My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

28.

Het verleden

Austin

Ik bleef als versteend staan. Ik kon niet goed bevatten wat er net gebeurd was. Emma had blijkbaar enkele documenten gevonden en wist nu van mijn plannen. Ik kreunde bij die gedachte. Het belangrijkste van mijn plan was mislukt. Ze zou nooit bij mij willen blijven nu. Ik had gefaald. Vooral met die gedachte had ik het moeilijk.

Heel even dacht ik eraan om haar met rust te laten. Om haar even de tijd te geven om alles op een rijtje te zetten. Alleen wou ik haar geen kans geven om een besluit te nemen. Daarvoor moest ze eerst alles weten. Waarom ik  die plannen hadden. Wat haar vader me had aangedaan. Waarom het me niet enkel om het geld te doen is. En waarom ik haar niets verteld had.

Mijn benen brachten me als vanzelf naar haar kajuit. Zoals verwacht zat die op slot. Ik begreep zelfs niet goed waarom ik probeerde binnen te gaan. Natuurlijk wou ze me niet zien. Ze voelde zich verraden.

"Emma?" Mijn hand klopte op de deur. Geen antwoord. "Je hoeft me niet binnen te laten. Het enige dat ik vraag is dat je naar me luistert. Geef me alsjeblieft de kans om dit allemaal uit te leggen." Weer geen antwoord.

Ik legde mijn hoofd tegen de deur en zuchtte, voor ik begon te vertellen.

"Mijn moeder is gestorven toen ik heel jong was. Aan één of andere ziekte denk ik. Ik was te jong om het echt te beseffen. Wat ik me wel nog heel goed herinner was de manier waarop mijn vader veranderde. Hij was harder tegen vreemden. Tegen zijn eigen bemanning. Zelfs tegen mij. Hij wou me harder maken van karakter, want volgens hem had ik dat van mijn moeder geërfd. Ze zag altijd het goede in anderen. Tot ze ziek werd."

Ik maakte een korte pauze, om mezelf op de grond te laten zakken. Mijn stem kraakte wat toen ik verder ging. "Ze was een ontzettend goede verpleegster. Ze dacht nooit aan zichzelf. En dat is volgens mij haar dood geworden." Opnieuw pauzeerde ik even. Voor de eerste keer in mijn leven vertelde ik wat er in mij omging en dat was best moeilijk.

"Ik herinner me nog wel wanneer ze precies ziek werd. Het was na een aanval van een ander schip. Zoals altijd had ze de gewonden verzocht. We zijn even aan wal geweest en vanaf dan was ze ziek. Waarschijnlijk had ze daar nog andere mensen geholpen en hadden zij haar besmet. Ik weet nog goed hoe ze in bed lag. Elke dag zag je haar zwakker en zwakker worden. Tot ik op een dag niet meer bij haar mocht."

Het was dan pas dat ik merkte dat er een traan over mijn wang liep. Ik mistte mijn moeder. Ik had heel veel jaren doorgebracht zonder haar. Ik wou weten wat ze van me vond. Hoe ze over me dacht. Of ze trots op me was. Alleen zou ik op die vragen nooit een antwoord krijgen.

"Vanaf die dag werden alle gewonden meteen overboord gegooid. Mijn vader wou vermijden dat mij hetzelfde zou overkomen. Dat besef ik nu." Een paar beelden speelden zich af in mijn hoofd. Hoe mijn vader me daarna behandelde.

"Nu weet je al hoe het eerste deel van mijn jeugd verlopen is. Alleen was het tweede deel nog erger." Ik aarzelde weer even. Dit was het moment waarop ik zou vertellen wat haar vader gedaan had.

"Ik was 14 op dat moment. Mijn vader leidde me op om het schip ooit over te nemen. Daarom was ik erbij toen we de brief kregen. Een brief van je vader." Ik stopte even, in de hoop dat ik een reactie zou krijgen.

"We hadden één van zijn schepen aangevallen en hij was van plan om wraak te nemen. Zoals altijd lachtten we dat weg." Ik glimlachtte door die herinnering. "Een paar weken later werd ons schip juist aangevallen. Mijn vader had net de griep opgelopen en was verzwakt. Het maakte hem een makkelijke prooi voor onze aanvallers. Ze gooiden hem levend in het water, met stenen rond zijn lichaam. Ik was erbij toen het gebeurde. Als jongen van 14 zag ik alles. Ik zag hoe hij dood ging. Hoe ik mijn vader verloor. Hij was de enige die ik nog had en dan was hij ook verdwenen uit mijn leven." Ik voelde de woede door me heen razen. Ik ademde diep in en uit om weer te kalmeren.

"Ik ben altijd goed geweest met vlaggen. Het was één van mijn rare eigenschappen. Daarom wist ik dat ik die vlag al eerder gezien had. Het schip dat ons had aangevallen had dezelfde vlag als die van je vader."

"Daarom wil ik wraak nemen op je vader. Hij heeft mijn enige familielid van me afgenomen!" Opnieuw moest ik even een pauze inlassen om te kalmeren.

"Het is nooit mijn bedoeling geweest om je pijn te doen, Emma. Ik wil alleen dat je vader boet voor wat hij me heeft aangedaan. Ik wil een leven voor een leven." Ik ging langzaam terug staan.

"Eerst dacht ik eraan om je ook te vermoorden, maar nu ik je ken weet ik dat dat onmogelijk voor me is. Je doet me te hard aan mijn jongere ik denken. Daarom wou ik je de keuze geven. Hier blijven of terug gaan naar huis. Het spijt me dat je het zo te weten moest komen,Emma." Na die woorden ging ik terug naar mijn eigen kajuit.

A/N: Een heftig hoofdstuk. Nu weten jullie wel hoe het verleden van Austin eruit zag :)

Vote/Comment/Follow