Το κορίτσι του φίλου μου_AUBGRBC

Κεφάλαιο 21: Ίντριγκες

Επειδή είδα ότι το wattpad μου αφαίρεσε μέρος του κεφαλαίου, γράφω ξανά το τελευταίο μέρος... Καλή ανάγνωση!!!😗

Ο Τζιανλούκα ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει στο στήθος του. Τόσες μέρες που είχε στερηθεί το κορμί της, ήταν βασανιστήριο για εκείνον... Την πλησίασε και την έκλεισε στην αγκαλιά του. Ένιωσε τη ζεστασιά του κορμιού της πάνω στο δικό του. Ήξερε πως δε θα άντεχε για πολύ....

-Ti amo... της είπε.

-Κι εγώ σ' αγαπάω... είπε η κοπέλα και κλείστηκε στην αγκαλιά του.

Της ανασήκωσε το πηγούνι και χάιδεψε με τα χείλη του τα δικά της. Στη συνέχεια, χωρίς να περιμένει οποιαδήποτε αντίδραση, κόλλησε τα του χείλη πάνω στα δικά της, αφήνοντας όλο το πάθος και τον έρωτα που ένιωθε να ξεχυθεί σε αυτό το φιλί. Χείλη πεινασμένα το ένα για το άλλο ενώθηκαν στη στιγμή δημιουργώντας στον καθένα τους διαφορετικά συναισθήματα. Σ' εκείνον ευτυχία που τα γευόταν για άλλη μια φορά. Και σ' εκείνην, αγάπη και τρυφερότητα για τον άντρα που την κρατούσε στην αγκαλιά του αλλά και αμηχανία για το νέο που έπρεπε να του ανακοινώσει...

-Θέλω τόσο πολύ να σου κάνω έρωτα... της ψιθύρισε μέσα από τα παθιασμένα φιλιά τους.

-Τζιαν... είπε εκείνη αναστενάζοντας.

-Σςςς... Μη μιλάς, μωρό μου... της απάντησε σφραγίζοντας τα χείλη τους με ένα φλογερό φιλί.

Ένα φιλί πεινασμένο. Ένα φιλί απαιτητικό που έκανε τα πυρωμένα σώματα να αποζητούν την ολοκλήρωση. Τα χέρια του Τζιανλούκα κατευθύνθηκαν προς την μπλούζα της κι ετοιμάστηκαν να την αφαιρέσουν, όταν...

-Σταμάτα, Τζιαν... Σε παρακαλώ... άκουσε τη Μαρκέλλα να του λέει σπρώχνοντάς τον.

Άνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε. Του είχε γυρισμένη την πλάτη της και κοίταζε από το παράθυρο τον συννεφιασμένο ουρανό του Βόλου. Έκανε ένα βήμα προς τα εκεί και την ακούμπησε στον ώμο. Την ένιωσε να τσιτώνεται.

-Γιατί;;; Γιατί με αποφεύγεις;;; την ρώτησε με παράπονο.

Η Μαρκέλλα έστρεψε το βλέμμα της και τον κοίταξε. Τα όμορφα πράσινα μάτια του την κοιτούσαν με πόθο κι έρωτα. Αναστέναξε. Έπρεπε να του φανερώσει το μυστικό της... Αυτός έκανε ολόκληρο ταξίδι για να έρθει να την δει... Όφειλε να του πει ότι μέσα στα σπλάχνα της κουβαλούσε το παιδί του... Κι ας την απέρριπτε...

-Δεν... Δεν σε αποφεύγω, Τζιανλούκο... του είπε αμήχανα.

-Τότε, γιατί με σταμάτησες;;; την ρώτησε.