Dünyamı Sarsan Kız(Hileon)

Boşluk

nasıl hissedeceğini şaşırmış bir vaziyetteyim
duygular düşüncüler arapsaçına dönmüş
kimseler üzülmesin diye düşünen o adam
ruhunun orta yerinde ölü bulunmuş

zihninin derinlerinde ne bulunur insanın
verdiği mutluluk mu dolmuş nehre uzanmanın
nerdedir bu kendi kendine yardım bölümüm
epeyce bi vakittir onu aramadayım

ama belki de hataların hepsi benim
belki de şikayet etmemeliyim
bütün zayıflıklarım ve başıma bela
bu canavarlar beni boğmadan onları ben yok etmeliyim

Ne diyeceğimi, ne yapacağımı bilemez bir haldeydim. Yüzleştiğim gerçek çok büyüktü, fazlaydı işte bana. Bunu kaldırabilecek kadar güçlü değildim. Bununla yüzleşmek istemiyordum, arkamı dönüp duymamış gibi yapmak istedim. Ancak çoktan kendimi ele vermiştim. İkisi de bana bakıyordu, bir tepki vermemi bekliyorlardı. Hayır, ne yapacağımı bile bilmiyorken bu durum her şeyi daha da zorlaştırıyordu. Anı durdurmak istedim, biraz düşünecek zaman diledim. Dmitri Smryna'yı gerisinde bırakarak bana doğru geldi.

-Ne zamandır oradasın? Neler duydun Leon, söylesene! Leon!

Ne duyduğumu bilmiyordu sanki. Üzerindeki paniği anlamamıştım. Halit ikbali bana haber vermeden direkt kumandana mı verecekti acaba? Yükselmek için elinde tuttuğu fırsatı değerlendiremeden bana yakalanmıştı. Onu yakalamak şu hayatta bir şeylerin iyi gidebileceğine dair olan inancımın yok olmasına neden olmuştu. İnancımın kendini bile zor aydınlatan alevi de sönmüştü. Şimdi her yer karanlıktı, koca bir karanlık.

-Dmitri, şimdi gitmeni istesem yapar mısın? Yarın bu mevzuyu beraber tekrar konuşsak mesela. Sen bunu bilmiyor gibi yapsan , olur mu?

Şaşırmıştı, aklından neler geçtiğini tahmin etmek zor değildi. Vatan haini, şuna bak diyordu kendi kendine. Belki babamı hak etmediğimi düşünüyordu. Ne düşünürse düşünsün onunla konuşmadan hiç bir karar vermeyecektim. Ona kızgındım, ona kırgındım, ondan nefret ediyordum, onu seviyordum, onu hapse atmaya cesareti olmayan adamdım. Bu işten bir çıkış yolu bulana kadar ona kimse dokunmamalıydı, ona kimse zarar vermemeliydi.

-Leon , Nasıl yani? O bir hain. Onu Kumandana-

-Dmitri, onunla konuşmalıyım. Bu mevzuyu ben halledeceğim. Bir yolunu bulacağım tamam mı? Şimdi bize izin verir misin? Bunu eski bir arkadaşın, kardeşin için yap ve kimseye bir şey söyleme!

Ardından Smryna'ya baktı, ağlayan Smryna'ya . Bana döndü tekrardan, yüzünde belli belirsiz bir gülümseme oluştu. Benimle alay mı ediyordu yani? Şu içinde olduğum durumdan sorumlu olan Smryna'ya döndüm. Hızla ona doğru ilerledim. Bakışları yine ellerindeydi. Ağlıyordu, çaresizdi. Ancak bu sefer yumuşak bir Leon yoktu karşısında. Beni kandırmasına, beni etkilemesine izin vermeyecektim.

-Başından beri sendin. Yemek masasında Halit ikbal hakkında sayısız konuşma yapılırken,Halit ikbal olarak yazdığın yazıyla eviniz yanarken, ben babamdan sayısız fırça yerken, onca insan Halit ikbal diye infaz edilirken, arkadaşlarım Halit ikbalin yazısıyla Türkleri kurtarmaya karar verip ardından gözlerimin önünde ölürken tüm o anlarda hem de. Hepsinde ya , hepsinde. Seni üzerime vazife olmasa da her kurtardığımda, sana her yaklaştığımda biliyordun. Sana sırlarımı anlattım ben, sana en gizli yaramı açtım. Babamdan bahsettim sana, yanımdaydın her anımda. Ondan darbeler alırken,onun karşısında savunmasızken oradaydın sen. Seni bulmak için mi söz verdim ben babama ? Sen misin yani onunla aramdaki tek engel? Bana yardım ederken ne düşünüyordun, komik miydi? Seni arayan biri ile dalga mı geçtin ya da acıdın mı bana? Belki de bana senden şüphelenmemem için yaklaştın. Bak başardın, senden asla şüphe etmedim. Nasıl edecektim ki zaten, sana bu kadar...