Το κορίτσι του φίλου μου_AUBGRBC

Κεφάλαιο 14: Μπέρδεμα και χτυποκάρδι...

Το κεφάλαιο άλλαξε εντελώς

Ρώμη, Νοέμβριος 2016 - Διαμέρισμα Μαρκέλλας

-Γιατί; Γιατί με φίλησες;;; τον ρώτησε η Μαρκέλλα κοιτώντας τον σοκαρισμένη στα μάτια.

-Γιατί σ' αγαπάω... Όπως δεν αγάπησα ποτέ μου καμία... της απάντησε εκείνος.

-Τζιαν, εγώ...

-Σςςς... της είπε εκείνος ακουμπώντας το δάκτυλό του στα χείλη της. Ξέρω ότι δε νιώθεις το ίδιο για μένα... Ξέρω ότι είσαι ερωτευμένη μ' εκείνον... Αλλά δεν μπορώ να βάλω φρένο στα συναισθήματά μου... 

Και λέγοντας αυτά, την πλησίασε περισσότερο. Αγκάλιασε με τις παλάμες του τα μάγουλά της. Άφησε ένα φιλί στο μέτωπό της και την κοίταξε. Τα όμορφα μάτια της ακόμα τον κοιτούσαν με έκπληξη. Τα χείλη της είχαν μισανοίξει, λες και τον προκαλούσαν να τα σκεπάσει ξανά με τα δικά του. Το στήθος της ανεβοκατέβαινε γρήγορα και η ανάσα της έβγαινε κοφτή. Το βλέμμα του απομακρύνθηκε από το δικό της και καρφώθηκε στα σαρκώδη χείλη της. Μια ανίκητη επιθυμία να τα γευτεί ξανά, γεννήθηκε μέσα του. Χωρίς να το σκεφτεί καθόλου, την τράβηξε απαλά πιο κοντά στο σώμα του και αγκάλιασε με τα χέρια του την πλάτη της. Χάιδεψε απαλά το δέρμα της πλάτης κι εκείνη ανατρίχιασε.

-Ti amo... της είπε τρυφερά.

Και, χωρίς να περιμένει απάντηση, ακούμπησε τα χείλη του πάνω στα δικά της. Το φιλί του απαλό και τρυφερό κατάφερε να την ξεσηκώσει σαν ένα ελαφρύ ανοιξιάτικο αεράκι. Η κοπέλα δεν αντιστάθηκε. Ένιωθε τόσο όμορφα μέσα στην αγκαλιά του...  Τα χείλη του, απαλά και τρυφερά, έκαναν το κορμί της να αναρριγεί και να ζητάει περισσότερα. Πράγματα που δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να ζητήσει... Δύο μήνες τώρα που ήταν με τον Ιγνάτσιο, δεν είχε νιώσει τόσα συναισθήματα με ένα μόνο φιλί του. Τα φιλιά του Ιγνάτσιο ήταν παθιασμένα και βίαια πολλές φορές, λες και ήθελε να της δώσει να καταλάβει ότι ανήκε μόνο σε αυτόν. Ενώ το φιλί του Τζιαν ήταν τόσο τρυφερό και γλυκό... Της ξυπνούσε όμορφα συναισθήματα και ένα γλυκό μούδιασμα. Ένα μούδιασμα που δεν ήξερε ούτε μπορούσε να φανταστεί πού θα την οδηγούσε...

--------------------------------

-Συγγνώμη, τι είπες ότι είσαι;;;;;;;

Η Μαρκέλλα σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε την κολλητή της που την κοιτούσε με έκπληξη και απορία μαζί. Μπορούσε να μπει στη θέση της. Δεν ήταν κι εύκολο να χωνευτεί αυτό που μόλις της ανακοίνωσε... Εδώ η ίδια που την αφορούσε άμεσα και δεν το είχε συνειδητοποιήσει ακόμα... Ένα μωρό μεγάλωνε μέσα της... Ένα μωρό δικό της και του Τζιαν...