Assassin's Creed Syndicate

Κεφαλαιο 4

Συδιροδρομικος Σταθμος Γουαϊτσαπελ, Λονδινο, 1868

Ο σταθμος εσφιζε απο ζωη.
Τα τρενα σφιριζαν, οι ανθρωποι φωναζαν, τα αλογα χλιμιντριζαν. Οπου και να γυρνουσες το ματι σου εβλεπες ανθρωπους απο καθε κοινονικη ταξη, απο καθε ηλικια, απο καθε τοπο...
Ανθρωπους που ταξιδευαν, ανθρωπους που ηθελαν να ταξιδευσουν, ή κατι τετοιο. Δεν μπορεις να εισαι σιγουρος για καθεναν τι εκανε, ουτε τι κανει.
Και μεσα στη βοη και στην αναταραχη δυο σιλουετες ξεχοριζαν στο πληθος, δεν βιαζονταν, δεν φωναζαν, μονο κοιταζαν ολογιρα τους με δεος, ενθουσιασμο και ανιπομονισια.
-Ποτε δεν εχω ξανα δει τοσους ανθρωπους συγκεντρομενους σε ενα μερος. Ειπε ο Τζεϊκομπ σαν να ηταν σε ενα ονειρο που δεν ηθελε να ξυπνησει.
-"Οι αναδευεις θαλασσες του Λονδινου" Ειναι οπως ακρυβως το περιεγραψε ο πατερας. Ειπε η Ηβη ενθουσιασμενη, φερνοντας την εικονα στο μυαλο της.
Τωρα να βρουμε τον Χενρυ Γκρειν και να οργανωσουμε ενα σχεδιο επιθεσης εναντια στους Ναϊτες.
-Ποιος ειναι ο κυριος Γκρειν ξανα;
-Ο Ασσασσιν που παρακολουθει το Λονδινο. Δεν ακουγες τις πρωτες τρεις φωρες;
-Να ακουσω τι; Ειπε ο Τζεϊκομπ χαμογελοντας.
Η Ηβη ξεφισιξε με εκνευρισμο.
Τοτε ενα αγορι επεσε πανω στον Τζεϊκομπ.
-Εϊ, προσεχε! Τον εδιωξε απο πανω του ο Τζεϊκομπ.
-Παρντον, κυριε. Ειπε ο μικρος και το'βαλε στα ποδια.
Τοτε ο Τζεϊκομπ καταλαβε...
-Οϊ, ελα πισω βρομο-κουταλα!! Ουρλιαξε και τον πυρε στο κατοπι.
-Τζεϊκομπ, σταματα!! Προσπαθησε να τον προλαβει η Ηβη, αλλα ο Τζεϊκομπ ετρεχε πισω απ'τον μικρο.
Η αληθεια ειναι πως η Ηβη ειχε τη συνηθεια να βαζει τα παντα σε μια σειρα, μονο ποθ ο αδερφος της συνηθιζε να την καταστρεφει.
Ο Τζεϊκομπ αρχισε να τρεχει απο στενο σε στενο, απο δρομακι σε δρομακι, χωρις να καταλαβαινει οτι πηγαινε ολο και πιο βαθια στην καρδια του Γουαϊτσαπελ. Στριβοντας σε ενα σοκακι ο Τζεϊκομπ συναντησε κατι αναπαντεχω.
Σαν απ'το πουθενα, δυο Μπλαϊτερς τον περικυκλωσαν.
-Καλα, μικρο καθαρμα! Κρατα τα! Φωναξε στον μικρο που τωρα εφεβγε τρεχατος.
-Βρε, βρε, τι εχουμε εδω... Ρωτησε με ενα τρομακτικο χαμογελο ο ενας.
-Εισαι στην ιδιοκτησια μας. Του ανακοινωσε ο αλλος.
Δεν περιμενε κατι περσσοτερο. Ο Τζεϊκομπ εριξε μια γονατια στον πρωτο κι επειτα τον βαρεσε στο προσωπο, ξαπλωνοντας τον κατω. Ο αλλος εβγαλε ενα μαχαιρι και προσπαθησε να τον καρφωσει πισωπλατα, οταν του εδωσε μια αγκωνια στο στηθος και γυρνωντας τον καρφωσε στο λαιμο με την λεπιδα του.
-Χα! Υπεροχα! Τι αλλο εχει το Λονδινο να προσφαιρει; Χαμογελασε.
Εστω και καθυστερημενα, η Ηβη φανηκε στην καμαρα της στοας.
-Δεν ειναι ωρα για τουρισμο, Τζεϊκομπ. Ειναι ωρα να βρουμε τον Χενρυ Γκρειν.
Του εριξε ενα συνομωτικο βλεμμα.
-Παντα ημουν γρηγοροτερη στο σκαρφαλωμα, ετσι δεν ειναι;
Της ανταπεδωσε το βλεμμα.
-Οχι απο τοτε που γιναμε δυο.
-Αγωνας μεχρι το ψιλοτερο σειμειο θεας! Ειπε η Ηβη και ξεκινησε να τρεχει.
Ο Τζεϊκομπ χωρις να χασει ευκαιρια την ακολουθησε τρεχοντας προσπερνοντας την σε μερικα σειμεια και τελικα καταφερε να την νικησει για λιγο, στην κοριφη ενος εργοστασιου.
Οταν οι μποτες τους ακουμπησαν την στεγη, τα διδημα σταματησαν κι χαμογελασαν ο ενας στο αλλον λαχανιασμενοι.
Μολις βρηκαν την ανασα του κοιταξαν γυρο...
Τα διδημα βρισκονταν πανω στην σκεπη, χωρις να φαινεται να ξερουν τι να κανουν. Μαλλον γιατι οντως δεν ηξεραν τι να κανουν.
-Που ειναι το μαγαδι του κυριου Γκρειν; Ηταν μαρκαρισμενο στον χαρτη του πατερα. Ειπε η Ηβη με απορια.
Χωρις πρειδοποιηση, ενω κοιταζαν τον δρομο κατω πρσπαθωντας να προσανατολιστουν, εμφανιστηκε απο πισω τους ενας εγχρωμος αντρας με σχεδον λευκα ρουχα. Τοτε ο αντρας μιλησε τραβωντας την προσοχη τους.
-Δυο Ασσασσινς. Ιδιο υψος. Ενας θυλικος, ενας αρσενικος. Δυο δεκαετιες μεγαλοι και αυτα τα διαβολικα χαμογελα... Πρεπει να ειστε τα διδυμα Φραη.
-Κι εσυ εισαι; Ρωτησε η Ηβη, εχοντας τα αντανακλαστικα της σε επιφυλακη.
-Χενρυ Γκρειν, στις υπηρεσιες σας Λυπαμαι που εμαθα για τον θανατο του πατερα σας...
-Ευχαριστω. Ειπε η Ηβη, χωρις πια η φωνη της να κρυβει καχυποψια, αλλα κατι αλλο.
Ο Τζεϊκομπ, που μαλλον καταλαβε οτι κατι συνεβεναι, διεκοψε.
-Τι μπορεις να μας πεις για τον Κροφορντ Σταρρικ;
-Υποθετω οτι το συμβουλιο επιθυμει νεα;
-Το Λονδινο πρεπει να ελευθερωθει. Για να παρεχει ενα καλυτερο μελλον για ολους τους κατοικους του. Ειπε η Ηβη.
-Λιπον δοξα το Θεο που το συμβουλιο ειδε εναν λογο και εστιλε εσας να μας βοηθησετε. Ειπε ο Χενρυ Γκρειν.
-Ναι... Δοξα το Θεο... Ειρωνευτηκε ο Τζεϊκομπ, τοσο χαμηλα, που η Ηβη αναρωτηθηκε αν ηταν η μονη που το ακουσε.
-Δυστιχως... Εχω κακα νεα. Σημερα ο Σταρρικ ειναι στην ιεραρχια της πιο υψιλης υποδομης των Ναϊτων, σε ολο το δυτικο κοσμο. Καθε ταξη, καθε περιοχη, οι συμμοριες, οι βιομηχανιες... Η εξουσια του εκτεινεται σε ολο το Λονδινο.
-Παντα φανταζομουν τον εαυτο μου σαν αρχηγο συμμοριας. Σταθερος μα δικαιος. Θα εχουμε στολες. Και θα ενωσω μια μιξη απο αποξενομενους του περιθοριου κατω απο ενα ονομα... Μονολογησε ο Τζεϊκομπ.
Αυτο ειναι, Ηβη! Μπορουμε να τους παρουμε με το μερος μας!
-Ω! Οπως τοτε που οδηγησες εκεινους τους χαρτοπαικτες στην ταβερνα του Οακμπρουκ, μεσα στο ποταμι;! Ειρωνευτηκε η Ηβη.
-Αυτο ηταν διαφορετικο, με χτηπησαν στην μεση. Μπορω να το δω τωρα. Θα αυτοαποκαλουμαστε: Τα Κορρακια! Ειπε με ενθουσιασμο.
Η Ηβη χαμογελασε, ενα χαμογελο που εφυγε οσο γρηγορα, οσο ηρθε.
-Ουτε στο σκακι ησουν ποτε καλος.
-Εχεις καλυτερο σχεδιο;
-Να βρουμε το Κομματι της Εδεμ!
-Ααχ... Ξεφυσηξε ο Τζεϊκομπ απελπισμενος.
-Λιπον, διεκοψε ο Γκρειν, πριν ξανα αρχισουν.
Εφηστεμε να σας δειξω το δρομο προς το εδαφος. Παμε; Εκανε μια κινηση με τα χερια του, σαν να εδειχνε πως ο δρομος ηταν ανοιχτος.
Ο Γκρειν σκαρφαλωσε πανω στην καμιναδα του εργοστασιου. Ο Τζεϊκομπ κι η Ηβη τον ακολουθησαν.
Οταν εφτασαν, συνειδητοποιησαν οτι μπορουσαν να δουν ολο το Γουαϊτσαπελ...
-Κοιταξτε τι εκανε ο Σταρρικ σ'αυτην την πολη. Το Γουαϊτσαπελεχει συνδεθει με το εγκλημα. Παιδικη εργασια, παρολο τους νομους, μια συμμορια γνωστη ως Μπλαϊτερς τριγυρνουν στους δρομους και οι Ναϊτες ελεγχουν πισω απ'τα σκηνικα. Οπως και στις αλλες περιοχες. Πρεπει να επιστρεψουμε αυτην την πολη στους ανθρωπους που την εχτισαν εξαρχης.
-Θα ελευθερωσουμε το Λονδινο απο τον Σταρρικ, εχεις τον λογο μου. Ειπε η Ηβη κοιτοντας τον Γκρειν.
-Και τα Κορρακια μου! Πεταχτηκε ο Τζεϊκομπ.
-Δεσποινις Φραη, το παθος σας ειναι εμπνευστικο. Ειπε ο Γκρειν.
Ελατε, ας επιστρεψουμε στο μαγαζι μου και μπορω να σας ενοιμερωσω για τα υπολιπα. Ειπε ο Γκρειν και προχωρησε προς την ακρη της καμιναδας, πηδηξε και εξαφανιστηκε στο κενο.
Ο Τζεϊκομπ φορα, ετρεξε προς την ακρη και υστερα πηδηξε. Μετα απο μια γρηγορη περιστροφη στον αερα, προσγειωθηκε σε ενα καρο με αχυρα. Αν και δεν ηταν και το καλυτερο αλμα που ειχε κανει, βγηκε κανενα προβλημα, λιγο πριν η Ηβη το δικο της αλμα, με τα χερια τεντομενα προς τα πισω, ισως δεν ξεχωριζε απο εναν αετο εκεινη την στιγμη. Καθως ακουσε τον θορυβο της προσγειωσης της, ο Γκρειν φανηκε ανησυχος.
Αρχισαν να προχορανε προς το μαγαζι.
-Καντε ησυχια. Ο Κεηλοκ με ψαχνει.
-Ποιος ειναι ο Κεηλοκ; Απορησε η Ηβη.
-Ειναι ενας απο τους ηγετες των συμμοριων του Σταρρικ.
-Τι σε θελει; Ρωτησε με την σειρα του ο Τζεϊκομπ.
-Ψαχνει καποια απο τις πιο απορρητες ερευνες μου για ενα Προδρομικο Τεχνουργιμα.
-Το Κομματι της Εδεμ. Σχολιασε η Ηβη.
Ακολουθησε μια μακρα σιωπη, την οποια εσπασε ο Τζεϊκομπ.
-Λιπον πες μου για αυτους τους Μπλαϊτερς.
-Καθως εψαχνε για στρατο, ο Σταρρικ μαζεψε τους χηροτερους του υποκοσμου. Καποιες απ'τις συμμοριες της πολης προσπαθησαν να το αποτρεψουν και μετανιωσαν για τις προσπαθειες τους. Τωρα, μονο οι Κλινκερς του Γουαϊτσαπελ παραμενουν, αλλα δεν συγκρινονταινμε τους Μπλαϊτερς.
-Λιπον, ειπε ο Τζεϊκομπ, ας βρουμε αυτους τους Κλινκερς, ε; Ειναι ακριβως αυτο που ψαχνουμε!
-Δεν σοβαρολογεις. Συρριξε η Ηβη.
-Ηβη, ειναι ετοιμοι να να παλεψουν εναντιον των Μπλαϊτερς. Ειναι η ευκαιρια μου να προχωρησω. Προσεχε, Λονδινο, ερχονται τα κορακια! Φωναξε ευθιμα.
Ξαφνικα ο Τζεϊκομπ επεσε σε εναν τυπο που διαβαζε προσιλωμενα ενω περπατουσε, ριχνοντας του κατω τα χαρτια που κρατουσε. Η Ηβη εσκυψε αμεσως να τα μαζεψει. Ο τυπος δεν το πηρε πολυ καλα το γεγονος.
-Αναθεμα αυτη η πολη! Κανεις δεν κοιταει που πηγαινει!
-Ναι, το εχω προσεξει αυτο. Σχολιασε σαρκαστικα, ισως κι εκνευρισμενα ο Τζεϊκομπ.
-Να παρει! Δεν θα τελειωσω ποτε μ'αυτην την ταχυτητα. Μονολογησε.
Ξαφνικα ομως, αλλαξε υφος, κοιτωντας καπου μακρια δειχνοντας στο κενο. Ο Τζεϊκομπ κοιταξε εκει που εδειχνε, λες κι ειχε κατι να δει.
-Μονο η προνοια ξερει που κατευθυνονται αυτες οι λεξεις τωρα. Ξανα μονολογησε.
Λιπον, πρεπει να παω πισω στην δουλεια για να τις ξανα γραψω. Ειπε και ξανα γυρισε για να πει κατι.
Αμα εχετε ποτε ορεξη για ενα, ή δυο παραμυθια, θα με βρειτε οπου η μπυρα και η διαθεση ειναι ζεστη! Τα-τα!
Χαιρετησε βιαστηκα και βηματισε με γρηγορο ρυθμο προς αγωστη κατευθυνση.
-Τι παραξενος τυπος! Ειπε εκνευρισμενος ο Τζεϊκομπ.
-Αυτος, κυριε Φραη, ηταν ο Τσαρλς Ντικινς. Εξηγησε ο κυριος Γκρειν.
Ξερει τους παντες και τα παντα μεσα στην πολη. Αμα ημουν στην θεση σου, θα κρατουσα αυτην τη σκεση για μελλοντικη χρηση.
Σταματησε ομως αποτομα, στρεφοντας ανησυχος το βλεμμα του στην απεναντι γωνια. Αυθορμητα, η Ηβη εκανε το ιδιο.
Ειδε δυο Μπλαϊτερς, εναν αντρα και μαι γυναικα, να τους κοιτανε επιμονα.
Ο αντρας ψυθιρισε κατι στο αυτι της γυναικας, αυτη εγνευσε κι εφυγε τρεχοντας...
–Η συμμορια του Κεηλοκ ειναι κοντα. Δεν πρεπει να με ακολουθησουν στο μαγαζι. Ειπε ο Γκρειν.
–Θα το φροντισουμε εμεις. Ειπε η Ηβη.
–Οριστε... Ισως χρειαστει να τα χρησιμοποιησετε. Ειπε βγαζοντας δυο μικρα ρεβολβερ απ'τις τσεπες του.
–Ο, Θεε μου, το ελπιζω... Ειπε ο Τζεϊκομπ κοιταζοντας το πιστολι με δεος.
–Η αμαξα μου ειναι κοντα. Χρησιμοποιηστε την για να τους παρετε απο πισω μου. Θα σας συναντισω στο μαγαζι των παλαιων αντικειμενων! Ειπε ο Γκρειν μες την βιασινη του και μετα χαθηκε στον δρομο.
Τα διδημα ετρεξα κι ανεβηκαν στην αμαξα που τους περιμενε πιο περα.
–Πρεπει να τους οδηγησουμε μακρια απο τον Γκρειν! Ειπε ο Τζεϊκομπ θετοντας τα αλογα σε κινηση και πυροβολοντας δυο φωρες στον αερα για να τους τραβηξει την προσοχη. Αν και στην πραγματικοτιτα, απλα ηθελε να χρησιμοποιησει το πιστολι αμεσως.
Δυο αμαξε βγηκαν στον δρομο και αρχισαν να τους κινυγαν.
–Ερχονται μπελαδες... Σχολιασε ο Τζεϊκομπ κοιτοντας πισω του.
–Οι αμαξες τους χαλαν ευκολα! Του φωναξε η Ηβη.
Ο Κεηλοκ θα μετανιωσει την μερα. Ειπε καθως η σφαιρα της πετυχενε τον οδηγο της μιας αμαξας στο κεφαλι.
Ο Τζεϊκομπ συνεχισε να ριχνει την αμαξα τους στην αμαξα που απεμινε, μεχρι που η αντιπαλη αμαξα διαλιθηκε.
–Χαθηκαν... Ειπε ο Τζεϊκομπ προσπαθοντας να παρει ανασα.
–Τωρα να επιστρεψουμε στον κυριο Γκρειν.
–Αη, αη, καπετανιε. Αστιευτηκε ο Τζεϊκομπ γυριζοντας την αμαξα.
–Εισαι σκλιρος... Ειρονευτηκε η Ηβη.
–Αυτη η σκλιοτιτα θα με κανει Δασκαλο μολις τελιωσουμε με ολο αυτο.
–Ο Τζορτζ δεν θα κανει τιποτα τετοιο. Οτι απεμινε απ'το Δογμα θα χαθει κατω απ'τον ελεγχο σου.
–Σκλιρα λογια, αγαπητη αδερφη...
Ακολουθησε για λιγη ωρα σιγη κι επειτα η Ηβη την εσπασε.
–Επλιζω ο κυριος Γκρειν να εφτασε με ασφαλεια.
–Μην μου πεις;
–Και εσυ τι προτινεις να κανουμε αν η νουμερο ενα πηγη πλιροφοριων μας καταλιψει νεκρη; Τον ρωτησε αν και πραγματικα προσπαθουσε να υπερασπιστει τον εαυτο της.
–Ο Σταρρικ δεν θα ειναι και τοσο δυσκολο να βρεθει. Εγω λεω να γυρισουμε την αμαξα και να παμε να τον βρουμε!
–Αυτος ειναι ο λογος που δεν κανεις κουμαντο. Ειπε η Ηβη.
Ο Τζεϊκομπ ηταν ετοιμος να της απαντησει, μα απο μακρια ειδε την ταμπελα: Μαγαζι Παλαιων Αντικειμενων.
Σταματησε την αμαξα εξω απ'το μαγαζι, τα διδυμα κατεβηκαν και μπηκαν μεσα...
Ο Γκρειν τους περιμενε πισω απο τον παγκο που ειχε απλωσει ενα σορο χαρτια.
Ο χωρος ηταν ζεστος κι ειχε παντου βιβλια, που η Ηβη θα χεροταν να διαβασει μεχρι και την τελευταια σελιδα και υπειρχε επεισεις μια τεραστια βαλσαμομενη αρκουδα, τρεια κεφαλια ψυλοτερη απο τον Τζεϊκομπ.
–Τους δωσατε ενα γλιστριμα; Ρωτησε μολις τους ειδε.
–Τους δωσαμε περισσοτερο απ'αυτο. Ειπε ο Τζεϊκομπ με ενα χαμογελο να διαγραφετε στα χειλη του.
–Ποιοι ειναι ολοι αυτοι οι ανθρωποι; Ρωτησε η Ηβη κοιτοντας με περιεργια τα σκιτσα στα χαρτια.
–Με τα χρονια, απεκτησα εναν αριθμο συνδεσμων μεσα στην πολη. Εξηγησε.
–Εξωχα! Θα χρειαστουμε επικεντρωμενη βοηθεια- Ξεκινησε η Ηβη.
–Επικεντρωμενη βοηθεια; Πφ, διαλιουμε τις συμμοριες του Σταρρικ, διαλιουμε τον ελεγχο του. Ειπε ο Τζεϊκομπ περιφρωνητηκα, προτινοντας το δικο του σχεδιο.
–Δεν στοχευεις αρκετα ψυλα! Ο Σταρρικ εχει επιροη σε καθε πλευρα της κοινονιας! Πρεπει να τον ανταγωνιστουμε! Ειπε η Ηβη προσπαθοντας να τον λογικεψει.
Ο Τζεϊκομπ φωρεσε ξανα το χαμογελο του, ακουμπησε την Ηβη στον ομω κι ειπε ελπιδοφωρα.
–Βλεπω τι λες, Ηβη. Χρειαζομαστε τα Κορακια!
–Δεν θα ξεκινησεις μια συμμορια που θα ονομαζεται Κορακια. Ειπε η Ηβη ξερα.
–Πιστευω, πως εχω κι εγω μια ιδεα. Ειπε ο Γκρειν προλαβαινοντας τον καυγα.
Θα χρειαστητε την αστινομια να κανει τα στραβα ματια στις δραστιριοτιτες σας. Ο συμαχος μου στην Δυναμη, Λοχιας Αμπερλαϊν. Ακουσα οτι ειναι Δασκαλος στις μενταφιεσεις! Ειπε διχνοντας το σκειτσο ενος αντρα με καπελο κι φουντοτο μουσι. Ο Τζεϊκομπ το πηρε στο χερι του και το επεξεργαστηκε.
Επομενο, χαμινια.
–Χαμινια; Ειπε περιφρωνητηκα ο Τζεϊκομπ.
–Χαμινια! Τα παιδια κανουν για τελοιοι κατασκοποι. Απαντησε ο Γκρειν.
–Κλαρα Ο Ντεϊ... Η Ηβη διαβασε το ονομα κατω απο το σκειτσο ενος μικρου κοριτσιου.
–Εξυπνη σαν μαστιγιο, αυτη η συγκεκρειμενη. Τελος θα ηταν σοφο να θυμαστε οτι ο Σταρρικ ποτε δεν δρα μονο. Υπαρχουν αρχιγοι συμμοριων σε καθε περιοχη. Θα τους συναντησετε συντομα, χωρις αμφιβολια. Ροξφολντ Κεηλοκ, γνωστος για την ικανοτιτα του να εξαφανιζεται μπροστα στα ματια σας. Εδιξε ενα αλλο σκειτσο.
–Θα τον κανουμε να εξαφανιστει στα αληθεια; Χαμογελασε ο Τζεϊκομπ.
–Υποθετω... Ειπε η Ηβη.
–Ενα ακομη... Ειπε ο Γκρειν, εβγαλε ενα χαρτι πισω απ'τον παγκο και το εδωσε στην Ηβη.
Εμ, ενας Ναϊτης στοχος, αν σας ενδιαφερει. Και να προσεχετε. Ειναι αγρια εκει εξω...
–Ο, μην ανησυχεις για μενα Γκρεινη, μπορω να χειριστω μερικα τσιρακια... Ειπε ο Τζεϊκομπ...
Μολις τα διδυμα βρεθηκαν εξω ο Τζεϊκομπ αρχισε.
–Ποιο ειναι το σχεδιο, ο, Μεγα σχεδιαστη;
–Εσυ εχεις ολες τις μεγαλες ιδεες: τις συμμοριες, τις μαχες, ακομα και τα ρουχα που θα φωρας. Ισως εσυ θα επρεπε να οδηγησεις. Ειπε η Ηβη αυταρεσκα.
–Αν επιμενεις...