Το κορίτσι του φίλου μου_AUBGRBC

Κεφάλαιο 34: Πόνος

Ο Τζιανλούκα έμεινε να κοιτάζει τον γιατρό που τον κοιτούσε με λυπημένος ύφος. Η φράση που μόλις είχε ξεστομίσει ήταν μαχαίρι στην καρδιά του. Αυτή την καρδιά που υπέφερε σιωπηλά τόσα χρόνια για την αγάπη της Μαρκέλλας και που, μόλις κατάφερε να γευτεί την ευτυχία, όλα ισοπεδώθηκαν... Χριστέ μου, σε τι είχαν φταίξει κι έπρεπε να υποφέρουν τόσο;;; Γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν ευτυχισμένοι;;; Σήκωσε ξανά το βλέμμα του και κοίταξε τον γιατρό για άλλη μια φορά, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Έπρεπε να φανεί δυνατός για εκείνην...

-Γιατρέ... Τι... Τι είπατε;;; ρώτησε σαν χαμένος αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που μόλις είχε ακούσει.

Είδε τον γιατρό να παίρνει μια βαθιά ανάσα και να τον ακουμπάει απαλά στον ώμο.

-Την αλήθεια, signore... Η κοπέλα σας έχασε το παιδί... Κάναμε ό,τι μπορούσαμε... Η σύγκρουση με το αμάξι ήταν σφοδρή, με αποτέλεσμα το έμβρυο να αποκολληθεί από τον πλακούντα...

-Εκείνη το ξέρει;;; Της το είπατε;;;

-Τώρα της το ανακοινώνει η συνάδελφός μου και...

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του. Η πονεμένη κραυγή της Μαρκέλλας τον έκανε να αναπηδήσει από τη θέση του και να κόψει τη φράση του στα δύο.

-Χριστέ μου, η Μαρκέλλα!!! είπε ο Τζιανλούκα με την αγωνία να του ξεσκίζει τα σωθικά.

-Μάλλον της το ανακοίνωσε... 

Ο Τζιανλούκα ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει δυνατά από αγωνία και φόβο για την αγαπημένη του. Έπρεπε πάση θυσία να τρέξει κοντά της. Τώρα τον χρειαζόταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Είχαν παλέψει τόσο πολύ γι' αυτή την αγάπη, η οποία ολοκληρώθηκε με την εγκυμοσύνη της, και, ξαφνικά, έπρεπε να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα. Το μωρό τους δε θα ερχόταν ποτέ στη ζωή. Ήξερε, βέβαια, ότι ήταν πολύ νέοι και θα είχαν άπειρες ευκαιρίες για να κάνουν δεύτερο παιδί αλλά, γνώριζε επίσης, ότι κάτι τέτοιο δε θα παρηγορούσε τη Μαρκέλλα. Όταν μια γυναίκα έχανε το αγέννητο παιδί της, τα λόγια παρηγοριάς και συμπόνιας δεν την βοηθούσαν να το ξεπεράσει. Έπρεπε να φανεί δυνατός για να την στηρίξει και να κρύψει την πίκρα, τη λύπη αλλά και τον θυμό του βαθιά μέσα του. Η Μαρκέλλα είχε προτεραιότητα αυτή τη στιγμή... Με τον υπαίτιο αυτής της συμφοράς, θα λογαριαζόταν άλλη φορά... Γιατί, ο Ιγνάτσιο θα πλήρωνε για αυτή τη συμφορά που τους βρήκε...

-Τζιαν... Είσαι καλά;;;

Η ανήσυχη φωνή της Ευαγγελίας τον έκανε να σταματήσει, προς στιγμή, τις σκέψεις του. Γύρισε και την κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο πόνο και οδύνη. Της ένευσε καταφατικά. Δεν ήταν καλά. Καθόλου καλά. Αλλά έπρεπε να γίνει καλά για εκείνην. Για την αγαπημένη του που τον χρειαζόταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά.