SEN HAYALİMDE YOKTUN

2. Bölüm 'Değişime Uğrayan Hayaller'

Bölüm şarkısı; Kalben- Sadece

'Değişime Uğrayan Hayaller'

Gözlerine değen güneşin ışığıyla, göz kapaklarını yavaşça kaldırdı Güneş. Dokuz aydır tam olarak sinir arası geçirdiği bir depresyon yaşıyordu. Anıl'a hem çok sinirliydi, hem de onu geri istiyordu. Baharla giden aşkı ne yazla, ne de sonbaharla gelmişti. Güçlü olmaya çalışıyordu, aslında kimseye hissettirmemeye çalışıyordu, ancak Anıl'ı çok fazla özlemişti. Dokuz aydır kendisine itiraf edemese de –ki ederse kendisine bunu yakıştıramıyordu– Anıl'sızlık hiç iyi gelmemişti. Resmen yorganın altından çıkması mucizeye dönmüştü. İşsiz kalmamak adına mücadele ediyordu, çünkü işi biraz olsun kafasını dağıtmaya yetiyordu. Hoş artık işinde bile çok verimli olamadığını herkes gibi sonunda kendisi de bir dokuz ay sonra anlayabilmişti. Bu nedenle de patronu bir süre Güneş'e izin vermişti. Ne zaman eski Güneş olursa tekrardan sahalara dönebileceğini söylemişti. Güneş adamın kendisine tatlı bir dille kovmasına hak verdiği için eşyalarını toplamakla yetinmişti. Ve bir aydır da işsizdi. Kimseye bundan bahsetmemişti. Edemezdi de! Velakin durumları artık karışık olmaya başlıyordu. Çünkü kirayı ve faturalarını ödeyince geriye harcayabileceği tutar kalmamıştı. Hepsi üst üste binmiş ve artık bunu konuya yoğunlaşması gerektiğini yeni anlıyordu. Anlıyordu ama kafası Anıl'ın neden gelmediğiyle ilgili konu düşüncelere yoğunlaşıyordu.

Aslında Anıl'ın bir iki güne kapısına dayanamayacağını düşünmüştü, hatta bu yüzden de arayıp sormak istememişti. Haklı olan kendisiydi üstelik, bunu Adanalı kankaları belki anlayamazdı fakat Güneş emindi ki Amerikalı kankaları kesinlikle kendisini anlarlardı. Anıl'ın gelip özür dilemesi en doğru hamleydi, bu doğrusunun dışına bir türlü çıkamadığı için o kadar aylar geçmişti işte. Anıl gelmedikçe ona daha çok öfkelenmiş, işi iç hesaplarına çevirip 'illa ki o gelecek' kafasına geçiş yapmıştı. İşi inada bindirmişti. Gerçekten de kimin terk ettiğine dair bir konuşma yapmalılardı. Güneş kendisinin terk ettiğini düşünmüyordu, ne var ki Anıl bunu düşünüyorsa kesinlikle Güneş de düşünür zorla terk edenin kendisi olduğunu kabul ettirirdi.

Arkadaşlarına fazla iç hesaplarından bahsetmemişti. Zaten herkes yazın tatile çıkmıştı. Kimileri yurt dışına, kimileri yazlık mekana geçmişlerdi. Güneş'i ısrarla çağırdıkları halde o reddetmekle yetinmişti. Kendisine itiraf edemiyordu ama Anıl'ın dönmesini bekliyordu ve bunu düşünmek dahi gururunu zedeliyordu. Anıl için o kadar fazla fedakarlık yapmıştı ki... Şimdi her şeyin böyle olması canını sıkıyordu.

Belki de en iyisi ailesinin yanına dönmekti, Anıl'sız bir Adana da işi neydi ki zaten?

Kapısının zili çaldığında gözü komodindeki saate takıldı. On iki olmuştu? Öğlene kadar yattığı Pazar günlerini ne de çabuk geri de bırakmıştı! Burun kıvırıp kapıyı açmak için yerinden kalktı. Bu saatte kimin gelebileceğini düşüne dururken, o zavallı genç kızlar gibi gelenin anıl olabileceğine inandı. Sadece tek bir anlıkla buna inanması çok ironiydi, ama kalbinin belli ki buna fazlaca ihtiyacı vardı. Kapının oraya geldiğinde üzerindekilere baktı! Anıl'a böyle ezik kız imajı veremezdi, ancak görünen köyde kılavuz istemezdi. Kapıyı büyük bir hevesle açtığı anda karşısında Anıl'ın en yakın arkadaşının eşini gördü. Yani Suzan'ı... Suzan bu Allah'ın Adanasında anlaşabildiği yegâne insanlardan biriydi. Hiçbir şeyleri uyum sağlamadığı halde birbirleriyle anlaşabildikleri ilginçti!

"Bize işsiz kaldığını ne zaman söyleyecektin acaba!" diye apartmanı inletircesine bağırdı Suzan. Arkadaşı cevap vermeyince de "Sana sürpriz yapmak istedim, bugün arkadaşlığımızın ikinci yılı diye iş yerine geldim. Birlikte öğle yemeğine filan çıkarız dedim. Ama sen meğerse bir aydır evdeymişsin. Sürekli yoğunum diye beni kandırdığına inanamıyorum!"