My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

46.

Terug bij elkaar

Emma 

Mijn haar wapperde in de wind. De haven waren we al bijna een halfuur geleden voorbij gevaren. Op dat moment leek het me een heel raar om gewoon voorbij te varen. Zelfs na Sofia haar uitleg over veiligheid en niet betrapt worden. Niemand mocht namelijk weten dat we hier waren. 

Eigenlijk wou ik het liefste gewoon zo snel mogelijk van boord. Zo snel mogelijk terug naar Austin. Verder varen zou er alleen maar voor zorgen dat ik nog langer moest wachten. Volgens Scarlett maakte dat helemaal niet uit. Ik zou hem terugzien, zei ze. Dat was het belangrijkste. Alleen wist ze niet hoe ik me voelde.

Ik wou gewoon van boord. Terug vaste land onder mijn voeten voelen. Austin bij me hebben. Zo wist ik tenminste zeker wat er allemaal gebeurde. 

Ik wou weten wat zijn plan was. Wie onze bondgenoten waren. Waarom ze ons wouden helpen. Ik had gewoon tientallen vragen en ik wou daar zo snel mogelijk een antwoord op.

"Doe maar rustig aan." Het was al een heel gedoe geweest om me terug aan boord te helpen. Mijn buik zat echt wel in de weg. En dat zou er ook niet meer op beteren de volgende paar maanden.

Scarlett stond in de sloep, terwijl Sofia boven me hing aan de ladder. Ze had mijn armen stevig vast, zodat ik rustig naar beneden kon klimmen. Ik voelde alle ogen op mij gericht. Ze wisten goed genoeg dat dit niet gemakkelijk was én ze konden me ook niet echt helpen. 

De ladder was niet breed genoeg om met twee langs elkaar naar beneden te klimmen. Hoe was de vorige keer in godsnaam van boord gegaan?! Toen leek het veel simpeler! Of kwam dat omdat Austin me toen geholpen had? 

"Nog een paar treden en je bent er, Emma!" Ik hoorde Scarlett nu al veel duidelijk dan daarnet. Sofia's voeten waren twee treden boven mijn hoofd. Het gaf me nog meer het gevoel dat ik te traag ging, hoewel dat waarschijnlijk niet haar bedoeling was. Ze deed het enkel om goed te doen.

Ik voelde Scarlett's handen aan mijn voeten. Op de laatste treden, had ze mijn middel vast. "Laat je maar rustig zakken, ik heb je vast." Ik wou ze wel geloven, maar ik betwijfelde het. Ze zou me nooit kunnen opheffen, laat staan vasthouden. 

Ik zuchtte kort en liet me dan maar voorzichtig zakken. Scarlett's handen hadden me stevig vast.

Ik hield mijn adem angstig vast tot ik de vloer van de sloep onder mijn voeten voelde. Bij Scarlett kon er een klein lachje af, terwijl ik me zo snel mogelijk wou neerzetten op het bankje. Zo maakte ik ook plaats voor Sofia in de sloep.

Ze daalde rustig verder naar beneden en sprong van de laatste trede. De sloep wiebelde daardoor heen en weer. Ik kon me nog net vastgrijpen aan de reling.

Sofia draaide zich kort om en keek me schaapachtig aan. Ze besefte duidelijk dat dit fout had kunnen aflopen. Gelukkig voor haar was Austin hier niet ...

Sofia en Scarlett gingen beide op één van de twee bankjes zitten. Pas zodra er nog 3 mannen in de sloep zaten konden we eindelijk vertrekken.

De ene man zette zich aan de voorkant van de sloep. De andere twee gebruikten de roeispanen. Ergens vond ik het wel erg dat zij al het werk moesten doen. Alleen zou ik ze op dit moment niet echt kunnen helpen.

We kwamen dichter en dichter bij de haven. "We gaan niet rechtstreeks naar de haven." Sofia was de eerste die de stilte doorbrak. Ze draaide haar rug deels naar ons toe, zodat ze kon kijken in de richting waarin we aan het varen waren.

Ze wachtte even met praten tot ze terug naar ons keek. "We gaan ergens anders aan land. Zo zijn we er zeker van dat niemand ons ziet én zijn we ook dichter bij mijn huis."

Uiteindelijk vaarden we nog een minuut of vijf verder. Veel korter dan gedacht.

Sofia ging als eerste het water in. Daarna gingen één van de twee mannen het water in. Ze brachten de sloep naar het land.

"Waar is Austin?" Het was het eerste dat ik zei zodra mijn voeten de grond raakten. Scarlett was net de sloep aan het vastmaken toen ik het vroeg.

"Ben je naar me op zoek?" Ik draaide me meteen om toen ik de stem herkende. Austin stond met een brede grijns naar me te kijken. "Heb je me zo erg gemist dat je naar me aan het zoeken bent?" lachtte hij. Ik gaf hem niet de kans om me te lang uit te lachen, want ik rende, wat onhandig, naar hem toe en sloeg mijn armen om hem heen.

"Ik heb je echt gemist." mompelde ik zacht. "Laat me alsjeblieft nooit meer achter. Zelfs niet als het echt moet." Austin wachtte even met antwoorden,voor hij zei: "Nooit meer. Ik beloof het."

A/N: Er is niet zo heel veel gebeurd, sorry daarvoor.

Vote/Comment/Follow