Το κορίτσι του φίλου μου_AUBGRBC

Κεφάλαιο 27: Δεν τελειώσαμε...

Ρώμη – Νοέμβριος 2016 - Μια βδομάδα μετά - Διαμέρισμα Τζιανκούκα - Λίγο μετά την σκηνή του φιλιού...  

-Δεν ξέρεις γιατί σου μιλάω έτσι;;; Αλήθεια, δεν ξέρεις;;;;; Μου ζήτησες χρόνο και στον έδωσα, καθόμουν μία ολόκληρη βδομάδα περιμένοντας τηλεφώνημά σου, έρχομαι να σε δω τρελός από λαχτάρα για να σου πω ότι μου έλειψες, ότι δεν μπορώ χωρίς εσένα, ότι είσαι όλη μου η ζωή, και σε πιάνω να φιλιέσαι με εκείνον που τόλμησε να σηκώσει χέρι απάνω σου;;;; Κι έχεις το θράσος να με ρωτάς, γιατί σου μιλάω έτσι;;;;  ρώτησε έξαλλος ο Τζιανλούκα τη Μαρκέλλα ταρακουνώντας την δυνατά.

Η κοπέλα τα έχασε από την ορμή του. Στα τόσα χρόνια που τον ήξερε, πρώτη φορά τον έβλεπε να ξεσπάει με τόση οργή και τόσο θυμό. Ο Τζιανλούκα ήταν πάντα ήρεμος και τρυφερός, ειδικά μαζί της... Και, τώρα, την κρατούσε σφιχτά από τα μπράτσα και την ταρακουνούσε βίαια και δυνατά...

-Τζιαν... Σταμάτα... τον παρακάλεσε.

-Όχι!!! Δεν πρόκειται να σταματήσω αν δε μου δώσεις μια απάντηση!!! της είπε θυμωμένος.

-Τζιαν...

-Τον αγαπάς;;; την ρώτησε.

-Τζιαν, με πονάς!!!! του είπε εκείνη έτοιμη να κλάψει.

Εκείνος, βλέποντας τα γεμάτα από δάκρυα μάτια της, χαλάρωσε την λαβή του γύρω από τα τρυφερά της μπράτσα και αναστέναξε. Είχε καταντήσει παρανοϊκός από τη ζήλια του. Ακριβώς όπως ο κολλητός του. Σήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε. Τον κοιτούσε φοβισμένη και τα μάτια της προσπαθούσαν με κόπο να κρατήσουν τα δάκρυα που απειλούσαν να πέσουν στο όμορφό της πρόσωπο. Πόνεσε. Δεν ήθελε να τον φοβάται...

-Συγγνώμη... της είπε μετανιωμένος χαϊδεύοντάς της τρυφερά το μάγουλο.

Η Μαρκέλλα έκλεισε προς στιγμή τα μάτια της νιώθοντας το άγγιγμά του. Πόσο της είχε λείψει... Αυτή τη μια βδομάδα που έμειναν χωριστά για να ξεκαθαρίσει μέσα της τι νιώθει, συνειδητοποίησε ότι δεν ήθελε να είναι ξανά με τον Ιγνάτσιο... Κάτι έσπασε μέσα της από την ώρα που σήκωσε χέρι πάνω της... 

-Δεκτή η συγγνώμη σου... του είπε έπειτα από λίγο χωρίς να τον κοιτάξει.

Τον ένιωσε να την πλησιάζει και να φυλακίζει τα χέρια της μέσα στα δικά του. 

-Κοίταξέ με, bambina... τον άκουσε να της λέει.

Άνοιξε δειλά τα μάτια της. Τον είδε να την κοιτάζει μ' ένα βλέμμα τρυφερό. Ο θυμός και η οργή του είχαν εξαφανιστεί.