Dünyamı Sarsan Kız(Hileon)

İtiraf

Bir istiridyenin kıymetli incisini sakladığı gibi saklarım seni...
Bir bahar dalının narin tomurcuklarını sakındığı gibi korurum seni...
Çok derin...
Derinlerimde ellerin...
Bir armağan gibi Tanrı'dan bana...
Kış güneşinde altın kirpiklerin...

Albay Cevdet Hilal'e doğru hamle yaptığında onu arkama alarak Albay'ın karşısına dikildim. Düşünerek yaptığım bir davranış olmamıştı, bedenim kendiliğinden tepki vermiş ve onu korumak için öne atılmıştı. Albay'ın bakışlarındaki hüzün hareketim ardından yerini şaşkınlığa bırakmıştı. Komutan Vasili bile Halit ikbal ile ilgili sözlerini söylemeyi bırakıp sessizliğe bürünmüştü. Albay duraksadı, bakışlarını komutana çevirdi. Kızını babamın bir emriyle Nasıl tutuklayabilirdi, kızıydı Hilal onun? Duygularını almışlar gibiydi albayın, onun hakkında uzun zamandır kafa yoruyordum. Başlarda bir casus olduğuna emindim. Bir haindi ve aramıza sızmıştı diye düşünüyordum. Ancak yaptığı şeyler, sözleri, seçimleri beni yanıltmıştı. Bizden biri olduğuna inanıyordum artık. Hatta bir çok kararına saygı bile duyuyordum çoğu zaman, iyi bir askerdi. Bu kadar duygusuz olması yine de mantıklı gelmemişti. Bu kadarı fazlaydı, şüphe uyandıracak kadar fazla hem de. Kumandan yanıma geldi, elini omzuma koydu. Ondan nefret ettiğimi hissettim bir anlığına, bir yabancıya bakıyormuş gibi hissettim. Bana dokunmasından hoşlanmadım ilk kez. Tüm yaptığı şeylerden sonra bile bunu hissetmemiştim ona karşı oysaki.

-Biliyorum Leon, sen de bizim gibi kandırıldığına inanamıyorsun. Onu kendin bulmak istediğini de biliyorum, ancak bırak da sonunda hak ettiği yere gitsin. Anlıyorum seni, oğlum.

Bakışlarımı ona çevirdim aniden. Hissettiklerimin yanından bile geçmiyordu bahsettiği o şeyler. Kandırıldığımı değil, kaybettiğimi hissediyordum. Beni anlamıyordu, yine... Kolumda ufak bir dokunuş hissettim. Smryna, usulca dokunmuştu koluma. Yine benim duyabileceğim bir ses ile anlatmaya başlamıştı derdini.

-Bırak Leon, burada kal. Anneme dikkat et!

Ardından arkamdan çıktı ve babasına doğru yürümeye başladı. Annesi çığlıklar atıyordu, babaannesi çoktan fenalaşmıştı. Babam suratında Zafer dolu bir gülüş ile onu izliyordu. Babasına hiç tereddüt etmeden ilerliyordu, bir yandan da ellerini uzatıyordu ona. Meydan okuyordu ona, bu durumda bile taviz vermiyordu o hayran olunası kişiliğinden. Babası onu kolundan tuttuğu gibi faytona bindirdi, komutan Vasili de bindi ardından. Nereye gittiklerini biliyordum, ancak önce buradaki vaziyetle ilgilenmeliydim. Benden annesine dikkat etmemi istemişti, bunu yapıp onun yanına gidebilirdim. Annesini yerden kaldırdığımda ağlamaya devam ediyordu kadın. Ali Kemal bir kolundan ben öbür kolundan tutarak yukarı çıkarttık onu. Çok direndi kızımı göreceğim diye ancak şu an için buna izin verilmeyeceğinden emindim. Kadında en az kızı kadar güçlüydü, Hilal'in kime çektiğini anlamıştım. Onu odasına bıraktıktan sonra aşağıya inmek için merdivenlere yöneldim, onun odasının önünde duraksadım istemsizce. Dağılmıştı, eşyaları yerdeydi hep. Epey aramış olmalıydılar, o kağıtları odasında saklayacak ne vardı sanki?

Ona ne olacağını biliyordum, onu kurtarmak için elimden bir şeylerin gelmeyeceği açıktı. Albay Cevdet'in kızı olması suçunu hafifletirdi belki, ancak başına bir şeyler gelecekti mutlaka. Komutan Vasiliyi az çok tanıyorsam bu işi onun yanına bırakmazdı. Çaresizlik tüm bedenime yayıldı yavaş yavaş, yapabileceğim bir şeylerin olmaması bir anlığına küçücük hissetmeme neden oldu. Koskoca dünya da küçüldükçe küçüldüm ve önemsiz kaldım. Elimde olan tüm o gücün bir önemi kalmamıştı şimdi, teğmen Leon olsam ne olacaktı şimdi? Ya da komutan Vasilinin oğlu olmam onu kurtarabilecek miydi? Şu an nasıldı peki, üşüyor olmalıydı. Üstüne bir şeyler götürmeliydim bu nedenle dolabına doğru ilerledim. İçindeki eşyalar karışmıştı ancak işine yarayabilecek bir kaç eşya seçtim aralarından. Başka nelere ihtiyacı vardı acaba? Odaya göz attım hızla. Yerdeki eşyalara baktım alınabilecek bir şeyler var mı diye. Odaya annemin girmesi ile bakışlarımı ona çevirdim.