Μέχρι το τέλος

Κεφάλαιο 15

ΙΩΑΝΝΑΣ POV

       Είχαμε σχεδόν τελειώσει το γεύμα μας, όταν το τηλέφωνο μου ξαναχτύπησε και αυτός που καλούσε, δεν ήταν άλλος από την ανήσυχη Δήμητρα.

     Ήμουν φυσικά τόσο ευτυχισμένη σήμερα, που ξέχασα να τηλεφωνήσω στη Δήμητρα για να της πω ότι είμαι καλά. Η καημένη, θα έχει αγχωθεί πολύ, γιατί έχει αν δει σημάδια ζωής από μέρους μου, από τότε που έφυγα άρων άρων από το σχολείο.

- "Έλα Δήμητρα" είπα πριν καν προλάβει να βγάλει άχνα.

- "Ιωάννα, που είσαι είσαι καλά; Ο Πάνος που είναι; Δεν ήρθε σχολείο σήμερα. Γυρίσαμε σπίτι και ο Αντώνης είπε ότι δεν είναι εδώ."

- "Δήμητρα μπορώ να μιλήσω στον Αντώνη; " τη ρώτησα ευγενικά, κατανοώντας την κρίση πανικού που την είχε καταβάλλει.

- "Γιατί το λες αυτό; Έχεις να μου πεις τίποτα κακά νέα και φοβάσαι; Ιωάννα κάθομαι, μπορείς να μου πεις" είπε πιο αλαφιασμένη από την προηγούμενη φορά.

- "Δήμητρα τον Αντώνη τώρα! " είπα σχεδόν ουρλιάζοντας μέσα στο ουζερί που βρισκόμασταν.

- "Έλα Ιωάννα. Θα την ηρεμήσω εγώ, μη φοβάσαι. Είσαι καλά εσύ; "

- "Ναι, μια χαρά" είπα καθώς είχα ξαφνικά χαλαρώσει από την ζεστή φωνή του Αντώνη.

- "Ωραία. Στείλε χαιρετίσματα στον Πάνο από εμένα, και καλά να περνάτε εε ; Γυρίστε οπότε θέλετε. Τα λέμε εντάξει;"

- "Εντάξει Αντώνη, ευχαριστώ για την κατανόηση." είπα νιώθοντας περίεργα, που επιτέλους ένας άνθρωπος μας είχε καταλάβει.

Έκλεισα το τηλέφωνο και κοίταξα τον Πάνο. Με κοίταξε και εκείνος και ήπιε μια γουλιά από το κρασί του.

- " Μην νομίζεις ότι μπορείς να τον ξεγελάσεις. Είναι αδύνατον, να το ξέρεις.  Καταλαβαίνει τα πάντα, σαν μέντιουμ ένα πράμα."

Δεν απάντησα, παρά μόνο χαμογέλασα αχνά. Μόλις φάγαμε και πληρώσαμε, αρχίσαμε πάλι να περπατάμε γύρω γύρω στην Παλιά Πόλη του κάστρου. Ήταν όλα τόσο μαγευτικά.

Βέβαια, περνούσα φανταστικά με τον Παναγιώτη και μπορώ να πω ότι η παρέα του, ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να ζητήσω εκείνη τη στιγμή. Και, στην ουσία κάθε στιγμή. Ήταν πάντα αυτό που χρειαζόμουν. Το αντίδοτο στη μελαγχολία μου. Ο γιατρός μου είχε ήδη πει, ότι θα μου έκανε καλό να συνυπάρχω με κάποιον που να με κάνει χαρούμενη. Είναι βέβαια προφανές ότι δεν εννοούσε κάτι τέτοιο, αλλά ποιος νοιάζεται;