Stare, dobre czasy

Cztery złote zasady

Współlokatorzy Johna dają mu cztery proste zasady. Imponujące jest to, że udaje mu się złamać tylko jedną.

Andy zainteresował się Johnem, ledwo ten przeszedł przez drzwi.

— Słuchaj, jeśli chodzi o wczorajszy wieczór... — zaczął John.

— Mike! — rozdarł się Andy. — Masz coś na rozpierdoloną twarz?

— Co?

— E! Przecież chcesz zostać lekarzem! — Andy przewrócił oczami i pokręcił głową pod adresem Johna, jakby Mike był jakimś rozczarowującym trzylatkiem. — Lecz!

Mike wydał odgłos irytacji, a potem usłyszeli otwieranie drzwi i trzaskanie szufladami.

— Nie możesz Johna poprosić? On już wrócił?

— No. — Andy uśmiechnął się do Johna. — To on ma rozpierdoloną gębę!

--------------------------------------------------------------------------------

— Aua — syknął John, patrząc na Mike'a ponuro. — Weź, Mike, jak się obchodzisz z pacjentem?

Mike trzepnął go po głowie; John się wzdrygnął.

— W głowę też oberwałeś? — zapytał nagle Mike, delikatnie przeczesując Johnowi włosy palcami w poszukiwaniu obrażeń.

— Może raz dałem Victorowi z główki — przyznał po chwili John.

Andy parsknął.

— Brawo, John! — Wyszczerzył się w uśmiechu. — To co się działo, jak Victor sobie poszedł?

— Właściwie nic. Zadzwoniłem do brata Sherlocka...

— Tego paskudnego typa?

Johnowi przemknął przez głowę taki obrazek, jak Mycroft cicho, niemal łagodnie rozmawia z Sherlockiem; John zastał ich przy tym przypadkiem, kiedy poszedł nalać sobie wody i wrócił.

— Aha — potwierdził niepewnie.

— I zostałeś na noc? — spytał Mike. — Boże, John, nie zazdroszczę ci, musiałeś się okropnie przestraszyć! — Odsunął się. — Masz tu niezłego guza. — Postukał Johna bardzo lekko w tył głowy. — Było warto?

— Co, bodnąć go? Bolało jak wszyscy diabli. Ale złamałem mu nos, więc... wiesz. Wyszło na zero.

— No, przynajmniej przespałeś się w końcu u niego na kanapie! — stwierdził Paul, który wszedł kilka minut temu, zobaczył Mike'a w trybie lekarskim (czy też, jak to ujął Andy, bardziej lekarskim niż zwykle) i przycupnął na brzegu kanapy.

— Aha. — John pokiwał głową.

Na długą, bardzo długą chwilę zapadła cisza.

Potem Paul odstawił herbatę, Andy skrzyżował ręce na piersi, a Mike rozsiadł się wygodnie i uniósł brew.

— No co? — fuknął John. — Dajcie spokój, serio myślicie, że do czegoś doszło? Kiedy ja tak wyglądam?

Żaden z nich nie zmienił wyrazu twarzy.

— Pieprzony z ciebie idiota, Watson — westchnął Paul.

— Idiota? — Andy popatrzył na Paula. — Kuźwa, to jest jakiś cud! Koniec niekończących się niezręcznych konwersacji i kiepskiego flirtowania przy pomocy pieprzenia się wzrokiem!