Μέχρι το τέλος

Κεφάλαιο 4

ΙΩΑΝΝΑΣ POV

Βρέθηκα αντιμέτωπη με τα γαλανά του μάτια, ανήμπορη να κάνω τίποτε αλλά εκτός από να τα κοιτάω...

Δεν έχει ακόμη στρέψει το βλέμμα του προς το μέρος μας πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι δεν μας έχει δει ακόμη.

- "Λες να προλαβαίνουμε να φύγουμε ;" ρώτησα την Δήμητρα γεμάτη ανησυχεία.

- "Πολύ αργά πια" είπε μην μπορώντας να συγκρατήσει ένα ειρωνικό γελάκι που της ξέφυγε.

Κατάλαβε την παρουσία μας όταν η Δήμητρα γέλασε και τα δύο του γαλανά ματιά, όμοια με φουρτουνιασμένη θάλασσα με κοίταξαν με απορία. Συνέχισε να στέκεται όρθιος και να με κοίτα με ένα βλέμμα γεμάτο έκπληξη. Διέκρινα και κάτι άλλο στο βλέμμα του. Μελαγχολία, μια λύπη ίσως, που φάνταζε ατελείωτη.

Απρόσμενα, άρχισε να περπατά με συγκρατημένα αλλά γρήγορα βήματα, μειώνοντας όλο και περισσότερο την απόσταση μεταξύ μας. Γρήγορα κάλυψε μια απόσταση πάνω από πέντε μέτρων χωρίς να το καταλάβω.

Σίγουρα περίμενε να πω κάτι αλλά τιποτα δεν μπορούσε να βγει από τα χείλη μου, όσο κι αν προσπάθησα.
Η Δήμητρα δεν μίλησε , γιατί μάλλον το θεώρησε σωστό να με αφήσει μόνη στο στόμα του λύκου.

- "Γειά", μπόρεσε να ψελλίσει
"Πως κι από τα μέρη μας ; "

- " Εε.." είπα την πιο χαζή δικαιολογία που μου ήρθε στο μυαλό " Ταξιδάκι μωρέ".

Έγνευσε καταφατικά και άρχισε να παίζει με τη μύτη του παπουτσιού του, πράγμα που ήταν μάλλον δείγμα αμηχανίας.

- " Καιι πόσο καιρό θα είσαι εδώ ;" ρώτησε ξανά και άρχισε να κοκκινίζει.

- "Για κάνα δυο μήνες"

- " Ωραία, ίσως κάνουμε λίγη παρέα όσο θα είστε στο χωριό σωστά ; Έτσι κι αλλιώς κάνεις άλλος νέος δεν μένει μόνιμα εδω. Είμαι η μόνη επιλογή ξέρετε" είπε και έκλεισε πονηρά το μάτι του.

Μετά από αυτόν τον μικρό διάλογο, χαιρέτησε δια χειραψίας την Δήμητρα και λίγο πιο αδιάφορα εμένα. Άρχισε να κατευθύνεται προς το σπίτι του με βιαστικά βήματα.

Ξέρετε μου έχει λείψει λίγο το ομολογώ. Τώρα που τον βλέπω ξανά, εκείνη η φλόγα που ήθελα να πιστεύω πως είχε σβήσει, άναψε.

Την επόμενη μέρα

Ξυπνήσαμε και πήγαμε αμέσως να αγοράσουμε τα απαραίτητα για το πρωινό. Πήγαμε στο φούρνο και αγοράσαμε το πιο τραγανό και μυρωδάτο ψωμί που είχε ποτέ γευτεί η Δήμητρα. "Παραδοσιακή συνταγή", μας είπε η γυναίκα του φούρναρη.

Έπειτα, κατευθυνθήκαμε προς το δρομάκι που οδηγούσε στην πλατεία, με προορισμό το παντοπωλείο των γονιών του. Ναι, με έπεισε να πάμε και εκεί. Για καλή μου τύχη δεν ήταν εκείνος εκεί, παρά μόνο η μητέρα του. Προφανώς δεν περίμενε να μας δει στο χωριό, και όταν λέω εμάς εννοώ εμένα. Μάλλον ο γιόκας της δεν της είχε μιλήσει για τον ερχομό μου. Μόλις μπήκαμε στο μαγαζί, μας κοίταξε μισό μάτι, χαμογέλασε και μας χαιρέτησε με ένα βλέμμα γεμάτο εξαναγκασμό.

- "Ιωάννα", είπε με τον ψεύτικο ενθουσιασμό της. Ήταν από καιρό προφανές, ότι η κυρία Κατερίνα δεν με συμπαθούσε και πολύ. Το αντίθετο θα έλεγα. Μου μιλάει μόνο για τα μάτια του κόσμου, ενώ αν τύχει να κάνω κάτι που δεν θεωρεί σωστό με κοίτα γεμάτη θυμό.

- "Καλημέρα κυρία Κατερίνα. Τι κάνετε ;" είπα με ένα αχνό χαμόγελο να εμφανίζεται στο πρόσωπο μου.

- "Καλά γλυκιά μου. Εσύ πότε ήρθες στο χωριό ;" είπε περισσότερο από κουτσομπολιό πάρα από ενδιαφέρον.

- "Ήρθαμε εχτές το πρωί. Από εδώ η φίλη μου η Δήμητρα. " είπα και έδειξα με το κεφάλι μου την Δήμητρα, η οποία δεν είχε βγάλει άχνα μέχρι τώρα.

Ξαφνικά η πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και ο Παναγιώτης εισέβαλε στο χώρο. Ούτε μας κοίταξε μπορώ να πω. Προσπέρασε με πολύ άνεση την ύπαρξή μας και κατευθύνθηκε προς το ταμείο.

- " Παίρνω λεφτά. Θα βγούμε με τον Κώστα. Θα αργήσω μην με περιμένεις. " είπε με ένα αγενή και άγριο τόνο και έφυγε. Οκ. Αυτό ήταν περίεργο. Γιατί να μην θέλει να μου μιλήσει ; Τις σκέψεις μου διέκοψε η κυρία Κατερίνα.

- "Ωραία, ωραία... Λοιπόν κορίτσια τι θα θέλατε ; " είπε προσπαθώντας να αποφύγει τη συζήτηση με τη Δήμητρα.

Πάνος POV

Νατην πάλι. Λες και το κάνει επίτηδες. Όπου κι αν βρεθώ βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά. Δεν ξέρω τι θέλει πια αυτό το κορίτσι. Ίσως παίζει μαζί μου. Θέλει να με καταστρέψει ; Δεν μπορώ να την καταλάβω. Έχει αρχίσει όμως να με εκνευρίζει λιγάκι...

Αλλά από την άλλη την αγαπώ τόσο πολύ... Θέλω να είναι ευτυχισμένη, οπότε αν η ευτυχία της προϋποθέτει την καταστροφή μου, ας είναι. Μπορώ να θυσιάσω τα πάντα για αυτό το κορίτσι.. Μπορώ να αντέξω τα πάντα για χάρη της. Μπορώ να θυσιαστώ ο ίδιος. Τα τιναζα όλα στον αέρα, αρκεί να μου το ζητούσε...