My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

23.

Austin's antwoorden

Emma

Mijn handen hadden de enveloppe al zeker tien keer omgedraaid sinds Scarlett hem aan mij gegeven had. Het was eigenlijk de bedoeling dat ik die direct aan Austin zou geven. Wat me tegenhield? Het handschrift van mijn vader. Austin had me niet verteld dat ze contact hadden. Daarom was ik ook zo verbaasd. Ik wou niets liever dan de inhoud van de brief was.

Ik had zelfs geprobeerde om hem voorzichtig open te maken. Alleen zou Austin meteen beseffen dat ik hem open gemaakt had. Dat was de enige reden waarom ik hem dicht gelaten had. Als ik de inhoud zou willen weten, dan zou ik het hem zelf moeten vragen.

Het was bijna een mirakel dat ik de brief in mijn handen had gekregen. Het was de eerste keer dat Scarlett, of Austin, me deze taak gaf. Waarschijnlijk had het tijdstip daar iets mee te maken. We waren net terug op zee, nadat we heel kort aangemeerd hadden. Onze voorraad medicijnen was op. Er waren een paar mannen ziek geworden. En dan was er nog Austin, die nog steeds wat medicijnen moest slikken.

Als Scarlett geweten had dat deze brief van mijn vader was, dan had ze hem mij ook nooit gegeven. Vooral die onwetendheid moest ik bedanken.

Met stevige pas stapte ik naar Austin's kajuit. Ik klopte kort en ging naar binnen, zonder echt op antwoord te wachten.

Austin

Ik hoefde haar niet eens te vragen waarom ze opeens binnen kwam. De enveloppe waarmee ze aan het zwaaien was. Hoe ze aan die brief gekomen was, was me een vraag. Hoewel ik kon vermoeden dat Scarlett hem aan haar gegeven had, zonder echt te weten wat ze deed. Daardoor had ze gezorgd voor een hoop problemen. Ondertussen kende ik Emma. Ze wou weten waarom haar vader me een brief stuurde. Wat erin stond.

Ze sloeg de enveloppe neer op de tafel en leunde naar me toe. "Leg me uit wat dit is!" In normale omstandigheden had ik een grapje gemaakt, in de richting van ' dit is een enveloppe', maar dit leek me niet het goeie moment daarvoor. Ze keek me boos en tegelijk nieuwsgierig aan.

Ik schoof de enveloppe dichter naar me toe en opende hem, zonder haar een verdere uitleg te geven. Daar was ze duidelijk niet tevreden mee, want ze begon alweer te vragen naar een uitleg. Ik hield mijn vinger in de lucht, om haar te doen zwijgen. Ik wou eerst weten wat erin stond, voor het geval ze dat ook te weten was gekomen. Op dit moment moest ik voorzichtig zijn. Mijn woorden moest ik goed afwegen, want eenmaal gezegd kon ik ze niet meer terugnemen.

Mijn ogen scanden de letters en de woorden. Er stond precies in wat ik wou lezen. Ik vouwde de brief weer op en stopte hem in één van mijn broekzakken. Ook daar had Emma commentaar op.

Ik stond recht en liep om de tafel heen. "Ik heb een deal gemaakt met je vader." Ik besloot deels open kaart te spelen. Zo hield ik haar op de hoogte, maar wist ze wel de details niet. Het waren net die details waardoor ze me zou haten. Ze had dan wel geen goeie relatie met haar vader, ze zou nog steeds alles doen om me tegen te houden. Ik moest haar zo lang mogelijk in het ongewisse laten.

"Hij denkt dat hij je terugkrijgt in ruil voor geld, alleen ben ik van plan om jullie alle twee te houden." Ze was duidelijk even van slag van wat ik zei. Eigenlijk had ik niet echt gelogen. Enkel een klein detail verzwegen. Daar zou ze voorlopig niet achter komen.

"Dus je gaat me dwingen om hier te blijven? Nu ik jullie beter ken had ik toch iets anders verwacht." Ze was duidelijk boos omdat het leek alsof ze een voorwerp was, waarover ik kon beslissen. In theorie kon ik dat ook. Een vrouw moest luisteren naar de mannen rondom zich. In praktijk was dat bij haar iets anders. Ze had zich al teveel in mijn leven genesteld om zomaar een voorwerp te zijn. Ze was al veel meer dan dat. Toch zou ik dat niet meteen toegeven.

"Ik zou je nooit dwingen." ging ik meteen in de verdediging. "Alleen verwacht ik dat je liever hier blijft dan teruggaat naar je verloofde. Ik kan me natuurlijk vergissen, maar dat betwijfel ik."

"Je denkt toch niet dat mijn vader dit zomaar gaat laten gebeuren? Hij zal me nooit laten blijven." Ze gaf dus toe dat ze het hier nog niet zo slecht had. Misschien had haar verloofde daar wel iets mee te maken. Ze zou nooit teruggaan naar hem. Gelukkig hadden we daarover dezelfde mening.

"Ik zal daar nog wel iets op vinden." zei ik. Ik kon moeilijk zeggen dat ik wel al een oplossing had. Dit was op dit moment het beste om te zeggen. "Maak je maar geen zorgen, Emma. Je gaat niet terug naar je oude leven als je dat niet wil." Ik pakte de brief uit mijn broekzak en gaf die aan haar,voor ik mijn kajuit verliet zodat ze rustig de brief kon lezen.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow