Chaos [BxB] #Netties2017

10

"Oké," hij glimlachte naar me alsof ik een klein kind was, ik wist niet of dat een goed teken was of niet. "Wat wil je doen?"

Er schoten een heleboel dingen door mijn hoofd die ik als ik verstandig was, daar voor altijd zou opsluiten.

"Vertel me hoe je aan dat litteken komt," zei ik uiteindelijk dan maar. Mijn onschuldigste idee.

Iwan grinnikte en keek me geamuseerd aan. Blijkbaar had hij er goede herinneringen aan.

"Mijn buurman had een hond, zo een hele grote St Bernard, weet je wel?" zijn ogen twinkelden toen hij het vertelde. "Ik was een jaar of zeven, en ik speelde altijd graag met dat beest. Hij was net zo hoog als ik en als de buurman niet keek, zou ik op zijn rug gaan zitten en liep hij met mij op zijn rug door de wijk."  hij wreef met zijn duim over het litteken. "Maar op een dag was het anders. Dat heb je wel eens met dieren, die kunnen vreselijk onvoorspelbaar zijn. Maar ik had dat niet door, dus ik liep naar de hond en wilde hem aaien, maar halverwege kwam hij op me af rennen en viel me aan. Ik weet niet meer zo goed wat er toen gebeurde, ik denk dat de buurman in greep, want het eerstvolgende wat ik me herinner, was dat ik op de achterbank van de auto van de buurman lag met mijn moeder naast me. En zo kwam ik aan dit schatje," hij tikte aanwijzend met zijn vinger op zijn neus.

Ik nam het excuus aan om schaamteloos naar zijn gezicht te kunnen staren en grinnikte zacht.

"Dat is vreselijk!" ik kon het niet laten om te lachen en sloeg mijn hand voor mijn mond. Hij leek het zelf een geweldig mooi verhaal te vinden, "en jij hebt er niks aan overgehouden, naast het litteken?"

"Nou, ik heb er een hekel aan honden aan overgehouden, al had ik die al voor ik aangevallen werd. Behalve natuurlijk voor deze. Maar het verhaal doet het altijd goed op feestjes, en bovendien vind ik het een prachtig litteken."

"En wat is er met de hond gebeurt?" ik hoorde altijd slechte dingen over honden die mensen aan vielen.

"Asiel, denk ik. Afgemaakt misschien. Ik heb hem in ieder geval nooit meer gezien."

"Oh, sorry," ik had mijn handen om de stoeprand geklemd en leunde met mijn kin op mijn knieën. Er hing een pluk donkerblond haar voor mijn bruine ogen en mijn hoofd was een dikke waas van drank en Iwan. Het was veel te koud om buiten te zijn en ik zag dat Iwan rilde, ik merkte er gelukkig niks van. Drank had zo zijn voordelen.

Aan de overkant van de straat zag ik twee schaduwen ruziënd weglopen, eentje leek verdacht veel op Bubs, ik wist het wel bijna zeker. Maar naast hem liep een meisje, wie ik niet herkende.

Iwan streek een rode krul achter zijn oren en klemde zijn handen tussen zijn knieholtes, ook hij zat op de stoeprand. Het gesprek was stilgevallen, de dreunende muziek en het geschreeuw van binnen werd gedempt door de muren maar dat vulde net niet de stilte op.

"Hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg Iwan mij ineens. "Aangezien je hier aangeschoten naast me zit, je lijkt me geen achttien, toch? Niet dat dat de meeste jongeren tegenhoudt tegenwoordig."

"Bijna zeventien," mompelde ik en ik beet op mijn onderlip, bijna zeventien klonk ouder dan zestien. Ik wilde niet veel jonger dan hij overkomen. Geen reden.

Iwan trok zijn wenkbrauwen licht op, "oh," er verscheen een heel smal glimlachje om zijn lippen en er kwamen twee kleine kuiltjes tevoorschijn. "Je bent ouder dan ik."