Chaos [BxB] #Netties2017

24

Ik werd laat wakker de volgende dag, het was al licht, maar de zon stond laag waardoor het gelukkig net niet recht in mijn ogen scheen door het openstaande gordijn. Vast vergeten dicht te doen gisteravond.

Het was de eerste dag van de kerstvakantie en keek op mijn klok, tien over half één. 's Ochtens. Ik hees mezelf onder de warme dekens uit en gleed in een warme trui voor ik naar beneden kwam. Mijn broertjes en ouders zaten aan tafel en aten waarschijnlijk al hun lunch, ik schoof aan en pakte een tosti van het schaaltje.

"Lekker geslapen?" vroeg mijn pa toen hij opkeek van zijn iPad en ik knikte, praten mocht niet met een volle mond. Ik keek naar me broertjes, haast kopieën van mij, en dan bruter en kleiner. Levi en Carter waren een tweeling en soms vroeg ik me af hoe het was om constant met zijn tweeën te zijn, ze waren enorm hecht. Op een rare manier. Ik stelde me wel eens voor dat ik mijn tweeling had opgegeten in de baarmoeder of zo, ik was niet zo goed in delen en altijd bij iemand anders te zijn, die dan ook nog eens precies het zelfde was als ik.

Zodra ik klaar was met eten, besloot ik me aan te kleden en te kijken naar de berichtjes op mijn telefoon, die boven nog aan de lader lag.

Zodra ik mezelf in een donkergroene hoodie en oude grijze spijkerbroek had gehesen, keek ik even op mijn telefoon.

Bubbel: kom stad vandaag?

En nog wat Snapchats en Instagram notificaties. Niks van Meg, niks van Iwan. Ik voelde me er opgelucht om, ik had eigenlijk helemaal geen zin in een plakkerige vriend, dat leek me alleen maar naar. Ik besloot eerst te antwoorden op Bubbels berichten.

U: hoe laat?

Bubbel: over uur cs?

U: ok

Nee, onze gesprekken waren niet altijd even intelligent, maar we zaten niet te wachten op sentimentele, tijdrovende gesprekken, terwijl het veel leuker was elkaar in het echt te spreken.

Ik pakte wat spullen bij elkaar, geld, pasjes en stormde de trap af naar beneden.

In de woonkamer zag ik dat mijn moeder televisie keek en via het raam zag ik dat mijn broertjes buiten aan het spelen waren. Er was een klein laagje sneeuw gevallen zo te zien, hopelijk reden de trams.

"Ik ga zo naar Bubbels, mam," zei ik tegen haar en ik liep naar de keuken.

Ik besloot eerst een kop thee te nemen voor ik vertrok, en ik dacht aan Iwan. Zou ik hem een berichtje sturen, bellen, en wat dan? Zou ik wachten tot hij contact opzocht met mij? Wilde ik überhaupt wel iets tegen hem zeggen, was dat wel nodig? Vrijheid en persoonlijke ruimte was ook belangrijk.

Wat moest ik eigenlijk tegen mijn ouders zeggen? En school? Ik dacht niet dat mijn ouders er een groot probleem van zouden maken, en hoe de mensen op school erop zouden reageren, interesseerde me niet zo veel. Ik vroeg me af of er over ons geroddeld zou worden, of iemand ons op school had gezien. Het moest haast wel, maar mij deerde het niet. Hoe dacht Iwan erover? Vast hetzelfde.

Ik keek wel hoe het liep.

Toen dacht ik aan Meg en Davy, ik hoopte dat het iets zou worden tussen die twee. Als vriendschap, het zou een prachtige vriendschap worden, toch? Ze leken veel plezier te hebben gehad gisteren, had ik ze verteld dat we drank in de punch hadden gedaan? 

Als laatste kwam Bubbel, omdat ik daar het meest aan zou denken. Ik was allang niet meer boos, al had hij zich als een enorme eikel gedragen. Zou ik vandaag meer te horen krijgen over zijn verhaal? Wie dat meisje was waar hij het over had gehad?

Ik vermoedde dat hij het er niet over wilde hebben, waarschijnlijk wilde hij alles weten over Iwan en mij. Ik had hem er immers helemaal niks over verteld, maar dat was omdat hij ook dingen voor mij verzwegen hield. Ik besefte pas dat er iets tussen mij en Iwan speelde, nadat Bubbel en ik ruzie kregen.