Μέχρι το τέλος

Κεφάλαιο 24

6 Ιανουαρίου 2017 -  Ημέρα αναχώρησης

        Περίμενα τον Πάνο να έρθει να με πάρει, για να πάμε σπίτι. Κανείς δεν βρισκόταν στο διάδρομο έξω από το δωμάτιο μου. Έκατσα σε μια καρέκλα και περίμενα...

       Κατά τις 12 μισή το μεσημέρι, εμφανίστηκε ο Πάνος μου. Με χαιρέτησε και αφού τελειώσαμε με τα τυπικά στη γραμματεία, φύγαμε από το νοσοκομείο.

        Ο Πάνος είχε έρθει με τη μηχανή του. Αλλωστε, δεν είχαμε τίποτα πράγματα να πάρουμε από το νοσοκομείο. Δεν φοβόμουν τις μηχανές όπως τα υπόλοιπα φοβιτσιάρικα κοριτσάκια. Το αντίθετο μάλιστα, μου άρεσαν μέχρι θανάτου. Ήταν απλά όλες τόσο υπέροχες. Και τώρα που είχα και τον κατάλληλο οδηγό...

          Ανέβηκα στη μηχανή και κρατήθηκα από τη μέση του. Του Πάνου του άρεσε αυτό και μάλλον νόμιζε ότι το έκανα επειδή φοβόμουν. Δεν θα του χάλαγα το χατήρι έτσι κι αλλιώς... 😂😂 

        Όταν φτάσαμε στο σπίτι ήταν πια μεσημέρι. Στις 3 ήμασταν έξω από το σπίτι του Πάνου. Θα εμένα εκεί με τη Δήμητρα, για κάνα δυο μέρες. Δεν ήταν φυσικά δική μου επιλογή, απλά ο Πάνος φοβόταν μήπως πάθαινα τίποτα. Λες και αν ήταν εκείνος εκεί, θα με έσωζε ή τίποτε τέτοιο. Του έκανα τέλος πάντως το χατήρι ξανά και τον άφησα να με προσέχει.

         Ο Πάνος έβγαλε τα κλειδιά του για να μπούμε στο σπίτι του. Μου είχε ήδη πει, πως οι γονείς του θα ήταν εκεί, για να με χαιρετήσουν. Δεν με χαλούσε η παρουσία του πατερα του, μονάχα εκείνη της μητέρας του.

          Άνοιξε λοιπόν την πόρτα και με άφησε να περάσω μέσα πρώτη. Το απολύτως παράδοξο, ήταν το θέμα που ακολούθησε αυτού.

          Το σαλόνι ήταν γεμάτο αγαπημένα μου πρόσωπα που γιόρταζαν. Μιλούσαν μεταξύ τους και γελούσαν. Αλλοι χόρευαν και τραγουδούσαν στο ρυθμό της μουσικής. Όλα τα φώτα ήταν αναμένα και κυριολεκτικά, τα πάντα ήταν στολισμένα με Χριστουγεννιάτικα στολίδια.

         Υπήρχε και ένας τεράστιος μπουφές στην άκρη του δωματίου που έπιανε κατά μήκος έναν ολόκληρο τοίχο. Πάνω του υπήρχαν σαλάτες, αλμύρα σνακ, γλυκά, αναψυκτικά και ποτά...

       -  "Πάνο; " είπα έκπληκτη.

       -  "Ναι; "  μου απάντησε αμέσως, συγκρατώντσς ένα χαμόγελο.