My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

36.

Het weerzien van een oude bekende

Austin

Scarlett en ik zouden naar Emma toe gaan. Zij zou Emma zoeken. Ik Alexander. Het zou ervoor zorgen dat ik Emma nog langer zou moeten missen. Hoe dichter ik bij haar kwam, hoe ongeduldiger ik werd. Pas nu besefte ik dat het echt een hele lange tijd geweest was. Veel te lang. Ondraaglijk lang. Gelukkig was het bijna voorbij.

De rest zou de wachters aan het huis omsingelen en uitschakelen. Daarna zouden ze de wacht houden tot Scarlett of ik terug naar buiten kwamen.

"Klaar?" Scarlett knikte meteen. Ook zij had al die tijd op dit moment gewacht. Ze wou haar fout recht zetten.

We liepen met een groepje door het dorp. Ondertussen was het al ochtend. Iedereen sliep nog. De rest had me moeten tegenhouden om gisteren niet meteen naar Emma toe te gaan. Alleen zou het 's nachts moeilijker geweesr zijn om alles te vinden.

Emma's huis kwam in zicht. Het riep een hele hoop herinneringen op.

De wachters buiten zorgden voor weinig problemen. We geraakten dan ook meteen binnen. Alleen had onze aanval voor toch wel wat lawaai gezorgd.

Net toen Scarlett en ik naar boven liepen, stond Alexander bovenaan de trap. Hij probeerde ons terug naar beneden te laten gaan, maar aangezien we met twee waren kon Scarlett toch naar boven geraken.

Alexander had zijn sabel meegenomen en sloeg die direct in mijn richting. "Deze keer kom je niet zomaar van me af!" siste ik tegen hem. Onze sabels botsten tegen elkaar. We liepen het hele huis door, tot in de tuin.

Mijn ogen gingen ook een aantal keer naar zijn riem. Daar hing geen pistool aan. Daar zag ik mijn kans. Ik pakte de mijne en schoot in zijn richting. Hij verstopte zich achter een boom in de tuin.

Ik was zo gefocust op Alexander, dat ik het schot achter me niet hoorde. Ik kon nog net wegduiken. Toen ik die richting uit keek zag ik een paar andere mannen. Waarschijnlijk zijn hulpjes, die het lawaai gehoord hadden.

Ik rende door de tuin op zoek naar een uitweg. Ik was in de minderheid. Daarom wou ik geen risico's nemen. Alexander zou moeten wachten. Emma was belangrijker nu. Ik kon alleen maar hopen dat Scarlett haar had kunnen vinden én had kunnen redden.

Ik klom zo snel mogelijk in een boom en liet me over de tuinmuur zakken. Ik kwam onzacht op de grond terrecht, maar liep meteen door. Op adrenaline rende ik door naar het schip. In de hoop dat ik daar goed nieuws kreeg.

Scarlett

Ik spurtte de trap op. Sneller dan ik ooit gelopen had. Austin zou Alexander wel even bezig houden. Maar voor hoe lang? Het zou niet lang duren voor Alexander versterking kreeg.

Mijn voeten brachtten me naar één van de kamers, die achteraan gelegen waren. Het leek me het logische dat Emma daar ergens werd vasrgehouden.

Ik opende een paar deuren, voorzichtig en op een kier. Bij de voorlaatste had ik prijs. Emma zat op het bed. Voorovergeboden en haar handen in haar haar. Een deken was om haar heen gewikkeld.

Een oudere vrouw zat naast haar. Ze sprong tussen ons twee in, toen ze me opmerkte. Emma keek me met een vragend, en lijkbleek, gezicht aan. Een kleine glimlach brak door.

"Scarlett!" Ik vocht tegen de tranen, toen ik om de oudere vrouw heen liep en mijn armen om haar heen sloeg. "Ik kan niet geloven dat ik je eindelijk gevonden heb!"

Mijn blik viel op iets dat tegen me aan drukte. Daarna keek ik haar met open mond aan, toen ik besefte wat het was. "Emma, oh ... Ik ..." Ze hield me meteen tegen. "Ik leg het later wel allemaal uit. Nu wil ik hier weg."

Ik rende meteen terug naar de gang en probeerde te zien of de kust veilig was. Ik moest nog even wachten tot Emma achter me aan kwam. Ze had een jas aangetrokken.

Ik wou haar zo snel mogelijk naar het schip brengen. Alleen zou Alexander dat ook beseffen, dus besloot ik een langere weg te nemen. Eén waarbij we wat moesten omlopen.

Emma

Marie wreef over mijn onderrug. "Gewoon rustig blijven ademen." Ik had een verschrikkelijke paar uur achter de rug. De inhoud van mijn maag was er al een paar keer uitgekomen. Mijn hoofd tolde. Ik zweette.

Ik probeerde te doen wat ze zei, tot Marie's aanwezigheid opeens weg was. Toen ik opkeek zag ik dat ze voor me stond. Na wat naar voor te leunen, zag ik een bekende in de deuropening. Iemand waar ik al heel lang op wachtte. Scarlett.

Ik glimlachte breed. "Scarlett!" Marie zette een stap opzij en keek toe hoe we in elkaars armen vielen. Tot Scarlett besefte dat er niet één maar twee personen naar het schip gingen. Ik hield haar tegen zodra ze om uitleg vroeg. "Ik leg het later wel allemaal uit. Nu wil ik hier weg."

Scarlett liep al naar buiten, terwijl ik een jas zocht. Daarna draaide ik me naar Marie. Ze schudde haar hoofd toen ze merkte dat ik alles wou uitleggen. "Ik zie zo dat je straalt. Dat dit het moment is waarop je gewacht hebt. Ik zal je dan ook niet tegenhouden."

Ze hielp me mijn jas aan te doen en drukte dan nog een moederlijke kus op mijn voorhoofd. Haar hand legde ze nog kort op mijn buik. "Veel geluk, beide."

Daarna namen we afscheid.

Ik rende achter Scarlett naar buiten. Zo snel ik kon en voor zover dat mogelijk was in mijn toestand.

Ik stelde haar geen vragen toen ze een langere weg nam. Het maakte me niet uit wanneer ik terug aan boord zou zijn. Zolang ik daar maar naartoe ging.

Het duurde een tijdje voor ik de bekende vlaggen van het schip zag. Er stonden een paar mannen beneden aan de kade te wachten. Pas toen ik hen zag, en ze me aan boord hielpen, besefte ik echt dat dit geen droom was. En dat ik bijna terug bij Austin was.

A/N: Ik vond het wel leuk om dit hoofdstuk in 3 pov's te schrijven. Zo weten jullie exact wat er gebeurd is :)

Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

En hoe gaat Austin reageren op de kleine verrassing? :o

Vote/Comment/Follow