Μέχρι το τέλος

Κεφάλαιο 14

      Έφτασα σπίτι στις επτά πάρα. Δηλαδή, όχι ακριβώς σπίτι μου, αλλά σπίτι του. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ο Πάνος θα έφευγε για το σχολείο όπου να'ναι και έτσι ξάγρυπνη, θα πήγαινα και εγώ.

      Έκανα νόημα στον ταξιτζή να φύγει και τον πλήρωσα. Πήγα τρέχοντας στο σπίτι μου και πήρα την τσάντα μου. Λογικά, η Δήμητρα ήταν ήδη έτοιμη και μάλλον είχε πάει στο σπίτι του Αντώνη και του Πάνου.

     Πήγα έξω από το σπίτι του Πάνου και χτύπησα την πόρτα. Άργησε πολύ να μου ανοίξει, πράγμα που με ανησύχησε πολύ. Είδα τον Αντώνη στην αυλή με το αμάξι του. Προσπάθησα να του κρυφτώ και στάθηκε όσο πιο μακριά από το πάρκινγκ του, μπορούσα.

       Ενεργοποίησα ξανά το κινητό μου τηλέφωνο και κάλεσα τον αριθμό του Πάνου.  Ένας πνιχτός ήχος σήμανε την απάντηση του.

     -  "Πάνο;"  είπα αυθόρμητα.

     -   "Ιωάννα εσύ;"

     -  "Ναι" είπα λίγο αναστατωμένη.

     -  " Θεέ μου που είσαι;  Είσαι καλά;  "

     -  " Εσύ που είσαι; "

     -  "Μην μου κάνεις εμένα χιουμοράκι."

     -  "Που είσαι είπα"  απάντησα κοφτά. Κατάλαβε επιτέλους ότι δεν αστειευόμουν.

   -  "Σπίτι"

   -  "Και τότε γιατί δεν μου ανοίγεις; "

   -  " Δεν είσαι αστεία, πες μου τώρα που είσαι, τώρα!! "  Δεν πίστευε προφανώς στα λεγόμενα μου. Το κουδούνι που μόλις χτύπησα, ακούστηκε όμως, μέσα στο σπίτι του.

   -   "Αν μου ανοίξεις θα μάθεις."  είπα εγκαταλείποντας την προσπάθεια. Γύρισα να φύγω, αλλά πριν καν κατέβω το πρώτο σκαλί, η πόρτα άνοιξε με θόρυβο πίσω μου. Γύρισα απότομα και είδα τον Πάνο.

          Με κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν μπορούσα με την καμία να αποκωδικοποιήσω. Τον κοίταξα και εγώ κατάματα, αλλά δεν έκανα βήμα προς το μέρος του. Έφτασε δίπλα μου χωρίς να το καταλάβω και με αγκάλιασε σφιχτά. Μείναμε για πολύ ώρα εκεί, αγκαλιασμένοι, μέχρι που ο Πάνος είπε  : "Δεν θα πάμε σχολείο σήμερα μωρό μου."

     -  "Α, ναι;  Και που θα πάμε; "  είπα και όλα έμοιαζαν ειρηνικά. Λες και πότε δεν είχαμε τσακωθεί, λες και πότε δεν είχα φύγει μακριά του...

     -  "Είναι έκπληξη" είπε και με φίλησε γλυκά. Φύγαμε από το σπίτι του, αφού άλλαξα ρούχα και περπατήσαμε μέχρι το γκαράζ του σπιτιού του. Αντίκρισα αμέσως το μεταφορικό μας. Μια τεράστια μαύρη μηχανή... Περίμενε να ανέβαινα σε αυτό;