Το κορίτσι του φίλου μου_AUBGRBC

Κεφάλαιο 15: Ένταση

Ρώμη, Νοέμβριος 2016 - Διαμέρισμα Μαρκέλλας:

-Ti amo... της είπε τρυφερά.

-Τζιαν, εγώ...

-Σςςςς.... της είπε εκείνος και χάιδεψε με το δάκτυλό του τα σαρκώδη χείλη της. Θέλω τόσο πολύ να σε φιλήσω ξανά... της είπε μετά από λίγο.

Τα μάγουλα της Μαρκέλλας πήραν ένα ελαφρύ κόκκινο χρώμα. Σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε. Τα πράσινα μάτια του την κοιτούσαν με αγάπη και πόθο. Τα χείλη του είχαν μισανοίξει λες και περίμεναν τα δικά της να ενωθούν με τα δικά του. Το βλέμμα της Μαρκέλλας καρφώθηκε εκεί. Πόσο ήθελε να τα γευτεί ξανά... Δεν ήξερε γιατί, αλλά κάτι μέσα της είχε αλλάξει εδώ και λίγη ώρα... Ο Τζιανλούκα, λες και διάβασε τη σκέψη της, πλησίασε το πρόσωπό του κοντά στο δικό της. Τα χείλη του βρέθηκαν μια ανάσα μακριά από τα δικά της. Η κοπέλα του γύρισε πανικόβλητη την πλάτη και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο.

-Πρέπει να φύγεις... του είπε αμήχανα.

Εκείνος δεν απάντησε. Την πλησίασε και άπλωσε τα χέρια του προς το μέρος της. Τα χέρια του ακούμπησαν τα μπράτσα της. Την ένιωσε να ανατριχιάζει. Με μια κίνηση, την ανάγκασε να γυρίσει προς το μέρος του. Της ανασήκωσε το πηγούνι και την ανάγκασε να τον κοιτάξει. Τα όμορφα πράσινά του μάτια την κοίταξαν με πόθο και έρωτα. Η Μαρκέλλα χαμήλωσε το βλέμμα της για άλλη μια φορά.

-Πρέπει να φύγεις, Τζιαν... ψέλλισε ξανά με αμηχανία.

-Αυτό θέλεις;;; την ρώτησε χαϊδεύοντας το δέρμα του λαιμού της.

Η Μαρκέλλα ξεροκατάπιε αμήχανη. Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς από τη μια στιγμή στην άλλη άλλαξαν τα πάντα... Πώς ένα φιλί κατάφερε να της αλλάξει όλα όσα πίστευε αυτόν τον καιρό... Ένιωσε τα χέρια του Τζιανλούκα να της ανασηκώνουν για άλλη μια φορά το πηγούνι και τα χείλη του να ακουμπούν τα δικά της. Απαλά στην αρχή και μετά γρήγορα, παθιασμένα, με μια πείνα πρωτοφανή. Λες και φοβόταν πως δε θα ακουμπούσε ποτέ ξανά τα χείλη της...

-Ti amo, bambina... τον άκουσε να της λέει τρυφερά.

Όπως ακριβώς άκουσε και το κουδούνι να χτυπάει.

-Μαρκέλλα, άνοιξε... Ο Ιγνάτσιο είμαι...

--------------------------------------

-Μαρκέλλα, τι είπες;;;; ρώτησε έκπληκτη η Ευαγγελία την κολλητή της.

Η Μαρκέλλα γύρισε και την κοίταξε. Μπορούσε να καταλάβει την έκπληξή της. Η Ευαγγελία ήξερε καλύτερα από τον καθένα πόσο πολύ λάτρευε η ίδια την σπουδή της. Το να σπουδάσει αρχιτεκτονική ήταν το όνειρό της από παιδί... Όταν πέρασε στη σχολή ήταν το πιο χαρούμενο κορίτσι στον κόσμο... Όταν τελείωσε τη σχολή με άριστα και την δέχτηκαν σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ιταλίας για μεταπτυχιακό, είχε πετάξει από τη χαρά της... Επιτέλους, θα ζούσε το όνειρό της... Να ζήσει ως φοιτήτρια στην χώρα της τέχνης... Την Ιταλία... Ένα όνειρο, όμως, που έμελλε να τερματιστεί βίαια και απότομα, τέσσερις μήνες μετά...