Το κορίτσι του φίλου μου_AUBGRBC

Κεφάλαιο 24: Ψέματα

Η Μαρκέλλα έμεινε να κοιτάζει έκπληκτη τον αγαπημένο της. Τι την είχε ρωτήσει ακριβώς;; Αυτό που κατάλαβε;;; Ή μήπως, λόγω της αγάπης που του είχε και της λαχτάρας της να ενωθεί μαζί του, τα αυτιά της έκαναν παράσιτα;;;;

-Τζιαν... Τι είπες;;;; τον ρώτησε για να σιγουρευτεί ότι είχε ακούσει καλά.

Εκείνος χαμογέλασε και την φίλησε τρυφερά στα χείλη. Ήξερε πως η απόφασή του αυτή να της ζητήσει να γίνει γυναίκα του ίσως να της φαινόταν παρορμητική κι επιπόλαιη, αλλά κάθε άλλο... Την αγαπούσε από τότε που θυμόταν τον εαυτό του... Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά κάθε φορά που την έβλεπε να του χαμογελάει, κάθε φορά που τον αγκάλιαζε, κάθε φορά που ένιωθε το άρωμά της να πλημμυρίζει τα ρουθούνια του... Όταν του χαμογελούσε ένιωθε λες και ένα φωτεινός ήλιος έμπαινε στην καρδιά του και την ζέσταινε... Κι όταν ήταν λυπημένη, ένιωθε λες και του κάρφωναν ένα μαχαίρι στην καρδιά...

Έκλεισε τα χέρια της στα δικά του και τα φίλησε απαλά. Τα ένιωσε να τρέμουν.

-Αυτό που άκουσες... Σου ζητάω να γίνεις γυναίκα μου... της είπε απλά κοιτάζοντάς την βαθιά μέσα στα μάτια.

Εκείνη αναστέναξε βαθιά. Δεν μπορούσε να πάρει μια τόσο σοβαρή απόφαση βιαστικά. Πώς θα ζούσαν; Ήταν και οι δύο φοιτητές, τους χώριζε μια ολόκληρη θάλασσα, πώς θα κατάφερναν να ζήσουν σαν σύζυγοι;;; Τον αγαπούσε, ήταν σίγουρη γι' αυτό, αλλά πώς θα ζούσαν μαζί από τόσο μεγάλη απόσταση;; Γιατί, η ίδια δε σκόπευε να επιστρέψει ξανά στη Ρώμη...

-Τι σκέφτεσαι;;;

Η βραχνή από τον ύπνο φωνή του την έκανε να στρέψει το βλέμμα της απάνω του. Τα όμορφα πράσινα μάτια του την κοίταζαν με αγάπη και τρυφερότητα. Μπορούσε εύκολα να διακρίνει τον πόθο που καθρεφτιζόταν σε αυτά τα μεγάλα πράσινα μάτια. Αναστέναξε για άλλη μια φορά και τον κάρφωσε με το βλέμμα της.

-Αυτό που μου είπες... του απάντησε μετά από λίγο.

-Και; Τι λες;

-Τζιαν... Δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα... Εγώ μένω εδώ, εσύ Ρώμη... Πώς θα ζήσουμε μαζί;; Πώς θα είμαστε σύζυγοι;; Εξ αποστάσεως;;

-Μα δε θα μένεις για πολύ εδώ ακόμα... Το πανεπιστήμιο σε περιμένει... Σε λίγες μέρες αρχίζουν τα μαθήματα... της είπε εκείνος.

Η Μαρκέλλα πήρε μια βαθιά ανάσα και γύρισε το σώμα της προς το παράθυρο. Τα σπουργίτια τιτίβιζαν χαρούμενα παρά το τσουχτερό κρύο. Μερικοί άνθρωποι περπατούσαν έξω βιαστικοί. Προφανώς βιάζονταν να πάνε στις δουλειές τους.