Chaos [BxB] #Netties2017

12

Chaos is in de Griekse mythologie het Niets waaruit de eerste goden ontstonden. Met Chaos wordt een grote leegte voorgesteld, een bodemloze leegte waarin alles valt, niet naar beneden, maar alle kanten op, want er is geen oriëntatie mogelijk.

Ik voelde mij nu net zo, als de grote Chaos in de Griekse mythologie. Ik liep met langzame passen en mijn hart bonkend in mijn keel de bekende trap op. Ik keek naar mijn schoenveters, ze waren allebei los. Ik wist niet wat me te wachten stond, hadden we écht ingebroken en haren geverfd?

Ik kwam boven aan de trap, het was druk omdat het pauze was en ik deed er even over voor ik Iwan vond. Hij stond met een glimlach naar zijn mobieltje te staren, het hing nonchalant in zijn vingers. Zijn krulletjes hingen een beetje voor zijn ogen, omdat hij zijn hoofd voorover gebogen had en zijn tas leunde tegen zijn enkels. Toen hij op keek en mij zag zwaaide hij met de hand waarin zijn mobieltje lag en ik zwaaide onzeker terug.

"Dus," begon ik een beetje twijfelend toen ik bij hem aankwam, "wat gaan we hier doen?"

"Dat zie je zo direct," hij glimlachte die angstaanjagend aantrekkelijke glimlach en ik voelde mijn bezorgdheid langzaam uit me weg ebben, hoe kon je je nou nog ergens zorgen om maken als er zo een lach naar je werd gezonden? "Als het goed is," -als ze dat zeggen is het meestal wel goed-, "kan ze er elk moment zijn."

"Iwan!" een schrille stem klonk uit boven het gerommel van de menigte in de aula. Iwan liep dichter naar de trap toe en trok mij aan mijn pols mee.

Er kwam een meisje aangestampt, duidelijk woest en met roze haren. Niet mooie roze haren, maar slecht 'bespoten', klitterige en afgebroken haren. Het was duidelijk een knap meisje, met lange benen en een bruinige huid. Achter haar liep een bataljon van vrienden mee, allemaal barbiepoppen en net zo woest als de roze-harige.

"Iwan, what the fuck?" ze stond met haar ene hand in haar zij en met de andere zwaaide ze met het roze riempje.

"Hola, Stacey," grijnsde Iwan onverbiddelijk en hij keek naar mij. Ik keek niet terug. Ik vond het vreselijk wat we hadden gedaan, erger was nog dat ik niet eens wist waarom we het hadden gedaan.

Ik zou nooit meer ook maar een druppel drank aanraken.

Stacey wist blijkbaar niet wat ze moest zeggen, want ze stond daar maar, vlak voor Iwan en met het riempje in haar vuist geklemd. Haar mond was half open en haar ogen stonden ziedend. Ze keek zo boos dat mijn moeder er zelfs van zou schrikken. En mijn moeder had het boos-kijken uitgevonden. Ik denk dat ze hoopte dat Iwan wat zou zeggen. "What the fuck?" zei ze dan nog maar eens, en al haar vriendinnen herhaalden dat instemmend. En toen: "ik weet dat jij dit was, Iwan!"

"Anders was je niet naar me toe gekomen," antwoordde Iwan noncahalant, maar met een scheve grijns. Een groot deel van de leerlingen op school had de ruzie inmiddels opgevangen en stonden nu aandachtig te luisteren.

"Ja!" krijste ze als antwoord, erg duidelijk. Was ze echt zo een koe? Hoe wist ze eigenlijk dat hij het was geweest? Correctie: wij. Maar dat wist ze dan weer niet.

Het was alsof ze mijn gedachtes kon lezen, want ze gaf antwoord op mijn vraag.

"Dat komt door dat stómme riempje!" ze haalde diep adem door haar mond en blies het er kwaad uit via haar neus. Ze wist echt niet wat ze aan het zeggen was. "Wat ben je toch een ongelooflijke," ze haalde weer diep adem. "Eikel!" gilde ze.

Ik noteerde mentaal dat ik aan Iwan moest vragen wat dat riempje voorstelde.

Iwan antwoordde niet, maar in plaats daarvan pakte hij mijn hand. Ik verstijfde, ik voelde zijn vingers om de mijne klemmen en vroeg me af waar hij in hemels naam mee bezig was. Het roze-harige meisje, Stacey, keek verontwaardigd naar onze verstrengelde handen. Ik probeerde voorzichtig los te komen, maar Iwan hield me goed vast.