Μέχρι το τέλος

Κεφάλαιο 33

ΙΩΑΝΝΑΣ POV

        Ξύπνησα στις 10 το πρωί. Έκανα να αγκαλιάσω τον Κώστα, αλλά εκείνος δεν ήταν δίπλα μου. Εκμεταλεύτηκα τις στιγμές που βρισκόμουν μόνη μου, για να αναλογιστώ τα χθεσινά γεγονότα.

         Ήμουν ερωτευμένη με τον Κώστα; Δηλαδή, σίγουρα τον αγαπούσα, αλλά ήταν έρωτας αυτό που ένιωθα; Ήταν τόσο εύκολο να ξεχάσεις κάποιον που αγάπησες; Ή μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν τον αγάπησες ποτέ;

          Αποφάσισα να αφήσω τις σκέψεις μου στο σκοτάδι, όπως ακριβώς είχα κάνει και με τον Πάνο. Σηκώθηκα με φόρα από το κρεβάτι και περπατώντας το κρύο πάτωμα, έφτασα στη κουζίνα.

     -  "Καλημέραα!! " φώναξα φιλώντας τον Κώστα στο μάγουλο.

     -  "Καλησπέρα και καλή βραδιά" είπε ο Κώστας γελώντας...

       -  "Τι κάνεις εδώ πέρα; " ρώτησα δείχνοντας τη στίβα με τις ζεστές κρέπες που είχε ετοιμάσει ο Κώστας.

     -  "Σου φτιάχνω φαγητό" είπε λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα που μπορούσε να κάνει ένα αγόρι.

    -  "Αα, δεν το ήξερα πως μαγειρεύεις" είπα με ειλικρίνεια.

    -  "Υπάρχουν πολλά που δεν ξέρεις για'μένα" είπε κοιτώντας με πονηρά.

    -  "Έλεος βρε Κώστα" ειπα στριφογυρίζοντας τα μάτια μου με αγανάκτηση.

     -  "Αστειεύομαι βρε αγάπη μου! αντε έλα να φάμε γιατί πεθαίνω της πείνας."

    -  "Αχ κι εγώ..." είπα τρίβοντας τα χέρια μου

    -  "Αχ, κύριε λύκε μην με φάτε..." είπε ο Κώστας με μια σαχλή γυναικεία φωνή.

   -  "Είσαι τρελή Κοκκινοσκουφίτσα" είπα πέφτοντας πάνω του.

     -  "Τρελή για εσένα" είπε και άρχισε να γελά υστερικά

    -  "Δεν είσαι αστείος" είπα προσπαθώντας να συγκρατήσω ένα γελάκι.

    -  "Ωω ναι, είμαι. Απλά δε το έχεις πάρει χαμπάρι ακόμη." απάντησε ο Κώστας, βάζοντας τη Μερέντα στο τραπέζι.
" Είμαι επίσης κούκλος πανέμορφος, έξυπνος, αστείος, γλυκός... "

     - " Εντάξει φτάνει " φώναξα προσπαθώντας να μην ξεράσω  😅😂😂😂

     - " Αλλιώς τι; "  είπε κοιτώντας με πονηρά.

     - " Δεν θέλεις να ξέρεις" είπα μη μπορώντας να βρω κάτι να του απαντήσω.

     -  "Ο,ναι θέλω"  είπε και εγώ τον κοίταξα με μισό μάτι.