Chaos [BxB] #Netties2017

06

Hoe wist die imbeciel waar ik woonde?

Ik wilde het bij nader inzien niet weten.

Ik keek neer op zijn rode krulletjes, hij had me nog niet gezien, want hij keek naar de grond en zocht waarschijnlijk naar nog een voorwerp om tegen mijn raam te smijten.

Zodra hij er eentje gevonden had, keek hij omhoog en onze blikken kruisten. Er verscheen een lach op zijn gezicht en ik moest zeggen dat hij straalde, terwijl het pikdonker was buiten. Of misschien was het de lantaarnpaal die straalde.

"Hé!" fluisterschreeuwde hij. Geen bestaand woord, maar je snapte wat ik bedoelde.

Ik rukte het gordijn voor mijn raam dicht en telde tot vijf, voor ik weer naar hem keek. Hij stond grijnzend op de stoep, hij droeg een dikke jas en een donkere sjaal.

"Kan je naar beneden komen?" zijn stem was rasperig en ik loog niet wanneer ik zei dat mijn benen even aanvoelden als spaghetti na het horen ervan. Ik twijfelde, het was mogelijk om langs mijn ouders kamer te sluipen en via de achterdeur naar buiten te komen, maar het was echt heel riskant. Ik bedoelde, super riskant. Als-ze-me-betrapten-vilden-ze-me-levend-nadat-ze-me-in-kokende-olie-hadden-gebakken-en-serveerden-ze-me-als-hoofdgerecht-riskant. Maar wie zou het niet doen voor Iwan?

Ergens vroeg ik me af, als hij aan mijn adres kon komen, dan toch zeker ook aan mijn nummer. Als hij wat van me wilde, kon hij me toch gewoon berichten?

"Oké, wacht!" fluisterde ik dan toch terug en hij grijnsde. Mijn maag kneep even samen.

Ik trok een vest aan en sloop zo zachtjes mogelijk de trap af. Ik passeerde mijn ouders kamer moeiteloos en wanneer ik beneden was, schoof ik in mijn schoenen en hees me geluidloos in mijn jas. Nu kwam fase B, want probeer de deur maar eens van het slot te krijgen zonder geluid te maken. Probeer maar. Lukt niet.

Maar het geluid was te verhelpen door aan de deur te trekken en de sleutel achterlijk langzaam om te draaien, niet volledig zonder geluid, maar bijna.

Wanneer ik eenmaal buiten stond, was het veel kouder dan verwacht, het was onder het vriespunt en mijn vingertopjes waren nu al gevoelloos. Wanneer ik om mijn huis heen liep, vond ik Iwan, hij was er niet veel beter aan toe. Zijn wangen waren dieproze en zijn lippen blauw, en de rest van zijn huid was nog bleker dan gewoonlijk. Hij blies dampwolkjes uit en ik kreeg de neiging er in te gaan staan en ze in te ademen. Vraag me niet waarom.

"Wat wil je gaan doen?" bibberde ik, de koude wind sloeg om mijn hoofd en ik had immens spijt dat ik mijn muts niet had opgedaan.

"Nou," begon hij twijfelend, "heb je je pasje bij je?" ik keek hem vragend aan, welk van mijn vijfhonderdeenenveertig pasjes bedoelde hij? "Om met de tram te gaan?"

We liepen inmiddels al de straat uit, ik stak mijn handen in mijn zakken en merkte dat het er niet was. "Nope," gromde ik dan. Had hij eerder moeten zeggen. Maar hij glimlachte.

"Mooi, dat wordt illegaal reizen!"

Eenmaal bij de trams aangekomen, had ik nog steeds mijn twijfels over het hele illegaal-reizen-gebeuren. Al was het er wel weer één om af te strepen van mijn bucketlist. Het verliep echter prima en voor ik het wist, stonden we bij Amsterdam Centraal. Ik wilde net vragen of we ergens met de trein heen gingen, toen hij mijn jas vast pakte en me de linkerkant opsleepte. Richting de Starbucks en Nemo.

"Ken je Vapiano?" Vroeg Iwan opeens, net wanneer ik in een klaagsessie over de kou zat.

"Uh, is dat een vriend van je?" hierop lachte hij zijn prachtige lach en ik bedacht me dat ik later cabaretier moet worden, dit geluid wilde ik altijd horen.

"Het is een restaurant, mijn broer werkt er en ik weet zeker dat hij een gratis pizza kan regelen."

"En een glas cola?" vroeg ik

"En een glas cola."

***

Iwan had gelijk, want twintig minuten later zaten we aan onze pizza en slurpten we cola uit dikke rietjes. Ik kon wel de hele nacht naar hem kijken, terwijl hij zo aan zijn rietje zoog.

Er spookten honderden gedachtes door mijn hoofd, maar mijn helderste gedachte was dat dit de beste pizza was die ik ooit had gegeten.