Μέχρι το τέλος

Κεφάλαιο 11

ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΡΩΙ

Ντριιιιν ντριιιν... Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου. Ένα δυνατό φως εισερχόταν από τα βλέφαρά μου και με εμπόδιζε να δω. Γύρισα πλευρό και άνοιξα τα μάτια μου λίγο πιο εύκολα. Έξι και τέταρτο... Ίσως μπορώ να κοιμηθώ λίγο ακόμη...

Ντριιιιν, ντριιιν.... Έξι και είκοσι. Γούρλωσα τα μάτια μου και πέταξα γρήγορα τα σεντόνια από πάνω μου. Κάνοντας ακροβατικά, κατέβηκα από το κρεβάτι μου και έπεσα με φόρα στο κρεβάτι της Δήμητρας. Θα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο και θα αργούσαμε.

Η Δήμητρα σηκώθηκε, όταν άρχισα να την κοπανάω για να ξυπνήσει. Αρχίσαμε να ντυνόμαστε, πετώντας η μία στην άλλη, τα ρούχα που θέλαμε να φορέσουμε.

Ήταν λίγο πριν από τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές, άρα είχαμε το πρόγραμμα της εβδομάδας από τον διευθυντή του σχολείου. Δεν πηγαίναμε σε καμία περίπτωση απροετοιμαστες, καθώς είχαμε κάνει την προηγούμενη ύλη στο σχολείο στην Αθήνα. Αχ, αυτή η Δήμητρα, τι τραβάει για χάρη μου θεέ μου... Περιττό να πω, ότι δεν προλάβαμε να φάμε τίποτα, γιατί μόλις φτιάξαμε την τσάντα μας, έπρεπε να φύγουμε.

- " Έλα Δήμητρα, δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε πρωινό. Είναι επτά πάρα δέκα. ΠΑΜΕ ; "

- " ΕΡΧΟΜΑΙΙΙΙ" ακούστηκε η φωνή της Δήμητρας από το μπάνιο. "

[...]

Στις εφτά ακριβώς, ήμασταν στο σπίτι των αγοριών. Δεν ξέρω καν γιατί επέμεναν να μας πάνε αυτοί στο σχολείο. Μα καλά, πως θα πηγαίναμε; Εγώ πάντως στο αμάξι του Αντώνη δεν ξαναμπαίνω...

Λίγο πριν αρχίσουμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά για να χτυπήσουμε το κουδούνι της εξώπορτα, ένα μαύρο τζιπ σταμάτησε κοντά μας. Σταματήσαμε ο,τι κάναμε, για αν δούμε ποιος ήταν μέσα στο αυτοκίνητο.

Η πόρτα του τζιπ άνοιξε και ο Παναγιώτης εμφανίστηκε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. Φορούσε ένα τζιν παντελόνι και ένα μαύρο φούτερ, που καλυπτώταν από ένα μαύρο μπουφάν.

- " Καλημέρα κοπελιές !! " είπε άνετα. Η βαθιά, πρωινιάτικη φωνή των αγοριών είναι τόσο υπέροχη. Φυσικά, διάβασε τις σκέψεις μου πάλι και αναφώνησε θριαμβευτικά : " Σ'αρέσει η φωνή μου κουνελάκι; "

- " Μμ... πεθαίνω." είπα χωρίς να προσπαθήσω να του κρύψω κάτι που ήδη ήξερε.

- " Δημητρούλα, ο Αντώνης σε περιμένει με το αυτοκίνητο στο απέναντι στενό. Θα τα πούμε στο σχολείο εντάξει; Εμείς ίσως αργήσουμε λίγο, αλλά πες του Αντώνη ότι θα συναντηθούμε στο μέρος, οκ; "