Μέχρι το τέλος

Κεφάλαιο 29

ΙΩΑΝΝΑΣ POV

     Ήμουν στο κρεβάτι αγκαλιά με μια στίβα χαρτομάντιλα, όταν χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού. Σκέφτηκα πως θα ήταν η Δήμητρα, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι κανονικά θα είχε ανοίξει με τα κλειδιά της.

        Έτρεξα και άνοιξα την πόρτα. Ήλπιζα να δω το πρόσωπο του Κώστα, του Αντώνη ή του Μιχάλη. Ή της Δήμητρας στην χειρότερη περίπτωση. Αλλά οοοχι !! Ο Πάνος.

       Ναι ναι, όπως σας τα λέω. Ο Πάνος. Αυτός που με χώρισε με ένα μήνυμα πριν από μερικές ώρες. Αχ, αφού είχε και τα κότσια να έρθει στο σπίτι μου...

    -  "Τι θες; " είπα με μια ψυχρότητα, που εξέπληξε και εμένα την ίδια.

    - "Τι εννοείς τι θέλω ρε μωράκι μου; Να σε επισκεφτώ ήρθα γιατί είσαι αρρωστούλα" είπε με μια γλυκά που απρόσμενα με αηδίασε...

      - "Καταρχάς δεν είμαι το μωράκι σου. Και φύγε από το σπίτι μου τώρα. Δεν θέλω να σε ξαναδώ" είπα προσπαθώντας να μην φωνάξω την τελευταία πρόταση.

      - "Μωρό μου τι λες; Είναι μήπως επειδή έχεις πυρετό; "  ρώτησε πιάνοντας το μέτωπο μου. Έκανε λες και δεν είχε συμβεί τίποτα. Είχε αρχίσει να με εκνευρίζει υπερβολικά τώρα.

      - "Ρε με κοροϊδεύεις; " φώναξα.

      - "Ιωάννα τι λες; Δεν έκανα τίποτα. Γιατί δεν θέλεις να με ξαναδείς; "  ρώτησε με έναν τόνο υποτιθέμενης περιέργειας.

     - "Ρε αντε μου στο διάολο Πάνο..." φώναξα ξανά και του έκλεισα την πόρτα στα μούτρα με δύναμη.

         Έκατσα στην πρώτη καρέκλα που βρήκα και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν το ποσό χαραμίσα τον εαυτό και τις τελευταίες μου μέρες μαζί του. Ένιωσα παραμελημένη και μισή.

       Μετά από καμιά ώρα, ο πυρετός είχε πέσει εντελώς και ένιωθα πολύ καλύτερα. Αποφάσισα να προχωρήσω τη ζωή μου και να συνεχίσω πάρα τις απώλειες.

       Τηλεφώνησα στον Κώστα. Τρελός κολλητός και δεν μαζεύεται ώρες ώρες. Συνήθως γκρινιάζω για την παιδιατρική συμπεριφορά του, αλλά σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά.

      Ο Κώστας απάντησε όπως πάντα στο τέταρτο χτύπημα του τηλεφώνου του. Ακούστηκε αρκετά σύντομα η ζέστη φωνή του  :  "Έλα Τζοάνα" είπε χαρουμενα. Μάλλον δεν είχε μάθει καν για το χωρισμό μου με τον Πάνο.

     - "Εεεελα Κώστα, τι κάνεις σήμερα το βράδυ; "

      - "Ατσα, τρίο με τον Πάνο;" είπε σαρκαστικά.

      - "Όχι ρε Κώστααα !! Απλά θέλω να βγούμε καμία βόλτα."

      -  "Οι δύο μας; " ρώτησε και φαντάστηκα την φάτσα του όταν θα το έλεγε αυτό. Λογικά θα κοιτούσε το κινητό του σαν τον Τζέιμς Μπόντ να πούμε...

      -  "Οι δύο μας " δήλωσα και λογικά τον φρίκαρα πολύ.

      - "Οκ, θα περάσω από το σπίτι σου κατά τις εννιά. Να είσαι έτοιμη. Θα μου πεις στη διαδρομή τι έγινε"  είπε και ένιωσα μια μικρή ευτυχία που κάποιος με καταλάβαινε επιτέλους.

        Η ώρα περνούσε και εγώ στεκόμουν τυλιγμένη με την πετσέτα του μπάνιου, προσπαθώντας να βρω τι θα φορούσα. Ήμασταν μόλις στην δεύτερη εβδομάδα του χρόνου και μπορώ να πω ότι δεν κρύωνα και πολύ.

       Διάλεξα τελικά ένα μπορντό στράπλες φόρεμα. Μπορεί να μην ήταν χειμωνιάτικο αλλά εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Σταματούσε κάπου στο γόνατο και μου άρεσε πολύ το μικρό σκίσιμο που είχε στο πίσω μέρος του.

       Αφού ίσιωσα τα μαλλιά μου και βάφτικα, φόρεσα κάτι γκρι γόβες με σχετικά κοντό τακούνι. Γνώριζα έτσι κι αλλιώς, πως το βράδυ θα ήταν μεγάλο...

       Το κουδούνι χτύπησε και ο Κώστας εμφανίστηκε στην πόρτα μου. Κούκλος και καλοφτιαγμένος όπως πάντα, φορούσε ένα ανοιχτό γκρι πουκάμισο που αναδύκνιε υπέροχα την φαρδιά του πλάτη και το καλογυμνασμένο σώμα του.

       Άρπαξα το κινητό μου και μερικά χρήματα και κλείδωσα βιαστικά στην πόρτα. Ο Κώστας είχε ήδη κατέβει τα σκαλιά και περίμενε στην εξώπορτα του σπιτιού.

      - "Γειά σου κούκλα. Είσαι να σε βάλω έξω σήμερα;" είπε και γελώντας μου έκλεισε το μάτι.

     - "Μα φυσικά" είπα και αντίκρισα το μεταφορικό μας μέσο.
"Αμάν ρε Κώστα... Μηχανή, σοβαρά τώρα; Εμένα δεν με σκέφτεσαι καθόλου έτσι;  " είπα εκνευρισμένη. Εντάξει, ίσως φοβόμουν λίγο τις μηχανές.

     - " Δεν θα τρέχω και θα σε αφήσω να με κρατάς " μου είπε τη στιγμή που ανέβαινε στη μηχανή του.

      Ανέβηκα κι εγώ και έκατσα πίσω του. Προσπάθησα να μην χαλάσω τα παπούτσια μου, πράγμα που ήταν μάλλον αδύνατον, καθώς τα έγδαρα προσπαθώντας να ανέβω.

     Ο Κώστας άναψε τη μηχανή κι εγώ το έπιασα ασυναίσθητα στη μέση, όσο πιο σφιχτά μπορούσα. Ο δρόμος χάνονταν μπροστά στα μάτια μου, καθώς ο Κώστας έτρεχε σίγουρα με πάνω από 140 χιλιόμετρα την ώρα. Δεν ήμουν συνηθισμένη στο 'αργά' του Κώστα - αυτή είναι η αλήθεια...

      Είχα χωρίς να το καταλάβω, χώσει το κεφάλι μου στον σβέρκο του Κώστα. Το πουκάμισο του μύριζε αντρική κολόνια και ο λαιμός του ήταν ζεστός. Ένιωθα κάθε μικροσκοπική φλέβα του να αναπηδά καθώς αύξανε ταχύτητα.

Γειαααα σααας !!

Τι team είστε παιδιά μου;
Κωστιωάννα ή Πανιωάννα;

HUGS μέχρι το επόμενο 💋💖