Chaos [BxB] #Netties2017

13

Het was inmiddels weekend en ik was op weg naar de verjaardag van Bubbel, met de tram. Zijn verjaardag vierde hij bij zijn moeder, want zij woonde in een groot huis. Het huis lag ver van het mijne, ik woonde bij zijn vader in de buurt, dus moest ik een aardig eind reizen. Zijn vader woonde in een flatje in hartje Amsterdam, waar Bubbel het grootste deel van zijn tijd doorbracht. Een feest voor de familie daar houden, was nog lastiger dan onmogelijk.

Ik hield altijd al van reizen met de tram in Amsterdam, het geluid van het belletje en het gerommel van de wielen over de rails was me ongeveer net zo bekend als de stem van mijn moeder.

Toen de tram eenmaal stopte en ik uit moest stappen, was ik nog steeds niet bij mijn bestemming, daarvoor moest ik nog een kwartiertje lopen.

Het huis lag net buiten Amsterdam en doemde onheilspellend op in de achtergrond. Het was een mooi huis, modern van binnen maar ouderwets van buiten. Het was beige-achtig wit en versierd met een hoop gevels en uitgehouwen beeldjes, het dak was bedekt met grijze dakpannen en een enorme schoorsteen. Bubbels moeder werkte graag in de tuin, daarom zag alles er zelfs in de winter verzorgd uit. Ik had alleen nooit kunnen begrijpen waar die vrouw geld vandaan haalde om alles te kunnen betalen en tegelijk tijd had om haar tuin zo netjes te houden.

Bubbels moeder was een aardige maar hardnekkige vrouw. Ze was klein van stuk en net zo getint als haar zoon. Ze had een kort kapsel van dikke, golfende, zwarte haren tot aan haar schouders en met een veeg grijs er in. Ik dacht niet dat ze haar zoon ooit helemaal geaccepteerd had voor wie hij was, een softie, fysiek en mentaal. Ik geloofde dat ze nog steeds hoopte dat Bubbel op een dag 'het licht zou zien' en zou veranderen in een harde, gevoelloze en slanke man, maar dat zat er echt niet meer in.

Toen ik aan wilde bellen zag ik dat de bel stuk was, dus moest ik kloppen. Ik had een hekel aan kloppen, het deed altijd zo veel pijn dat ik enorm zacht klopte, en niemand me dus hoorde. Mijn vader had me eens gezegd dat ik gewoon met mijn vuist op de deur moest rammen, als ik geluk had, was dat geluid heel hard, dus dat deed ik en ik had geluk.

De vader van Bubbel deed open. Hij en de moeder van Bubbel waren dus gescheiden en zagen elkaar zo min mogelijk, alleen op verjaardagen moesten ze elkaars gezelschap verdragen. Bubbel en ik lachten ons altijd een breuk wanneer we ze bij elkaar zagen.

De vader van Bubs liet me binnen en ik stapte de hal in. Het kolossale vleesblok wat Bubbel was kwam de hoek om klossen en zwaaide vanaf de andere kant van de hal met zijn hand naar me. Ik zwaaide terug, met de hand waar zijn cadeautje in lag. Ik had hem een nieuwe videogame gekocht, eentje die ik ook nog wilde spelen, dus dat kwam mooi uit.

Zo te zien was Meg er al, ik zag haar Converse in de hal staan en haar spijkerjasje achteloos op de grond liggen, ze wist gewoon geen beleefdheden op te brengen af en toe. Dus raapte ik het op en hing het tegelijk met mijn jas aan een haakje.

"Finn, Finn, Finnnnnnn," hoorde ik Bubbel zeuren toen ik mijn schoenen uit trapte. Ik keek hem geamuseerd aan. "Zeg alsjeblieft," hij wees op het pakje in mijn handen, "dat dat een nieuwe videogame is."

Ik gaf hem het cadeautje en hij scheurde het gelukzalig open, als een jongetje wie een nieuwe speelgoedauto kreeg.

"Gaaf! Bedankt!" grinnikte hij, "oké en nu doorlopen," hij duwde me de kamer in. "Ik wil taart."

Ik gaf eerst alle mensen in de kamer een hand en mompelde felicitaties, ik had er altijd een hekel aan dat te doen, maar het was wel beleefd. Toen ik het hele riedeltje af was kwam Bubbel aanzetten met een stuk taart voor mij, zelf hoefde hij opeens niet meer.

"Finnie de Pooh!" er kwam iemand met een luid gebonk de trap af scheuren en verscheidene mensen draaiden hun hoofd er naar toe. "God, ik ben zo blij dat je er eindelijk bent. Bubbel en Dave zijn onuitstaanbaar. Geen fatsoenlijk gezelschap gewoon."