Dünyamı Sarsan Kız(Hileon)

Gidememek

Loving can hurt, loving can hurt sometimes.
Aşk incitebilir,aşk incitebilir bazı zamanlarda.
But it's the only thing that I know;
Ama bildiğim tek şey şu ki;
When it gets hard, you know it can get hard sometimes,
Bu zorlaştığı zaman,bilirsin bazen zorlaşır,
It's the only thing that makes us feel alive.
Bizi canlı tutan tek şey budur.

We keep this love in a photograph.
Aşkımızı bir fotoğrafta saklıyoruz.
We made these memories for ourselves,
Bu anıları kendimiz için oluşturduk,
Where our eyes are never closing,
Gözlerimizin asla kapanmadığı o yerde,
Our hearts were never broken
Kalplerimizin asla kırılmadığı o zamanda,
And time's forever frozen,still.
Ve zaman hala sonsuza kadar donmuş halde.

Gösterinin sorunsuz bitmesinin ardından kalabalık dağılmaya başladı. Ellerim hala Hilal'in ellerinde, gözlerim ondaydı. Onun Nasıl olduğuna o kadar odaklanmıştım ki Azize hanımın bize yaklaştığını fark etmemiştim. Ellerimiz kenetli bir vaziyette duruyorduk o geldiğinde. Elimi elinden çekmek için hamle yaptım ancak Azize hemşirenin bakışlarından anlamıştım. Görmüştü işte, yakalanmıştık. Hilal neredeyse ağlayacak durumda olduğundan annesinin bakışlarını fark edememişti, bizi gördüğünden bile haberi olmadığına emindim. Kendinde değil gibiydi, öyle ki annesi onu kolundan tutarak sürüklemeye başladığında bile tepkisiz kaldı. Babam gösterisinin ardından bir enkaz bırakmıştı.

Odasına gittiğimde sabahki neşesinin kaybolduğunu fark ettim. Sinirliydi, Halit ikbal ona istediğini vermemişti. Onun yanında bir süre söylediği şeyleri dinledim, bedenim onun odasındaydı ruhum Smryna'nın yanındaydı. Azize hemşire ile sorun yaşayacaklarına emindim. Durumu açıklamak istiyordum Azize hanıma. Ama açıklayacak da bir durum yoktu. Ona neden kızının elinden tuttuğumu söylemezdim ya da neden gözlerine bu kadar derin baktığımı. Her şeyi açıklasam anlamazdı, beni anlamazdı. Odadan çıktığımda sığınacak bir yer aradım. Zihnimi boşaltmalıydım. Konuşmam gerekiyordu birileriyle , bir şeyleri içimde halletmeye çalışmaktan sıkılmıştım. Dmitrinin yanına gitmeye karar verdim, ne olursa olsun benim dostumdu. Şu zamana kadar da Smrynayı komutana söylemediğine göre benim kararıma saygılı olacaktı. Odasına girdiğimde elinde bir kağıt vardı, onu okumayı bıraktı ben masasının önündeki sandalyeye oturduğumda. Daha fazla içimde tutamadım, konuşmak istediğim her şey ağzımdan çıkıverdi.

-Dayanamıyorum Dmitri, bu ne korkunç bir belaymış? Bu içimdeki his ne acımasız bir duyguymuş. Beş dakikalık mutluluk veriyor ardından da bir ömürlük acıyı çekmemi istiyor. İşin tuhaf tarafı ben o beş dakika için tüm acıları sırtlamayı kabul ediyorum. Onunla babam arasında bir seçim yapmak zorunda kalacağımı hissediyorum. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum, ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum. Her şey yasak bizim için, her şey imkansız. Susturamıyorum kalbimi, susmuyor işte . Yalnız da değil tüm bedenim ona eşlik ediyor. İçimde taşıdığım şeyler şişmeme neden oldu, içime sığmıyorlar artık. Konuşmak istiyorum, yasak. Susmak istiyorum, imkansız.

Dmitri oturduğu yerden kalktı, önümdeki sandalyeye oturdu.

-Ne Zaman böyle biri oldun Leon, ne kadar daha bu şekilde devam edebilirsin ki? Onunla olmak istiyorsan burada işin ne Leon ? Tüm engeller kalksa bile seni bir Yunan teğmeni olarak isteyeceğini mi sanıyorsun, ne düşünüyorsun? Vatanını işgale gelen bir teğmene kalbini kaptırsa bile onunla olur mu o kız?

-Olmaz, olamaz biliyorum. Benimle olmak istese de olamaz. Kendi ile benim aramda kalacak o da. İkimizde seçim yapmak zorunda kalacağız bu şey yüzünde. İkimizde bir şeyler kaybedeceğiz. Bunları kendime sormadım mı sanıyorsun? Her dakika her saniye sayısız kez sordum bu soruları ben kendime. Hep aynı cevapları verdim. Hep olamayacağını biliyordum. Ama aklımın verdiği cevapları kalbim kabul etmiyor Dmitri. Bazen aklım öyle şeyler söylüyor ki bana aklın şaşar. Bazen bana onunla beraber savaşmamı söylüyor, onun haklı olduğunu da. Andreas ve diğer tüm Türk'lerin yanında olan askerleri düşündükçe onlar gibi olabilir miyim diye düşünüyorum , ancak olamayacağımı hemen anlıyorum. Ben de onlar kadar yürek yok, yok biliyorum ben.