Chaos [BxB] #Netties2017

14

"Ja hoor, mevrouw," glimlachte Iwan onschuldig en hij pakte twee glazen achter me vandaan, ik pakte de overige twee. Iwan liep de keuken uit en ik volgde hem gehaast. Toen ik langs de moeder van Bubbel liep, glimlachte ze veelzeggend naar me.

Met de glazen in onze handen liepen we de trap op. Iwan deed alsof er niks gebeurd was, misschien was er ook wel niks gebeurd. Als ik ook deed alsof er niks gebeurd was, wás er niks gebeurd.

Laten we het daar op houden.

Toen we de kamer instapten waren Bubbel en Davy begonnen aan de nieuwe videogame die ik gekocht had, en Meg was ze vanaf het bed aan het opjutten. Ze leunde met haar rug tegen de muur en bonsde met haar vuisten tegen haar bovenbenen, waarmee ze in een kleermakerszit zat.

"Iedereen weet dat je het niet kan, Bubbel, zelfs Davy is beter dan jij!"

Ze beledigde ze zojuist allebei tegelijk in één zin.

"Hier is het drinken, jongens!" Iwan zette de glazen op de grond en ik volgde zijn voorbeeld. Iwan plofte naast Meg op bed. Ik zag zijn rode krulletjes op en neer stuiteren en hij schonk me een schuine glimlach toen hij me zag kijken, ik lachte onzeker terug.

Er was niks gebeurd.

Ik had dit inmiddels zo vaak herhaald dat ik het bijna geloofde. Ik vroeg me stiekem, ver weg in mijn hoofd af, wat er gebeurd zou zijn als Bubbels moeder ons niet onderbroken had? Ik kon Iwans adem nog steeds over mijn wang voelen strijken en ik kon het beeld van zijn lippen zo in me op roepen. Misschien had hij me gezoend, wilde ik dat?

Wilde ik dat een jongen me zou zoenen?

Ik liet me vallen op de stoel naast het bed en ging zijdelings liggen, waardoor mijn benen over de armleuning lagen, mijn gezicht was de kamer in gericht. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Iwan en Meg, Iwan pakte lachend zijn glas en nam er een slok uit. Soms als ik naar hem keek had ik zin om mijn handen door zijn haar te halen en mijn hoofd in zijn nek te drukken. Ik wilde hem tegen me aandrukken en de warmte van zijn lichaam voelen.

Het was onmogelijk nog vriendschappelijk te noemen, maar toch vertelde ik mezelf keer op keer dat het dat was.

Het waren allemaal vriendschappelijke gevoelens. Toch voelde ik zoiets niet bij Bubbel, of Meg.

Ik drukte de gedachtes weg, er was niks gebeurd dus er was niks om me zorgen over te maken. Ik werd inmiddels een held in het wegdrukken van mijn eigen gedachtes.

Er ontstond gerommel in de kamer en ik zag Iwan naar Davy lopen, om de controller van hem over te nemen, blijkbaar was hij klaar met spelen. Toen Davy me zag kwam hij naar me toe lopen en zette zichzelf de armleuning waar mijn benen overheen lagen. 

"Ik was echt kansloos," grinnikte hij en hij keek naar het beeldscherm, waar Bubs en Iwan nu druk op aan het spelen waren, ik nam dus aan dat hij de videogame bedoelde. Hij keek omlaag naar de stoel en zijn blonde plukken vielen over zijn ogen, er viel een stilte waarin we beiden naar het beeldscherm keken. Ik had eigenlijk ook wel zin om te spelen.

"Hé, Bu- Stefan!" riep ik over het geluid van de videogame heen. "ik ga tegen de winnaar," Bubbel gaf een knik met zijn hoofd en wendde zijn ogen niet van het beeldscherm af, verstandig.

Het spel ging even door en af en toe hoorde ik Bubbel gepijnigd kreunen, ik kon de scores niet zien maar het was me duidelijk genoeg dat hij aan het verliezen was. Ik keek naar Iwan, die triomfantelijk op het blauwe tapijt zat. De bewegingen van het scherm flikkerden in zijn ogen en hij had een brede lach om zijn lippen. Ik kon wel raden tegen wie ik straks moest spelen.

En inderdaad, even later overhandigde Bubbel me met hangende schouders en een lang gezicht de controller, hij was een slechte verliezer. Met de controller tussen mijn vingers geklemd ging ik naast Iwan op de grond zitten, hij schonk me een betoverende glimlach en ik had de plotselinge neiging om hem helemaal in te maken.

De game startte op en ik probeerde me volledig op het scherm te concentreren. Ik dacht aan het moment in de keuken, aan zijn lippen en zijn warmte en ik wilde hem bewijzen dat ik sterker was dan dat. Ik dacht er niet eens bij na dat hij waarschijnlijk niet eens doorhad hoe ik me voelde.

Of hoe raar het was dat ik een onweerstaanbare dwang mezelf te bewijzen afreageerde in een spel.

Om de een of andere reden zat ik dichter bij Iwan dan ik ingeschat had, ik voelde onze ellenbogen elkaar raken maar hij trok niet weg, ik ook niet. Mijn concentratie dreigde gedurende het hele spel naar de stukjes huid van onze armen die elkaar raakten toe te dwalen, maar ik hield me gefocust, al haalde het niet veel uit.

Al na een paar minuten merkte ik dat ik achter begon te raken en voor ik het wist had ik een onoverbrugbare achterstand opgelopen, ik ramde met al mijn wilskracht tegen de controller en haalde de donkerste scheldwoorden uit mijn vocabulaire. Ik verloor nog.

Na een uitzonderlijk korte tijd had Iwan gewonnen en hij stompte met zijn vuist in de lucht. Ik probeerde mezelf niet te stompen.

"Hell yeah, Iwan rules!" schreeuwde hij en ik kon het niet weerstaan om toch even te lachen. Hij zag er ook zo debiel uit met zijn glinsterende ogen en rode wangen, je kon niet anders dan vrolijk worden in zijn bijzin.

Ik zag Davy vijandig Iwans kant op kijken vanaf de andere kant van de kamer. Hij zat met opgetrokken benen in de stoel en had zijn ogen samengeknepen, ik wilde graag naar hem toe gaan, echt waar, het was gewoon zo dat Iwan op dit moment veel leuker was.

Hij had zijn arm over mijn schouders heen geslagen en gezamenlijk zochten we een plekje op Bubbels bed, wat nu leeg was want hij en Meg begonnen nu te spelen. Ik zette me met mijn rug tegen de muur en kruiste mijn benen over elkaar, Iwan kwam tegen me aan zitten. Mijn vijandige gevoelens waren al weggeëbd nu ik zijn schouder tegen de mijne voelde drukken en zijn hand tegen mijn been.

Bubbel en Meg waren de videogame al vergeten en waren met zijn tweeën diep gesprek. Ik luisterde niet omdat ik op Iwan gefocust was.

"Hé, Iwan," begon ik zo zelfverzekerd mogelijk. "Ga je me nog eens vertellen wat aerodynamisch is?"

Hij keek me lang aan en er kroop een glimlach op zijn lippen.

"Nope."

Ik zuchtte, ik had geen zin om door te vragen, dus glimlachte ik gewoon naar hem.

Hij glimlachte terug.

***

"Hebben jullie het al gehoord?"

Die volgende maandag toen Bubbel en ik weer op school kwamen, kwam Meg in staat van paniek op ons afrennen. Haar paardenstaart was uitgezakt en ik vermoedde dat ze de hele school al afgeweest was om hen te vertellen wat ze ons dan ook ging vertellen.

"Hij is terug," hijgde ze uitgeput en ze leuke tegen mijn schouder. "Hij- dinges is terug. Buster is terug."

"Wat?" het was mij overslaande stem die als een kanonschot door de gang knalde.

"Ja," Meg kwam weer een beetje op adem. "Ik heb hem gezien."

"Weet je het zeker?" in mijn stem klonk paniek.

Buster was twee à drie jaar geleden van school getrapt, niemand wist precies wat er gebeurd was. Er gingen de meest angstaanjagende roddels rond, maar je wist nooit welke fictie waren en welke niet. 

Maar we wisten wel dat als er iemand was die voor altijd in de jeugdgevangenis mocht blijven zitten, dat hij het wel was.