Chaos [BxB] #Netties2017

15

Buster was een jongen die ik al kende van de basisschool. Hij was groot, sterk en sluw. Hij wist altijd precies hoe hij je er in moest luizen, zonder zelf gepakt te worden. Dat lukte hem bijna altijd, soms werd hij wel betrapt, en één keer dusdanig dat hij blijkbaar geschorst werd.

Het begon al in groep één, dan gooide hij zijn drinkbeker over je heen als juf niet keek, of stootte expres het potje glitters over jouw kunstwerk en liet het eruit zien als een ongeluk. Vanaf groep drie pakte hij je huiswerk af of schoot tijdens voetballen de bal in je gezicht. Hij pakte altijd de mensen waarvan hij wist dat ze niks tegen de volwassenen durfden te zeggen, of degenen die zo opvliegend waren dat híj het slachtoffer leek.

Ik had de pech naar de zelfde middelbare school te gaan als hij. Wij als enigen, met zijn tweeën naar dezelfde school. Hij leek me nooit zo snugger, niet snugger genoeg om naar deze school te gaan, maar op onverklaarbare wijze had hij het toch geflikt en wist hij elk schooljaar met de hoogste cijfers over te gaan. Dat plus het feit dat hij een enorme slijmbal was, maakte dat hij het lievelingetje werd van nagenoeg alle leraren.  

Het is algemeen bekend dat alle andere leerlingen je vijanden worden als je favoriet bent bij de leraren, maar niemand durfde tegen hem in te gaan. Dat was gelijk aan zelfmoord.

Wanneer de leraren niet keken, plakte hij zijn kauwgom onder je tafel, maakte een deuk in je kluisje en scheurde bladzijdes uit je boeken. In het begin probeerden sommigen kinderen hem nog te verklikken, die kwamen diezelfde week nog met een blauw oog op school. Het eerste jaar viel hij mij niet zo lastig, ik zorgde ervoor dat ik altijd in zijn blinde vlek bleef. In tegenstelling tot mijn klasgenoten, had ik jaren ervaring wat Buster betrof.

Het tweede jaar ging ik helaas de mist in.

In het begin van het jaar mocht je meestal zelf je plek uitzoeken, maar één van onze leraren besloot dat het een goed idee was om zelf zijn leerlingen een plek te geven. Zo kwam ik bij Engels naast Buster terecht. Buster bleek een enorme achterstand te hebben met zijn Engels, het enige vak waarbij hij meestal een onvoldoende haalde. Ik was heel goed in Engels. Bij onze eerste toets was mijn cijfer een acht of zo, hij startte met een drie. Ik kan me nog herinneren hoe hij keek. Zijn ogen flitsten van zijn blaadje naar de mijne en steeds heen en weer, toen keek hij met puur venijn in zijn ogen naar mij en knipperde niet, geen enkele keer in al die minuten dat hij me aanstaarde. Ik wist dat ik het verknald had.

En inderdaad. Na de laatste bel liep ik alleen naar mijn kluisje, want mijn kersverse beste vriend Stefan was die dag niet op school. Ik had altijd al vermoedt dat Buster een beetje bang was voor Bubbel, aangezien Bubbel nog groter en nog sterker was dan hij. Maar in tegenstelling tot Buster was Bubbel een aardig persoon. Maar Stefan was die dag niet op school en toen ik alleen bij de kluisjes liep, voelde ik plotseling een harde duw tussen mijn schouderbladen. Ik struikelde een beetje naar voren maar bleef nog net staan. Toen ik me omdraaide stond er niemand. Ik liep wantrouwend verder en keek schichtig om me heen, en opeens voelde ik een duw tegen mijn arm, waardoor ik naar rechts wankelde en tegen de kluisjes op botste.

Eerst had ik me geen besef van wat er gebeurd was en waar ik was. Ik stond met mijn rug tegen de kluisdeurtjes en voelde een drukkende pijn in mijn schouder. Ik opende mijn ogen, en het eerste wat ik zag was een ander paar woeste ogen, die bij Buster bleken te horen. Zijn handen stonden naast mijn oren en hij was naar me toegebogen, waardoor ik zijn adem hoorde rochelen. Ik wist niet wat hij ging zeggen, wat hij ging doen, of wat hij wilde.

Plotseling ramde hij met zijn vuist tegen een van de kluisjes bij mijn hoofd, het rammelende metaal zorgde voor een schel gepiep in mijn hoofd en ik sloeg mijn handen tegen mijn oren en boog kreunend voorover. Mijn hoofd dreunde en mijn hart klopte in mijn keel. Ik voelde hoe Buster me bij de achterkant van mijn shirt omhoog trok en me weer tegen de kluisjes aangooide, waardoor ik pijnlijkje steken in mijn rug voelde van het metaal. Ik probeerde niet door mijn knieën te zakken en zocht houvast, ergens.