Μέχρι το τέλος

Κεφάλαιο 28

     ΠΑΝΟΣ POV

      
          Όταν ξύπνησα, ήταν πια μεσημέρι. Ακόμη ένιωθα εκείνη την γλυώδη αίσθηση της ενοχής. Έτσι κατέληγε, κάθε φορά που θυμόμουν το βίαιο παρελθόν μου.

         Ξέρεις, τότε που πηδούσες οτιδήποτε έβρισκες. Τότε που Πάνο, κάπνιζες και έπινες στα άγνωστα μπαρ της γειτονιάς σου. Τότε που κανένας δεν ρωτούσε που έβρισκες τα λεφτά που αδιάκοπα ξόδευες. Τότε που βουτούσες στο αίμα ο,τι σε ενοχλούσε. Τότε που ήσουν ένας τρομοκράτης. Ένας αναρχικός.

      Τότε που κανένας δεν σε γνώριζε, μα όλοι με φόβο μιλούσαν για εσένα. Το όνομα σου πλανιώταν στις εφημερίδες. Αυτό το αγόρι, έλεγαν όλοι χωρίς να γνωρίζουν.

        Όταν στα 15 σου σκότωσες έναν άνδρα που προσπάθησε να πάρει ναρκωτικά χωρίς να σε πληρώσει. Ή τότε που έμπηξες μια σύριγγα στο χέρι εκείνης της κοπέλας. Ντιάνα δεν την έλεγαν; Που κατέληξε λοιπόν εκείνη; Που κατέληξαν λοιπόν όλες εκείνες οι ληστείες και οι θάνατοι που προκάλεσες;

     Σηκώθηκα από το κρεβάτι και άγγιξα το κλειδί που βρισκόταν κρεμασμένο στο λαιμό μου με χοντρή κλωστή. Πάει καιρός έτσι; Εμφανίστηκε ξανά εκείνη η ξεχασμένη φωνή μέσα στο κεφάλι μου.

       Πλησίασα το γραφείο μου. Έσπασα την κλωστή που συγκρατούσε το κλειδί στο στέρνο μου και άνοιξα το τελευταίο συρτάρι μ'αυτό. Μια μυρωδιά κλεισούρας αναδύθηκε στο δωμάτιο καθώς το συρτάρι άνοιγε κάνοντας έναν άθλιο μεταλλικό θόρυβο.

       Κοίταξα μέσα του μετά από καιρό. Άρπαξα τα ξεχασμένα χαρτιά που βρίσκονταν πάνω πάνω. Αποκόμματα εφημερίδων που μιλούσαν για ναρκωτικά, ληστείες και φόνους.
"Μαρία Κωνσταντινίδη "
" Μάρκος Γιαννόπουλος "
" Κωνσταντίνα και Στέλλα Βασιλείου "
Άρχισα να διαβάζω την στήλη που είχε ως επικεφαλίδα ένα σταυρό. Του σκότωσα κι αυτούς...

         Έπειτα, βρήκα μια σακούλα παραγεμισμένη με σύριγγες και άλλα αποτρόπαια αντικείμενα. Είχα δει τι μπορούσαν να κάνουν κάποιοι άνθρωποι για αυτά. Είμαι πλέων ευτυχής που δεν δοκίμασα όταν είχα την ευκαιρία.

        Κάτω κάτω, υπήρχε ένα βραχιόλι. Το άγγιξα και το έπαιξα στα χέρια μου. Ήταν της Βασιλικής. Της κοπέλας που με συντρόφευε σε όποιο έγκλημα κι αν σχεδίαζα. Κανείς πότε δεν έμαθε ότι τα είχαμε. Κανείς πότε δεν έμαθε ποιούς σκοτώσαμε. Τι πουλήσαμε και σε ποιούς. Τι κλέψαμε και από ποιόν.

       Βρήκα κι ένα μαχαίρι. Ένα μαχαίρι με μια ασημένια λαβή. Είχε πάνω του σχεδιασμένο ένα δέντρο και έγραφε Τζον. Ναι, Τζον με έλεγαν. Τζον έγραφαν οι εφημερίδες και Τζον με φώναζαν κι οι γκόμενες. Κανείς πότε δεν έμαθε...

       Έβαλα πάλι όλα εκείνα τα αντικείμενα μέσα στο συρτάρι, κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να μην ακουμπήσω το όπλο μου. Ποιος ξέρει που η τ αν οι σφαίρες μου... Σφράγισα ξανά το συρτάρι και έβαλα το κλειδί στην τσέπη μου.

      Βγήκα γρήγορα από το σπίτι και κατευθύνθηκα προς το σπίτι της Ιωάννας. Πήγαινα στο μόνο πράγμα της ζωής μου που μπορούσε να μου προσφέρει την εξιλέωση που ζητούσα. Την αγαπούσα πολύ δε λέω, αλλά και τη χρειαζόμουν. Όσο ήμουν μαζί της, δεν θα έκαναν ποτέ κάτι κακό. Κάτι που θα την πλήγωνε.

      Ταυτόχρονα, δεν ήθελα όμως να μάθει για το παρελθόν μου. Φοβόμουν μήπως με αποκλείσει για αυτό. Θα φοβόταν και σίγουρα θα με μισούσε αν μάθαινε. Όχι, δεν πρέπει να μάθει.

      Έφτασα στο σπίτι της και χτύπησα το κουδούνι. Δεν θα έπρεπε να κοιμάται τώρα. Ήταν ήδη πέντε το απόγευμα. Θυμήθηκα ξαφνικά πως ήταν άρρωστη. Ίσως δεν θα έπρεπε τελικά να την ενοχλήσω...

ΙΩΑΝΝΑΣ POV

     Ήμουν στο κρεβάτι αγκαλιά με μια στίβα χαρτομάντιλα, όταν χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού. Σκέφτηκα πως θα ήταν η Δήμητρα, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι κανονικά θα είχε ανοίξει με τα κλειδιά της.

        Έτρεξα και άνοιξα την πόρτα. Ήλπιζα να δω το πρόσωπο του Κώστα, του Αντώνη ή του Μιχάλη. Ή της Δήμητρας στην χειρότερη περίπτωση. Αλλά οοοχι !! Ο Πάνος.

       Ναι ναι, όπως σας τα λέω. Ο Πάνος. Αυτός που με χώρισε με ένα μήνυμα πριν από μερικές ώρες. Αχ, αφού είχε και τα κότσια να έρθει στο σπίτι μου...

    -  "Τι θες; " είπα με μια ψυχρότητα, που εξέπληξε και εμένα την ίδια.

    - "Τι εννοείς τι θέλω ρε μωράκι μου; Να σε επισκεφτώ ήρθα γιατί το ξέρω πως είσαι αρρωστούλα" είπε με μια γλυκά που απρόσμενα με αηδίασε...

Γειαααα σαααας !!
Όχι πείτε μου ποιος χωρίζει τον άλλον και μετά πάει και στο σπίτι του. Περίεργο που δεν το έχει αναφέρει ο Πάνος καθόλου;

Και, τι φάση εγώ με το σκοτεινό παρελθόν του Πάνου, πωρώθηκα μόνη μου.

Πείτε μου αν σας άρεσε εεε!!!!

Ελπίζω να σας κίνησε το ενδιαφέρον αυτό το κεφάλαιο γκαϊς.