Μέχρι το τέλος

Κεφάλαιο 36

ΑΝΤΩΝΗΣ POV

      Χτες, έμαθα ότι η Βασιλική τα έφτιαξε με τον Πάνο και η Ιωάννα με τον Κώστα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με την πάρτη τους. Ο,τι μαλάκια τους έρχεται την κάνουν αμέσως να πούμε; 

         Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει, αν και εγώ ήμουν ήδη ξύπνιος, εδώ και αρκετή ώρα. Το έκλεισα γρήγορα και φίλησα τη Δήμητρα στο λαιμό. Εκείνη μούγκρισε και έτσι την ξαναφίλησα.

      -  "Καλημέρα" μου ειπε και άρχισε να τεντώνεται. Σήμερα ήταν η πρώτη μέσα σχολείου για φέτος. Δεν είναι και η καλύτερη μου να σας πω την αλήθεια.

        -  "Καλημέρα μωρό μου" είπα και την φίλησα στο στόμα.
"Έλα να ετοιμαστούμε, γιατί μας βλέπω να αργούμε πολύ" συνέχισα.

      -  "Έλα βρε μωρό μου, αγιασμός είναι... Μπορούμε να μην πάμε; " ρώτησε και με κοίταξε γλυκά.

       -  "Και τι να κάνουμε μωρό μου" ρώτησα πονηρά.

       -  "Χμ... Αυτό είναι εύκολο να το βρούμε." είπε και με φίλησε. Κόλλησε πάνω μου όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Μάλλον δεν θα πηγαίναμε σχολείο σήμερα... Το γυμνό δέρμα της, ακουμπούσε πάνω στους μύες μου και με έκανε να ανατριχιάζω. Το φως του χειμωνιάτικου ηλίου, έπεφτε πάνω μας, όσο εγώ γευόμουν την ευτυχία.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ POV @anastasia_gkini fell it ? 😂💗
(πρώτη φορά ever νομίζω)

       Ξύπνησα με μια απαίσια αίσθηση πόνου. Κοίταξα αυτόματα το κινητό μου. 7:45... Ευτυχώς που το σχολείο είναι κοντά στο σπίτι μου, αλλιώς...

       Όσο κινούμουν μέσα στο σπίτι και ντυνόμουν, τόσο μεγάλωνε ο πόνος που ένιωθα στην κοιλιά μου. Πήγα στο μπάνιο, για να τσεκάρω την σημερινή μου γκαντεμιά.

      -  " Τέλεια" αναφώνησα, αν και ήμουν μόνη μου στο σπίτι. Άρχισα να βρίζω σιγανά, μέχρι που ετοιμάστηκα εντελώς. Άρπαξα το κινητό μου και βγήκα από το σπίτι κατευθυνόμενη προς το σχολείο.

     -  "Καλημέρα δεσποινίς" ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου.

       -  "Καλημέρα" είπα βλέποντας τον Μιχάλη. Δεν περίμενα να με χαιρετήσει. Βγαίνουμε που και που βόλτες με την υπόλοιπη παρέα. Όταν όμως με βλέπει, δεν με χαιρετάει σχεδόν ποτέ.

    - "Πως πάει; " ρώτησε και έβαλε τα χέρια στις τσέπες του. Αμηχανία ε; Ξέρω πως νιώθεις φίλε...

     -  "Καλά. Δηλαδή, όσο καλά μπορεί αν είναι κάποιος την ημέρα του αγιασμού. " είπα γελώντας. Χάρηκα ανεξήγητα που το σχολείο φάνηκε - επιβλητικό όπως πάντα - μπροστά μας.

     - " Σωστά " είπε σιγά, καθώς περνούσαν κάτι τύποι από δίπλα μας.

      - " Λοιπόν... Έχεις δει τους άλλους; Που είναι η Βασιλική;  " ρώτησα παρατηρώντας το ότι η Βασιλική δεν ήταν γαντζωμένη πάνω του, όπως συνήθως.

      -  "Εμ, μεγάλη ιστορία... Χωρίσαμε. Βασικά, εκείνη με χώρισε για να τα φτιάξει με τον Πάνο." είπε και οι λέξεις αντήχησαν σαν καμπάνες στα αφτιά μου.

      -  "Μα ο Πάνος είναι με την Ιωάννα;  Σωστά; " ρώτησα χαμένη. Έτσι κι αλλιώς, δεν συμπαθούσα καθόλου την Βασιλική. Οπότε μιλούσα με κάποιον για αυτή κατέληγα να την βρίζω. Πουτάνα την ανέβαζα, πουτάνα την κατέβαζα.

       -  "Οχι. Όχι πια. Χωρίσανε και αυτοί και η Ιωάννα τα έφτιαξε με τον Κώστα." είπε και φρίκαρα κι άλλο. Τι στον πούτσο με τις ζωές τους;

       -  "Ποτέ έγινε αυτό; " αναφώνησα. Στεκόμασταν έξω από το σχολείο, περιμένοντας το κουδούνι να χτυπήσει για να μπούμε μέσα. Κάποια παιδιά μας κοίταξαν περίεργα. Μάλλον φώναξα πολύ.

       -  "Πριν καμιά βδομάδα" είπε και γέλασε αμυδρά.

       -  "Και τώρα; Που είναι τα παιδιά;  Ήρθατε παρέα; " ρώτησα ελπίζοντας να με σώσει η Ιωάννα από τη σύγχυση που ζούσα. Είχα αγχωθεί ανεξήγητα πολύ...

      -  "Εμ, όχι δεν τους βλέπω" είπε χαμογελώντας καλοσυνάτα.

      Τότε, εντελώς ξαφνικά, η μηχανή του Κώστα, ήρθε και πάρκαρε ακριβώς πίσω από τον Μιχάλη. Μάλλον δεν το είχε καταλάβει γιατί χρειάστηκε να του κάνω νόημα για να γυρίσει.

      Χαιρέτησε φιλικά τον Κώστα - τον κολλητό του - και την Ιωάννα. Εγώ ούτε που έδωσα σημασία στον Κώστα. Όρμησα απλά πάνω στην Ιωάννα και την απομάκρυνα από τα αγόρια.

      -  "Τι φάση κοπέλα μου; " είπα και της έπιασα τον καρπό.

       -  "Γειά σου κι εσένα Αναστασία" είπε και αποφεύγοντας το κράτημα μου με αγκάλιασε.

       -  "Ρε... Όταν ο κόσμος χωρίζει, ΚΑΙ τα φτιάχνει, το λέει στις φίλες του..." είπα και άρχισα να μιλώ έντονα.

     -  "Καταρχάς, Αναστασία μην φρικάρεις και δεύτερον, θα σου τα πω όλα τώρα. Δεν χρειάζεται αν ανησυχείς. Έχουμε πολύ χρόνο ακόμη, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. " είπε και έκατσε σε ένα παγκάκι.

       Έκατσα κι εγώ δίπλα της, επιτρέποντας της να αρχίσει την αφήγηση της. Κάτι μου έλεγε ότι θα ήταν ένα τεράστιο, βαρετό πρωινό...

Γιοοο χιούμανς 😂😰💗💗
Χάου μου γιου μπου 💋💘💘

enjoy ▪ vote ▪ comment 😇💗