Το κορίτσι του φίλου μου_AUBGRBC

Κεφάλαιο 29: Επανασύνδεση

-Σταμάτα, Τζιαν... είπε ξέπνοη η Μαρκέλλα καθώς τα φιλιά του Τζιανλούκα γίνονταν όλο και πιο έντονα, όλο και πιο αισθησιακά.

Εκείνος αγνόησε την παράκλησή της και συνέχισε να αφήνει φιλιά πάνω στο δέρμα της που έκαιγε. Φιλιά καυτά και παθιασμένα που την έστειλαν πίσω στην Ιταλία... Δύο μήνες πριν...

----------------------------------------

Ρώμη – Νοέμβριος 2016 - Μια βδομάδα μετά - Διαμέρισμα Τζιανκούκα - Λίγο μετά την σκηνή του φιλιού...

-Είσαι βλάκας!! είπε πληγωμένη η  Μαρκέλλα στον Τζιανλούκα.

Και χωρίς να του ρίξει δεύτερη ματιά, μάζεψε την τσάντα της και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα. Δεν πρόλαβε να  κάνει βήμα. Ένιωσε τα δυνατά του χέρια να την τραβάνε και να την κολλάνε με δύναμη πάνω στον τοίχο, και τα φλογερά χείλη του να προσγειώνονται πάνω στα δικά της κατακτώντας τα λυσσαλέα. Το φιλί του άγριο και γεμάτο ζήλια, θυμό κι απόγνωση... Τα χέρια του ταξίδεψαν άγρια και απαιτητικά στο κορμί της, ξεσηκώνοντάς την... Κι, έτσι, ξαφνικά κι αναπάντεχα, ο Τζιανλούκα έφερε τα χέρια του μπροστά στο στήθος της, σκίζοντας την μπλούζα της.

-Είσαι δική μου... Μόνο δική μου... της είπε προτού σκεπάσει ξανά τα χείλη της με τα δικά του.

Η Μαρκέλλα ένιωσε ξανά εκείνο το γλυκό μούδιασμα που μόνο ο Τζιαν της προκαλούσε να την επισκέφτεται. Ανήμπορη να αντιδράσει, αφέθηκε στα καυτά φιλιά του και τα τολμηρά χάδια του που επεκτείνονταν σε κάθε εκατοστό του κορμιού της. Ένιωθε τόσο όμορφα. Ποτέ της δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένα φιλί είχε τόση ένταση. Όταν την φιλούσε ο Ιγνάτσιο, δεν ένιωθε όλα αυτά τα συναισθήματα, όλο αυτό το τρέμουλο που της προκαλούσε ο Τζιανλούκα με τα χείλη του...

-Σε θέλω... Θέλω να γίνεις δική μου... ψιθύρισε μέσα από τα παθιασμένα φιλιά τους ο Τζιαν.

Με μια απότομη κίνηση, την σήκωσε στην αγκαλιά του και προχώρησε προς την κρεβατοκάμαρά του χωρίς να διακόψει το φλογερό φιλί τους. Το σώμα του είχε ήδη αρχίσει να τον πονάει από τον πόθο και την ανάγκη να γίνει ένα μαζί της. Ήξερε πως με μια της λέξη σήμερα, θα την έκανε δική του. Κι ας ερχόταν θύελλα μετά...

-Καρδιά μου... της ψιθύρισε ξανά καθώς αποχωρίστηκε τα κόκκινα χείλη της για να αφαιρέσει την μπλούζα του.

Η ανάσα της Μαρκέλλας βγήκε κοφτή όταν αντίκρισε τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε ημίγυμνο. Είχαν πάει αρκετές φορές παραλία οι δυο τους. Ακόμα θυμόταν τα παιχνίδια τους με το νερό, τα μακροβούτια τους, τις όμορφες στιγμές τους. Τότε, όμως, δεν γνώριζε τον πόθο που σιγόκαιε μέσα του για εκείνην...