My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

9.

Stuurboord?! 

Emma

Langzaam slofte ik vooruit. Mijn ogen keken goed uit of er iemand in de buurt was. Ik hoopte echt van niet. De hele dag in de kamer blijven was echt geen optie meer. Het voelde alsof ik stikte. Het leek alsof de muren op me af kwamen. Ik had ook echt nood aan wat frisse lucht. De ramen stonden wel open, maar toch voelde dat niet hetzelfde. Ik wou de wind echt op mijn huid voelen. 

Mijn ogen hielden alle deuren in de gaten. Zodra ik op het dek was, had ik niets meer te vrezen. In de gangen kon iedereen doen wat hij wou. Op het dek was dat iets anders. Daar zouden er genoegen getuigen zijn.

Mijn hart bonkte in mijn keel, tot ik eindelijk de gangen door was en de wind op mijn huid voelde. Een klein glimlach brak door op mijn gezicht. Het voelde goed om eindelijk eens uit die kajuit te zijn.

" Je hebt je weg naar buiten gevonden " Ik draaide me om, bij het horen van die stem. Er was maar één vrouw aan boord, dus moest ik niet raden wie het was. Scarlett stond een verdieping hoger, aan het roer. Ze had een brede glimlach op haar gezicht. 

" Ik ... Ik had nood aan wat frisse lucht. " Ze maakte meteen een handgebaar. " Je moet mij geen uitleg geven. "

Ik stapte het trapje op, zodat ik naar haar toe kon gaan. Ze had haar armen over het roer gelegd, en haar ogen volgden mijn bewegingen. De glimlach verdween kort van haar gezicht. " Ik heb gehoord wat er vannacht gebeurd is " mompelde ze. Ik voelde de angst terug in mijn onderbuik, als ik eraan terug dacht. " Als je erover wilt praten, dan ben ik er voor je. " Ze haalde haar arm van het roer en legde haar hand kort op mijn arm.

" Nu je hier toch bent ... Zou jij heel even willen overnemen. Dan kan ik even een korte plaspauze inlassen. " Zonder echt op antwoord te wachten, liet ze het roer al los. " Niet echt dat je veel moet doen. Je moet gewoon opletten of er geen gevaar in de buurt is. " Ze gaf me een kort schouderklopje, voor ze het trapje afrende. Ondertussen zei ze nog: " Dat bespaart me nog een paar minuten om iemand anders te vinden. " En daarna was ze uit beeld verdwenen.

Mijn handen bleven een tijdje voor het stuur hangen. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Ik kon ook niet geloven dat ze me zoveel verantwoordelijkheden gaf. " Het roer zal niet bijten, Emma. " Austin leunde tegen de reling en keek me met een kleine glimlach aan. Alsof hij het echt een goed grapje vond.

Ik zette meteen een stap naar achter. Als bescherming voor mezelf. Nu hij, als kapitein, hier was wou hij me waarschijnlijk zo snel mogelijk terug in mijn kajuit. Hoewel, mijn ... Eerder zijn kajuit. Hij zette een stap naar voor en legde zijn hand op mijn onderrug. Zo liet hij me terug een stap naar voor zetten. 

" Als je hier toch een tijdje kan blijven, kunnen we je evengoed leren hoe je een piraat moet zijn. " fluisterde hij in mijn oor. Mijn handen hadden het roer al vastgegrepen. Ik durfde niet meer te bewegen. Vooral omdat ik gevangen zat tussen het roer en Austin. Ik voelde zijn hitte. Ik voelde zijn adem. 

" Rotsblok aan stuurboord! " klonk er opeens. Mijn ogen zochten naar de eigenaar van de stem. Veel tijd om te zoeken kreeg ik niet, want Austin had zijn handen al op die van mij gelegd. " Niet teveel treuzelen. Straks liggen we allemaal op de bodem van de zee. " Zijn handen bewogen het roer, naar links zodat we het rotsblok konden ontwijken. Ik verwachtte dat hij me daarna ging loslaten, maar dat deed hij niet. Tot Scarlett opeens weer op het toneel verscheen. 

Haar aandacht viel meteen op onze positie. Austin zette meteen een stap achteruit en knikte kort naar haar. " Elke keer als er iets spannends gebeurd ben je net weg " lachte hij, voor hij terug naar beneden ging. Daarmee liet hij Scarlett en mij achter. Ik zuchtte zo stil mogelijk. Austin was zo slecht nog niet. Dat had ik al snel begrepen. Toch vond ik het beter als hij niet te dicht in mijn buurt was. Het leek alsof mijn hart dan sneller sloeg. Door angst, waarschijnlijk.

A/N: Een schattig momentje haha :p 

Vote/Comment/Follow