Chaos [BxB] #Netties2017

08

Meg en ik staarden een paar seconden intensief naar Davy en en Bubbel, toen naar elkaar en sprongen toen als ninja's over de tribune om vervolgens heel hard weg te rennen.

Mijn Nikes raakten totaal doorweekt door het natte gras, het waren net sponzen tijdens een afwasbeurt. Meg was een stuk vlotter dan ik, misschien kwam het doordat ze langer was, of misschien was het omdat ik nooit iets uitvoerde tijdens gym. Haar lange staart stuiterde op en neer en ze keek af en toe lachend om, met kuiltjes in haar wangen. Haar legergroene winterjas was open en vloog als een cape achter haar aan.

Al rennend keek ik nog eens achterom naar het voetbalveld. Ik zag tussen de tribunes door, dat Davy verward de tribunes afzocht, maar ons. Naar mij. Dit liet een enorme grijns op mijn gezicht verschijnen, ik kon het niet helpen.

Ik verzette mijn tempo een tandje sneller, hees mijn tas hoger op mijn rug en sjeesde weg. Weg van Davy, Bubbel en van alles.

***

Meg smeet haar fiets tegen de schutting van haar tuin, alsof het niks was. En ik, ik kwakte de mijne er even gedachteloos tegen aan. Ik was hier al zo vaak geweest dat ik hier zelfs mijn eigen tandenborstel had. In het huis van een meisje. Ik snapte niet waarom Megs ouders dat allemaal goedkeurden.

We stampten door de afgestorven achtertuin. Het had een lichtbruine schutting van twee meter hoog en de grond was bedekt met grijze tegels, ongeveer zo groot als mijn hand. Mijn mondhoeken krulden om bij het zien van de morsdode plantjes die tussen de ribbels van de tegels groeiden. Vroeger speelden Meg en ik altijd op deze tegels, de plantjes waren 'giftig', ik zou ze aanraken en dramatisch over de grond rollen en schuimbekken om Meg aan het lachen te maken. 

Met een luide "FINN IS HIER!" vloog Meg via de achterdeur het huis in, verbonden met de keuken. Haar moeder stond in de keuken een of andere sinistere groente in blokjes te snijden.

"Dag, lieverds," ze gaf Meg een kus op haar voorhoofd en trok mijn rode muts van mijn hoofd, om vervolgens haar hand door mijn lokken te woelen.

Ik glimlachte naar haar op. Het was een lange vrouw met rood geverfde krulletjes en nagenoeg geen cosmetica op haar gezicht. Ik kende haar net zo lang als ik Meg kende. Na mijn eigen moeder, was dit absoluut mijn favoriete vrouw in het universum.

"Ma, hebben we koekjes in huis?" riep Meg vanuit een uithoek in de keuken met haar hoofd in de pannenla en met in een hand een pak chocomelk. Ze had haar jas over de leuning van de bank gesmeten en haar schoenen lagen her en der verspreid en maakten het witte tapijt er niet witter op. Ik legde haar schoenen onder de kapstok naast de mijne en hing haar en mijn jas er aan op.

"Was mijn dochter maar net zo beschaafd en goed opgevoed als jij," zuchtte de moeder van Meg toen ze met haar handen in haar zijden naast me kwam staan.

"Je hebt Joe nog!" gilde Meg vanuit de keuken.

Ze zuchtte, "ja. Dat is waar."

Joe was de oudere broer van Meg, hij was Afrikaans en had een geweldig afrokapsel dat altijd voor zijn ogen hing en een grote bril met een dunne rand verborg. Meg was blank en hij donker, omdat ze beiden geadopteerd waren. Ze hadden namelijk niet één moeder, maar twee.

"Hé, Finny-boy," Joe kwam net de trap af scheuren. Hij sprong atletisch over de leuning en landde op handen en voeten voor me neer. "Fijn je weer te zien, man!" hij stak zijn hand uit om me zo een hand-op-schouderhoogte te geven, maar me eigenlijk gewoon in een mannelijke knuffel trok en twee keer hard op mijn rug klopte, waardoor ik er een vervormde "hullo," uitperste. Je snapte vast wel ongeveer wat ik bedoelde.

Joe was vreselijk begaafd, beleefd, en sociaal. Ik wilde net mijn fantastische sociale vermogens inzetten om een ongelooflijk interessante opmerking te maken, -want bij slimme mensen moet je slim praten, omdat je negen van de tien keer overkomt als een totale volidioot- toen Meg de hal in kwam stampen op haar neon roze sokken en me door middel van haar heupen vertelde dat ik naar boven moest. In haar handen had ze een dienblad met koekjes en chocomelk en tussen haar tanden zat een dvd, nog geheel in verpakking.

In plaats van een intelligente opmerking gaf ik Joe een schaapachtig glimlachje en maakte ik mijn weg naar boven via de trap. Ik kon de draadjes van het tapijt tussen mijn tenen voelen en moest mijn best doen me niet spontaan op de grond te laten vallen en te gaan pitten. Het huis van Meg was één grote ruimte van comfort, de douche had zelfs een sauna.

De tweede verdieping was de moderne, koude, kunstzinnige verdieping. Het was ingericht met schilderijen aan de muur, veel wit en zwart, en allerlei vormloze kasten zonder laatjes. Meg vond het prachtig, er hingen ook een aantal schilderijen van haar aan de muur,  maar ze wilde niet zeggen welke. Dus adoreerde ik ze gewoon allemaal.

Meg bleef staan voor een deur en murmelde wat -ik wist niet wat, door die dvd in haar mond- en seinde met haar ogen naar de dvd. Ik keek haar een moment wezenloos aan en ze begon weer onverstaanbaar te murmelen. Echt onverstaanbaar.

"Meg, ik kan je niet verstaan," zei ik loom en ze rolde met haar ogen, om ze vervolgens weer als een hooligan naar de dvd te draaien. "Wacht," mompelde ik en ik boog naar Meg toe. "Dan haal ik even dat ding uit je mond," ik viste handig het doosje tussen haar kaken vandaan en keek triomfantelijk haar kant op. "Oké, wat was het dat je zei."

Ze antwoordde niet, maar keek alsof ze dat dienblad wel in mijn achterste kon proppen.

"Maak de deur open," commandeerde ze. Ik liep als een braaf hondje om haar heen en drukte de zilveren deurklink omlaag, om vervolgens haar eerst binnen te laten en dan mijzelf. Ze zette het dienblad op het bureau en toverde uit alle hoeken kussens en dekens vandaan, om die op bed te smijten en begon op de televisie te meppen, die op een kastje tegenover haar bed stond.

"Klerelijer," mompelde ze terwijl ze dat ding een paar karatetrappen probeerde te verkopen. Ondertussen nestelde ik me in het kasteel van dekens en kussens, trok een van Megs belachelijk grote, comfortabele truien aan en keek met een glimlach toe hoe de televisie weigerde te werken en wij langzaam in een van mijn favoriete situaties zakten. De hele dag volpraten over niks meer of minder dan onzin.

Uiteindelijk bleef ik eten, en slapen uiteraard. Morgen was een gewone schooldag, maar ik geloofde niet dat er iemand was die daar iets om gaf. Als er iets was wat mijn ouders de stuipen op het lijf joeg, was het wel ik door het donker fietsend. Zelf had ik ook niet zo veel op met het donker, wanneer de verkrachters en de moordenaars naar buiten kwamen, dus ik bleef slapen. Ik klaagde niet.

Tijdens het avondeten hadden we van die vreselijk onaangename gesprekken met volwassenen, die het alleen maar willen hebben over de gênante situaties en statussen in je leven. Deze keer: relaties.

Het begon met hoe Megs moeders elkaar ontmoet hadden, een ongelooflijk schattig en kots-verwekkend verhaal. Ze hadden elkaar voor het eerst gezien op de middelbare school, een van hen zat nog in de eerste klas en de andere al in de derde. Ze moesten op een dag samen aan een project voor nieuwe leerlingen werken, ze waren op slag verliefd. Maar het nam tot ná de middelbare school voor ze om echt bij elkaar te komen.

Later op de avond, toen het hele huis sliep, waren Meg en ik nog wakker. Wij hadden andere plannen in gedachten.