Chaos [BxB] #Netties2017

25

Niet vergeten mensen! Dit verhaal speelt zich af in de winter.

We hadden geluk gehad. De tramchauffeur had ons mee laten reizen, voornamelijk omdat iedereen sowieso al doorweekt was en een beetje meer nattigheid maakte echt niks uit. Nu we eenmaal stil stonden, niet rollend door een plas of trippend door de adrenaline, was het eigenlijk enorm koud. We hadden onze soort van droge jassen om ons heen geslagen en ik klemde Bubbels nieuwe voetbal stevig in mijn armen, alsof het me zou verwarmen. Bubbel had hetzelfde met zijn schoenen gedaan.

Tegen elkaar aangedrukt stonden we bij een paal, onze handen hadden we on onze mouwen getrokken, dus kon ik me niet vasthouden. De enige reden dat ik niet omviel, was omdat ik mezelf tegen Bubbel had aangedrukt, warm en stevig. Toch rilden we nog steeds allebei.

We waren op weg naar zijn huis, zijn moeders huis. Het was me opgevallen dat hij de laatste tijd veel bij zijn moeder was en ik vroeg me een beetje af waarom, maar ik nam het verstandige besluit het niet te vragen, want het kon nooit iets goeds zijn.

We kwamen aan bij de goede halte en we stapten rillend uit. Ik verheugde me enorm op een warme douche en ik wist zeker dat er warme chocola voor ons klaar zou staan als we binnen kwamen, Bubbels moeder was ons altijd een stap voor.

"Máááám," gilde Bubbel toen hij ons binnen had gelaten en zijn stem sloeg een beetje over, "w-we zijn terug!"

Druipend stonden we in de hal, we durfden niet naar binnen te lopen want dan zou het hele huis vies worden. Mevrouw Agnelli keek ons een paar seconden onderzoekend aan en liep de hal uit, even later kwam ze terug met twee grote handdoeken.

"Ik wil niet weten wat jullie gedaan hebben," begon ze toen ze naar de natte viezigheid op onze kleding keek. "Doe je natte kleren maar uit, leg ze op de deurmat en ga douchen," zei ze en ze reek ons de handdoeken aan, we sloegen ze om onze schouders. "Ondertussen maak ik wat warms," en ze liep weer weg, ik kon zweren dat ik haar even hoorde lachen.

Bubbel en ik legden de bal en de schoenen op veilige afstand, zodat ze niet nog natter zouden worden en begonnen ons, in de koude hal, tot ons ondergoed uit te kleden en we sloegen de handdoeken weer snel om ons heen. Toen we daar stonden, iets minder rillend en met blote voeten die onder onze handdoeken vandaan stoken, keken we elkaar even doorgrondend aan en zette allebei tegelijk een sprint in.

Met een rotvaart sjeesde ik de hal uit, de handdoek wapperde als een cape om me heen en Bubbel zat me op de hielen. Met een donderend geluid stampten we de trap op en probeerden elkaar, niet echt hard natuurlijk, opzij te duwen. We wilden allebei als eersten douchen.

"Rustig, jongens!" gilde Bubbels ma toen ze de bonk hoorde die veroorzaakt was door Bubbel, die tegen een muur aan botste en mij een enorme voorspong gaf.

Naast de badkamer stond een kast met handdoeken erin, en in het aller onderste laatje lag een stapel met kleren van mij. In de loop van de jaren was ik hier zo vaak langs geweest dat er vaak genoeg kledingstuk achter bleef, en dat liet ik dan ook hier want je wist nooit wanneer het van pas kon komen.

Nu dus.

Ik griste er wat ondergoed en sokken uit, een broek met wat onbedoelde scheuren bij de knieën en een grijs getint Pulp Fiction shirt. Net toen ik zag dat Bubbel ook zijn kleding bij elkaar had geschraapt in zijn kamer en deze kant op kwam stormen, sloeg ik de badkamerdeur dicht en draaide het op slot.

"Jammer, Stef!"

Het gebruik van zijn echte naam leverde me een scheldwoord op en ik grinnikte. Ik gooide de kleding op de grond en liet mezelf er naast vallen, ik hijgde een beetje en langzamerhand voelde ik de kou van de badkamervloer mijn benen intrekken. Ik stond op, draaide de douche aan, ontdeed me van mijn laatste kleding (plus handdoek, die had ik ook nog steeds) en ik schoof mezelf onder de hete stralen.