Μέχρι το τέλος

Κεφάλαιο 37

ΚΩΣΤΑΣ POV

      Ο αγιασμός τελείωσε, με τον Πάνο και τη Βασιλική άφαντους, όπως άφαντοι ήταν και ο Αντώνης με τη Δήμητρα. Το θέμα είναι ότι γνωρίζαμε όλοι μας τι έκαναν εκείνοι. Αλλά όχι για τον Πάνο και την Βασιλική. Κανένας δεν γνώριζε που βρίσκονταν.

         Αποφασίσαμε πάντως, να βγούμε μια βόλτα με τον Μιχάλη και τη Αναστασία. Για καφέ είπαν τα παιδιά. Η Ιωάννα φαινόταν ότι ήθελε παγωτό, αλλά μέσα στη μέση του χειμώνα (μέσα Ιανουαρίου) ήταν σχεδόν αδύνατον να της βρω. Εκτός κι αν πήγαινα στη Νορβηγία... 😂😂

       Αναγκάσαμε την Αναστασία να ανέβει στη μηχανή του Μιχάλη,με την δικαιολογία ότι δεν γινόταν να έρθει μαζί μας,γιατί δεν θα χωρούσαμε.

        Η Ιωάννα μου έκανε νόημα για το ότι θα ήταν πολύ ωραίοι μαζί. Συμφώνησα φυσικά. Γνώριζα τον Μιχάλη από παιδί. Ήταν σίγουρα ο τύπος της Αναστασίας. Γλυκιά, αλλά ντόμπρα κοπέλα. Ομορφη, αλλά είχε και μια άγρια ομορφιά. Ταυτόχρονα. Σίγουρα αυτό θα γοήτευε τον καθένα. Εκτός από εκείνον που έχει την Ιωάννα.

       Πήγαμε τέλος πάντων για καφέ. Η Αναστασία με τον Μιχάλη, κάθισαν ο ένας απέναντι από τον άλλο. Η Αναστασία, αν και της έκανα νόημα να κάτσει δίπλα στο Μιχάλη, αρνήθηκε. Συγκεκριμένα, μου έκανε μια γκριμάτσα αηδίας και γύρισε το κεφάλι της από την άλλη.

       Έχουν πάντως πλάκα αυτοί οι δύο. Ταιριάζουν και δεν ταιριάζουν. Μιλάνε και δεν μιλάνε... Ώρες ώρες, σκέφτομαι εμένα και την Ιωάννα σε αυτές τις περιστάσεις. Πάντα κάναμε πολύ παρέα. Από τότε που γνωριστήκαμε, συμπαθούσαμε ο ένας τον άλλο.

        Κάνεις όμως δεν περίμενε πως σε μια μέρα, οι ζωές και τον δύο μας θα άλλαζαν. Προς το καλύτερο φυσικά. Μάλλον κανείς από τους δύο μας δεν γνώριζε πως θα γινόταν ο ήλιος στη ζωή του άλλου...

       Από τότε που ήρθε η Ιωάννα στη ζωή μου, όλα αλλαξαν. Άρχισα να σκέφτομαι συλλογικά. Με ένοιαζε περισσότερο τι θα ήθελε και τι θα έκανε η Ιωάννα, παρά το τι θα έκανα εγώ. Νομίζω πως αυτό λέγεται αγάπη. Αν όχι, δεν ξέρω τι σημαίνει.

ΙΩΑΝΝΑΣ POV

    Πριν καν τελειώσει η βόλτα, ο Κώστας είπε ψέματα, ότι τον είχε πιάσει πονοκέφαλος. Όπως ήδη γνώριζα, ήταν ασυναγώνιστος στη γκρίνια. Έτσι, το να γκρινιάζει για τον υποτιθέμενο πονοκέφαλο του, ήταν κάτι παραπάνω από εύκολο για αυτόν.
  
      Έτσι έκανε και στο σχολείο, έτσι κι αλλιώς. Ήταν βέβαια Τρίτη λυκείου. Δεν μπορούσα να καταλάβω, γιατί έκανε κοπάνες σε μια τόσο κρίσιμη χρόνια... Δεν βγάζει νόημα. Πότε δεν έβγαζε όμως έτσι κι αλλιώς.