Chaos [BxB] #Netties2017

04

Ik had nooit verwacht dat ik ooit eens te laat zou komen, (op gisteren na dan, dat was de eerste keer dat ik te laat was) laat staan dat ik opzettelijk te laat zou komen. Maar vandaag zat ik in die situatie. Ik rende als een maniak door de gangen, ik voelde mijn schoenen bij elke bocht een beetje wegglijden en mijn hart pompte als een gek. Maar ik voelde me geweldig, ik ging er vanuit dat ik straks in een hinderlaag zou lopen, eigenlijk hoopte ik het.

En ik werd inderdaad geraakt door een hinderlaag in de gang. Ik struikelde weer over een voorwerp, en etui deze keer. Met een brede grijns lag ik op de grond.

Zodra ik mijn val te boven was gekomen, zag ik Iwan verderop tegen de muur leunen.

Hij liep naar me toe en stak zijn hand naar me uit. Ik pakte het aan en hij trok me met onvoorstelbare krachten overiend, als gevolg dat ik tegen zijn borst op botste. Ik voelde zijn hart loom kloppen onder mijn vingers en merkte dat hij rook naar popcorn en versgemalen gras. Hij was iets langer dan ik, wat veroorzaakte dat ik omhoog moest kijken. Hij had sproetjes onder zijn ogen en zijn lippen waren gebarsten.

"Ook goedemorgen, ...?"

"Finn," fluisterde ik, alsof het een geheim was. Ik had nog niet de moeite gedaan om me van hem af te drukken, dus hij duwde me zelf zachtjes weg. Het voelde niet als een afwijzing, het voelde als totaal niets en alles tegelijk. Ik voelde dat ik nu al zijn lichaamswarmte miste, het is meteen dertig graden onder nul zonder hem zo dicht bij me.

"Wil je me helpen?" vroeg hij ineens emotieloos. Ik zei direct ja, al moest ik twintig lijken voor hem verbergen.

"Fantastisch."

Hij ging me voor en ik volgde hem, we liepen door de gangen en doken af en toe achter een voorwerp als er een leraar voorbij kwam. Tot hij een lokaal binnen liep en stopte. Ik keek hem aan en had moeite zijn ogen los te laten.

In het lokaal lagen dozen, dozen met daarin tape. Van dat plakkerige, doorzichtige spul.

"Alle deuren in deze school gaan open naar binnen, dat wil zeggen dat we voor alle deuren deze tape gaan plakken, op die manier dat iedereen precies in de plakkerige kant loopt."

Ik keek hem aan en vervolgens naar de klok.

"We hebben precies 48 minuten," fluisterde ik.

"Precies genoeg tijd om een hoop chaos te verzoorzaken."

***

Na 47 zenuwslopende minuten waren we dan eindelijk klaar. We kwamen al zwetend terug bij het lokaal waar we begonnen waren en hoopten dat ons plan onopgemerkt bleef, maar aangezien het voor leerlingen verboden was naar de toiletten te gaan tijdens de lessen en de leraren een klas vaak niet even alleen durfden te laten, had ik goede hoop.

En toen ging de bel, gevolgd door openslaande deuren en een hoop gegil. We zagen vanuit een kier tussen de deur mensen gillen en om zich heen slaan, in blinde paniek, zich onbewust van het kwaadaardige tape.

Door de hele school hoorde je mensen gillen en zag je leerlingen rennen. Iedereen was in paniek en je kon oprecht zeggen dat we volledige chaos hadden veroorzaakt.

Iwan gaf me een high-five.

Hij lachte geluidloos, hij had kuiltjes in zijn wangen en leek te stralen. Was is alsof ik zijn aanwezigheid voelde.

Ik kon zeggen bij de glinstering in zijn ogen dat deze jongen het einde van het heelal was en verder.