέλλα να γεννηθεί... Αλλά τώρα, μετά από το θάνατο της Μαρκέλλας, δεν ήθελε με τίποτα να δει μπροστά του αυτό το μωρό...

-Μαρίνα, το παιδί είναι ορφανό... Σε περίπτωση που το ξεχνάς, έχασε την μητέρα του...

-Ναι, αλλά έχει τον πατέρα του, Αχιλλέα! Έχεις υποχρέωση να το μεγαλώσεις! Πώς θα ζήσει αυτό το μωρό, εάν το εγκαταλείψεις;;;; τον ρώτησε η Μαρίνα.

-Μια χαρά θα ζήσει στο ίδρυμα... Τόσα παιδιά ζουν εκεί και... της είπε ο Αχιλλέας.