My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

32.

Afscheid nemen

Emma

Mijn wangen kleurde rood zodra mijn ogen die van Austin kruisten. Hij stond ergens op het dek, zijn mannen toe te spreken. Een laatste pep-talk. Ik stond naast Scarlett, bij het roer.

Een kleine grijns ontstond op zijn gezicht. Alsof hij me zo wou laten merken dat hij aan hetzelfde dacht als mij. Aan gisteren.

Om de één of andere reden hadden we beiden het gevoel dat dit voor één van ons twee het einde was. Dat we elkaar niet meer zouden terug zien. Laat ik maar zeggen dat er vannacht dingen gebeurd waren die beter niet gebeurd waren. Hoewel ik er absoluut geen spijt van had.

Ik ging de trappen af naar het dek en was net op weg naar mijn kajuit toen ik tegengehouden werd. Mijn rug belandde tegen de muur. De handen die mijn middel vasthadden herkende ik nu al. Een kleine, verlegen glimlach verscheen om mijn mond. "Ik heb nog een paar minuten en ik ben van plan om die door te brengen met jou." Voor ik kon antwoorden, had hij zijn lippen al op die van mijn gedrukt. Mijn handen pakten zijn hemd vast en ik zuchtte even.

Ik had nooit verwacht dat ik hier zou staan. Met een piraat. Alleen wist ik wel dat dit de enige plaats was waar ik wou zijn.

-----

Austin

"Je blijft de hele tijd achter me en zodra het eerste kanonschot gaat, brengt Scarlett je terug naar het schip." Mijn handen hadden haar wangen vast en voor de laatste keer legde ik haar uit wat ze moest doen. Mijn hart bonsde snel in mijn lichaam.

Voor het eerst in lange tijd had ik weer iemand waar ik veel om gaf, naast Scarlett dan. "Ik heb het begrepen, Austin." Ze legde haar hand kort op mijn wang en we keken zo na elkaar. Nu we elkaar eindelijk gevonden hadden zou ik haar nooit meer laten gaan. Ze was van mij én mij alleen.

Ik liet haar moeizaam los. Ik had eigenlijk nog wel even in die omhelzing willen blijven staan, maar dat kon niet. Het moment was daar en dat wou ik niet missen. Ik kon eindelijk wraak nemen én Emma verlossen van haar verloofde. Dan lag voor ons het pad helemaal open.

Samen met Scarlett gingen we via een touwladder naar beneden. Onder de touwladder lag er al een sloep klaar. Die van ons was de laatste. Er waren er al een stuk of vijf eerder uitgevaren.

Er kwam nog 2 andere bemanningsleden in de sloep. Zij gingen aan de peddels zitten, om ons naar het strand te brengen. Vanop een afstand zag ik Emma's vader al staan. Naast hem stond een andere man. Waarschijnlijk Emma's verloofde.

Ik voelde de woede door me heen razen toen ik dat dacht. De enige die die titel ooit mocht hebben was ik. En dat ging ik hem uitleggen ook, net voor hij zijn laatste adem zou uitblazen.

We kwamen aan bij het strand. Scarlett verliet als eerste de sloep. Daarna gingen de mannen en ik eruit. Ik hielp Emma. We moesten nog een paar meter door het water om aan land te komen.

Ik liep voor de rest van ons groepje uit. Scarlett liep naast Emma om haar te beschermen. "Het geld." Ik maakte een handbeweging die betekende dat ze het moesten gooien. "Ik wil eerst mijn dochter terug!" Alle ogen gingen ook naar Emma. Haar vader zette een stap naar voor. "Ik hoop dat ze je goed behandeld hebben." Emma antwoordde sneller dan verwacht. "Ja, vader."

Net op dat moment gooiden ze de zak met geld naar me toe. Één van mijn mannen pakte hem van de grond en liep ermee weg. Net toen ik iets wou zeggen, was Emma me voor. "Ze hebben me beter behandeld dan jij! Ik weet ook wat je Austin allemaal hebt aangedaan en ik schaam me dat ik jouw dochter ben!"

Haar vader zette een stap naar voor maar ik ging er tussen staan. Emma's handen pakten mijn arm vast. Haar vader hoefde niet lang na te denken voor hij wist wat er gaande was. "Zeg nu niet dat hij je hoofd gek gemaakt heeft met leugens! Binnen een paar weken is hij je beu en lig je op de bodem van de oceaan!" Emma snoof. "Liever daar dan getrouw met die eikel!" Ze keek naar haar verloofde. Dat was ook het moment dat het hek van de dam was.

Haar vaders mannen kwamen in beweging, net zoals die van mij. Ik duwde Emma weg, voor ze naar de sloep rende samen met Scarlett. Zodra ze erin zat en ze terug naar het schip gingen keken we elkaar nog kort aan. Alsof we elkaar zo vaarwel zeiden. Hoewel ik er alles aan zou doen om terug te gaan. Want ik verbrak nooit mijn belofte.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow