My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

7.

Tweede keer goeie keer

Scarlett 

Ze had zichzelf in slaap gehuild. Haar wangen waren nog nat. Het deken had ze goed om zichzelf heen gewikkeld. En haar hoofd lag tegen mijn schouder. 

Ze deed me aan mezelf denken, toen ik voor het eerst Austin en zijn bemanning leerde kennen. Hoe de bemanning eerst tegen mij gedaan had. Bij mij hadden ze net hetzelfde geprobeerd. En dan had Austin hen snel op andere gedachten kunnen brengen. Gezegd dat ik één van hen was. Een piraat in wording. En dat had hen snel doen inzien dat ze niets meer moesten proberen. 

Bij Emma zou het moeilijker zijn. Ze was onze gevangene. Voor de bemanning, iemand waar ze mee mochten doen wat ze wilden. Austin zou hen waarschijnlijk niet eeuwig tegen kunnen houden. Misschien was het wel een goed idee om snel terug aan land te gaan. Zodat ze allemaal hun plezier eens konden hebben. Dan zouden ze haar wel met rust laten.

Ik beloofde haar, in gedachten, dat ik een oogje in het zeil zou houden. Ik zou erop toezien dat ze niet meer lastig gevallen werd. 

Emma 

Mijn hele lichaam werkte tegen. De gebeurtenissen van gisteren hadden me doen instorten. Ik had wel verwacht dat er eens iets zou gebeuren, maar zo snel al ... En dan nog zoiets. Ik voelde mijn maag al omdraaiden als ik eraan terugdacht. 

Scarlett was de hele tijd bij me gebleven. Ze had me zoveel mogelijk proberen troosten. Daar was ik haar ongelofelijk dankbaar voor.

Midden in de nacht was ik terug wakker geworden. Er was niemand anders in de kajuit. Scarlett niet. Zelfs Austin niet. Dat verbaasde me wel. Het was hier nog steeds zijn kajuit en hij was blijkbaar ergens anders gaan slapen.

Mijn blaas was de reden dat ik wakker geworden was. Hij stond zowat op springen. Ik wilde liever mijn veilige kajuit niet verlaten, maar ik kon niets anders. Scarlett had me getoond dat er badkamers waren. En dat je daar dus naartoe moest gaan als je je ding moest doen. 

Langzaam stond ik recht en deed de deur op een kiertje. Er was niemand te zien op de gang. Zo snel ik kon, en zo stil ik kon, stapte ik naar de badkamer toe. Nog geen minuut later was ik alweer terug aan het gaan naar de kajuit. Tot ik werd vastgegrepen.

Herinneringen van daarnet gingen door me heen. Zeker toen ik in dezelfde paar ogen keek. Dezelfde grijns zag. En dezelfde stem hoorde. "Kijk eens wie we hier hebben." Mijn lichaam bibberde. "Het lijkt wel alsof het lot ons bij elkaar brengt." Zijn ene hand had mijn arm vast. Zijn andere arm legde hij rond mijn middel om hem wat dichter tegen me aan te drukken.

"Als ik van jou was zou ik niet beginnen schreeuwen." Ik voelde iets tegen mijn rug. Een scherpe punt. Een mes. Het laatste beetje strijd dat ik in me had, verliet mijn lichaam. Ik zou niets kunnen doen. En er was ook niemand die me zou kunnen helpen.

De man duwde me tegen de muur. Het mes duwde hij deze keer tegen mijn buik. "Je hoeft niet bang te zijn. Je gaat alleen maar genieten." Daarna verdween zijn hoofd in mijn hals. Ik voelde hoe hij zijn lippen op mijn huid duwde. Hoe zijn hand zich een weg zocht onder mijn jurk. 

Mijn handen had ik tegen zijn borst gezet. In de hoop hem zo van me af te duwen. Niets hielp. Hij bleef maar doorgaan. Verder omhoog via mijn been. Meer kussen op mijn huid. Ik voelde de tranen opnieuw over mijn wangen gaan.

Opeens was hij weg. Zijn aanrakingen waren weg. Ik hoorde een bonk. Mijn ogen waren nog steeds gesloten en ik was niet van plan ze te openen. 

Ik voelde nieuwe aanrakingen. Deze keer werd ik tegen een borst geduwd. Om de één of andere manier voelde ik me veiliger. Voelde ik me beschermend. Ik werd opgepakt, terwijl een stem zei: "Rustig maar ... het is voorbij." 

Austin 

Mijn armen hielden haar stevig tegen me aan. Ik was op het bed gaan zitten, met haar op mijn schoot. Haar handen hadden mijn hemd stevig vast. Haar hele lichaam bibberde nog. Net zoals het mijne. Bij haar was het van angst en verdriet. Bij mij van woede. 

Wat zou er gebeurd zijn als ik daar niet was geweest? Had hij haar dan verkracht? Ik mocht er niet aan denken. Mijn lichaam had op instinct gehandeld. Ik had hem vastgegrepen en tegen de grond gewerkt. Waarschijnlijk lag hij daar nu nog. Daarna had ik Emma vastgegrepen en haar zo snel mogelijk weggebracht.

"Het is voorbij, Emma. Rustig maar. Alles is voorbij. Je bent veilig nu." Mijn handen streelden over haar haar. Haar hoofd lag tegen mijn schouder. Haar lichaam trilde nog steeds hevig. 

Het verbaasde me dat ik zo gereageerd had. Nog nooit had ik een vrouw zo beschermend. Om de één of andere reden had ik niet kunnen slapen vannacht. Ik liep al uren rond te dolen. Alsof ik juist degene moest zijn die haar moest redden. 

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden :D Speciaal omdat dit verhaal op #10 staat in de avonturen-lijst.

Vanaf vandaag niet alleen op fb, maar ook op instagram :) 

Vote/Comment/Follow