Assassin's Creed Syndicate

Κεφαλαιο 23

Παλατι του Μπακιγκχαμ, Γουενσμινστερ, Λονδινο, 1868.

Οταν το κρυο ή η απατη ειναι ελαφρια,
Η ομορφια που τωρα απονεμουν,
Και θεορουν, μα ενα μοιραιο φως,
Που ακτινοβολει μεσα στα ματια σου,
Οταν αδειες καρδιες πρεπει να φωρουν μασκα,

Οι ηχοι του πιανου γεμιζαν το δωματιο, καθως και η ηρεμη μα μελαγχολικη φωνη του Σταρρικ.
Οι πορτες ανοιξαν και ενας υπηρετης μπηκε.
-Κυριε Σταρρικ--
Ενας πυροβολισμος! Και ο υπηρετης ηταν νεκρος...
-ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ!! Ο Σταρρικ φωναξε απο το πιανο κρατωντας ακομα το πιστολι.
Γυρισε και ξανα αρχισε να παιζει.

Μεχρι να σπασεις την δικια σου και να δεις:
Μια τετοια στιγμη, μα σου ζηταω,
Να με θυμιθεις,
Να με θυμιθεις...

-Κροφορντ... Η Λουσι Θροουν ειχε μπει στο δωματιο και κλεισει τις πορτες, αγνοωντας το πτωμα του υπηρετη, που σε αντιθεση με αυτον τον αφοισε να τελιωσει.
-Η λαμψη της, κομμενη απο τα χερια αυτου του βαρβαρου... Πρεπει να ερθει ενωπιον της δικαιοσινης...
-Η Περλ δεν θα ηθελε δικαιοσινη! Η Περλ θα ηθελε εκδικηση! Φωναξε η Λουσι πλησιαζοντας το πιανο.
Ο Σταρρικ εκλεισε το πιανο.
-Το παθως σας ειναι απολιτος ευπροσδεκτο, δις Θροουν, αλλα δε μπορουμε να αφοισουμε τα συναισθιματα μας να διαταραξουν το νομικο δικαιο της κοινονιας. Αν το κανουμε, ο εχθρος νικαει. Ειπε απιστευτα ηρεμα.
Η Θροουν ανασυγκροτιθηκε λιγο και μετα μιλησε.
-Θα συμβει στις σκιες... Η δις Φραη θα κρεμεται απ'την κρεμαλα και εγω θα γδαρω τον αδερφο της οσο θα ερχεται να την σωσει...
-Υποθετω πως πρεπει να γινει... Μην αφοισεις ευκεριες. Αυξισε την παρουσια Ναϊτων στο Λονδινο. Μονοι μας προστατευουμε αυτην την πολη του φωτος.
-Ναι, Κροφορντ. Και τοτε μπενουμε στην κρυπτη και διωχνουμε τις σκιες μαζι...