Το κορίτσι του φίλου μου_AUBGRBC

Κεφάλαιο 9: Απάντησέ μου...

Κρήτη - Καλοκαίρι, 2016...

Ο Ιγνάτσιο έμεινε να κοιτάζει την όμορφη κοπέλα με το στόμα ανοικτό. Πρώτη φορά μια αιθέρια ύπαρξη του μιλούσε με αυτόν τον τρόπο. Συνήθως, όποια γυναίκα γνώριζε, κατέληγε από κάτω του να αναστενάζει από ηδονή. Αυτή η μικρή, από τι ήταν καμωμένη και δεν του έδωσε καμία μα καμία σημασία, δεν μπορούσε να καταλάβει. Την κοίταξε να αγκαλιάζει τον Τζιανλούκα κι ένιωσε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα να τον περιβάλλει. Ένα τσίμπημα εκεί στο μέρος της καρδιάς... Αυτή η γυναίκα έπρεπε να γίνει δική του, με όποιο τίμημα... Ακόμα κι αν χρειαζόταν να χαλάσει τη φιλία τόσων χρόνων που είχε με τον Τζιανλούκα... Κοίταξε καλύτερα τον κολλητό του και το κορίτσι. Ο τρόπος που κοίταζε ο Τζιανλούκα τη Μαρκέλλα όλη αυτή την ώρα, μόνο φιλικός δεν ήταν... Ένιωσε να τρελαίνεται... Μήπως αυτή η κοπέλα, η καλύτερη φίλη του Τζιανλούκα, ήταν η ίδια κοπέλα με την κοπέλα με την οποία ήταν ερωτευμένος ο Τζιανλούκα;; Ένιωσε τα μηνίγγια του να σφυροκοπάνε από την ένταση. Χωρίς να το σκεφτεί καθόλου, πλησίασε τον φίλο του και την κοπέλα.

-Έλα Τζιαν, πάμε να χορέψουμε... την άκουσε να του λέει τραβώντας του.

Εκείνος χαμογέλασε κι έκανε κίνηση να την ακολουθήσει. Δεν πρόλαβε. Ένα αντρικό χέρι του έκοψε τη φόρα. Γύρισε και είδε τον Ιγνάτσιο να τον κοιτάζει με ζήλια και, στη συνέχεια, να τραβάει τη Μαρκέλλα προς το μέρος του και να την κολλάει απάνω του.

-Λυπάμαι, μικρή, αλλά θα χορέψεις μαζί μου... της είπε βραχνά. Με το φιλαράκο σου χορεύεις κάποια άλλη στιγμή... της είπε στη συνέχεια.

Εκείνη, απορημένη με το θράσος του νεαρού Ιταλού, τον έσπρωξε και τον κοίταξε με θυμό. Την θύμωναν τέτοιες συμπεριφορές. Αυτός ο φίλος του βελουδένιου της φαινόταν από χιλιόμετρα ότι ήταν κτητικός κι αγενής. Μια αντιπάθεια ένιωσε να γεννιέται μέσα της για εκείνον. Μια αντιπάθεια που, στη συνέχεια, θα γινόταν έρωτας... Τον κάρφωσε με το βλέμμα της κι απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του. 

-Εγώ λυπάμαι, siniore... Γιατί, απόψε, δεν έχω σκοπό να χορέψω μαζί σας... Ούτε απόψε ούτε ποτέ... του είπε. Πάμε, βελουδένιε... είπε στη συνέχεια στον αγαπημένο της φίλο.

-Αυτό θα το δούμε, μικρή... ψιθύρισε ο Ιγνάτσιο κοιτώντας την που χόρευε με τόση χάρη.

-------------

-Είσαι καλύτερα; ρώτησε ο Πιέρο τον Τζιανλούκα δίνοντάς του ένα σακούλι με παγάκια για να ανακουφίσει τα τραύματά του.