Assassin's Creed Syndicate

Κεφαλαιο 3

Συδιροδρομικος Σταθμος, Σταρρικ & συνεργατες, Κροηντον, 1868

Ο Τζεϊκομπ καθοταν πανω σε κατι κιβοτια και περιμενε, μεχρι που ειδε την αδερφη του να τρεχει προς το μερος του σαν κυνιγημενη.
-Τι ηταν αυτη η εκριξη; Τη ρωτησε ξερα.
-Ποια εκρηξη; Ρωτησε προσπαθοντας να ξαναβρει την ανασα της.
-Ηβη; Την ρωτησε πονιρα, ο Τζεϊκομπ.
-Η εκρηξη του Κομματιου της Εδεμ πηρε το εργαστηριο μαζι της. Ειπε η Ηβη απροθιμα.
-Η μαγικη λαμπα απο υπερβολιο μεταλο. Ειμαι σοκαρισμενος! Ειπε σαρκαστικα.
Η Ηβη μορφασε, ποσο θα ηθελε να του δωσει μπουνια στο προσωπο.
-Απλα επειδη ποτε δεν εκτιμησες τα κομματια, δεν συμαινει οτι-
-Ολα πηγαν συμφωνα με το σχεδιο, χμμ; Ακουστηκε η φωνη του Τζορτζ απο πισω τους...
Η Ηβη παγωσε και ο Τζεϊκομπ εμεινε να την κοιταει, με μια μικρη ικανοποιηση που η αδερφη του εμπλεξε.
-Υπιρξε μια μικρη περιπλοκη. Ειπε η Ηβη προσπαθοντας να φανει ανετη.
-Ποσο μικρη; Επεμινε ο Τζορτζ.
-Το εργαστηριο εξεραγει. Πεταχτηκε ο Τζεϊκομπ.
-Τζεϊκομπ! Φωναξε η Ηβη.
-Εκτροχιασες το τρενο. Τον επιπλιξε ο Τζορτζ.
-Ω, το'κανε, δεν το'κανε;
Η Ηβη εκανε ενα γυρο, γυρο απ'τον αδερφο της με ενα βλεμα περιφανιας και καυχισιας, που δεν μπορουσε να κρυψει. Οχι οτι προσπαθησε...
–Λιπον το τρενο εκτροχιαστηκε και εγω ετυχε να ειμαι πανω. Εγω σκοτωσα τον στοχο μου.
–Ο Μπρουστερ επεισεις δεν ειναι αλλο. Προσθεσε η Ηβη.
–Τοτε ολα σε μια επιτυχιμενη αποστολη, παρα εσας τους δυο. Χαμογελασε ο Τζορτζ.
Ο Τζεϊκομπ αλλαξε ηφος. Πλεισιασε τον Τζορτζ.
–Και τι με το Λονδινο; Ρωτησε σοβαρα.
–Τι με αυτο;
–Σπαταλουμε τον χρονο μας εδω εξω! Παραπονεθηκε.
–Ξερετε καλα, οπως κι εγω οτι το Λνδινο εχει υπαρξε υποχειριο των Ναϊτων για τα τελευταια 100 χρονια. Ειναι πολυ ισχιροι ακωμα. Ειπε προσπαθοντας να τους πισει. Υπομονη... Προσθεσε.
Ο Τζεϊκομπ εκανε μια γυρα εκνευρισμενος, οτι κι αν ελεγε δεν θα αλλαζε γνωμη.
–Οι Ναϊτες εχουν βρει ενα κενουριο Κομματι της Εδεμ. Η Ηβη προσπαθησε να μπει στη συζητηση.
–Ο Σερ Ντεϊβιντ ειναι νεκρος. Δεν ξερουν πως να το χρησιμοποιησουν! Το συμβουλιο θα μας καθοδηγισει! Ειπε ο Τζορτζ ακουμοντας την Ηβη στον ομω. Ακουγετε σαν συμβουλη που θα ειχε δωσει ο πατερας σας. Θα σας δω πισω στο Κρουολι. Προσθεσε και εφυγε...
Η Ηβη εκανε μερικα βηματα.
–"Υπομονη", Ηβη. Ειρονευτηκε ο Τζεϊκομπ.
Θα του απαντουσε αλλα την συνεπηρε ο ηχος απο την κορνα ενος τρενου καθως περνουσε.
–Α, ο γληκος ηχος της ευκαιριας μας προσπερνα. Μονολογησε.
Μια σιοπης ακολουθησε, σαν να απολαμβαναν κι δυο αυτον τον ηχο. Αυτο ομως διηρκησε μονο μια στιγμη.
–Και τι μας σταματα; Γυρισε ο Τζεϊκομπ. Το Λονδινο περιμενει να ελευθερωθει. Ξεχνα το Κρουολι!
–Ο πατερας θα ηθελε να ακουσουμε...
–Ο πατερας... Θα μπορεις να συνεχισεις τον θρυλο του στο Λονδινο! Ειπε προσπαθοντας να την πισει.
–Ελευθερωνοντας τις μελοντικες γενιες απο μια πολη διηκομενη απο Ναϊτες;
Ο Τζεϊκομπ εγνευσε.
–Ξερεις κατι, Τζεϊκομπ Φραη; Μπορει να εχεις και δικιο. Ειπε χαμογελοντας η Ηβη.
–Τοτε παμε; Τη ρωτησε με νευμα.
–Ναι, παμε. Προς ολο ταχος για το Λονδινο.
Ετρεξαν και μπηκαν σε ενα ανοιχτο βαγονι απ'το τρενο που περνουσε απο δυπλα τους.
Και καθως ο ηλιος εδυε, το τρενο που μετεφερε τα διδυμα κατευθινοταν προς το Λονδινο...