Chaos [BxB] #Netties2017

30

"Waarom is hij zo laat? Zullen we zonder hem gaan?"

Ik keek verwijtend naar Bubbel en toen weer ongeduldig naar mijn telefoon. Over vijf minuten moesten we de trein hebben naar Schiphol en Iwan was er nog niet.

Vandaag was de dag dat Meg vertrok. Naar Noorwegen. En ik ging haar verdomme uitzwaaien, desnoods zonder Iwan.

Maar liever mét Iwan. 

Het was koud op het station, er werd hier altijd wel lucht doorgelaten en het was niet fijn. Het waaide dwars door je jas heen.

In de verte zag ik de trein aankomen en ik draaide me om, hopend daar Iwan aan te treffen.

Wonder boven wonder deed ik dat.

Zijn wangen waren rood en hij leunde hijgend tegen me aan.

"God," zuchtte hij tussen het snelle ademhalen door, "volgens mij heb ik nog nooit zo hard gerend."

Met het gebruikelijke schelle gepiep kwam de trein tot stilstand en ik pakte Iwan gedachteloos bij zijn hand en trok hem naar binnen.

In de trein hield ik nog steeds zijn hand vast, bijna onbewust. Het was een sport tweede natuur geworden. Soms had ik wel door dat mensen naar ons keken, het moest immers ook wel een beetje vreemd zijn. Maar ik had me erover heen gezet en hield met plezier overal zijn hand vast. Ondanks de gekke blikken.

Een tijdje terug namen mijn ouders Iwan en mij mee schaatsen naar een indoors schaatsbaan, omdat het onmogelijk was om te schaatsen op natuurijs in Nederland tegenwoordig. Ook daar had ik af en toe zijn hand vast gehouden, of met zijn vingers gespeeld. Ze waren koud. (Idioot was zijn handschoenen vergeten).

Ik had toen niet doorgehad dat mijn ouders het een probleem vonden, en dat deden ze ook niet. Maar, er zat natuurlijk altijd een maar aan.

Toen we thuis waren gekomen hadden mijn ouders gevraagd of ik nooit reacties kreeg van andere mensen als ik hand in hand liep met Iwan. Ik had gezegd dat dat wel gebeurde, waarop zij mij hadden verteld dat ze twijfelden of het wel een goed idee was.

Ik was boos geworden, want hoera supportieve ouders. Niet dus.

Uiteindelijk hadden ze uitgelegd dat ze bang waren dat sommige mensen negatief zouden reageren en ons pijn zouden doen, en dat het niet zo was dat ze het vervelend vonden omdat we jongens waren.

Ik waardeerde hun bezorgdheid maar ik was niet bang voor andere mensen en al helemaal niet als Iwan erbij was.

Dus we gingen gewoon door waar we mee bezig waren.

De reis van Amsterdam centraal naar Schiphol was maar een paar minuten, dus voor we het wisten liepen we Schiphol al op.

Ik was niet eerder op Schiphol geweest, Bubbel wel, dus hij trok Iwan en mij mee.

Wat me als eerste heel erg opviel waren de winkels en restaurantjes en dingetjes die overal stonden. Even later besefte ik dat het ook allemaal wel nodig was, sommige mensen stonden uren vast hier.

We moesten ergens een roltrap op en boven aangekomen kwam wat ik me echt voorstelde bij een vliegveld.

Het stond stampvol met mensen en en rijen en overal waren balies en gele borden en militairen met coole geweren. Mensen renden, koffertjes achter ze aan. Mensen schreeuwen en scholden, praatten, of wachtten in stilte.