My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

42.

Bondgenoot

Emma

Austin was terug vertrokken. Hij had weer één of ander plan bedacht. En natuurlijk wou hij mij daar het liefste buiten houden. Zodat ik me geen zorgen kon maken. Hij had de meeste sloepen achtergelatenen was met het schip vertrokken. Een stuk of tien bemanningsleden waren achter gebleven. Om Scarlett en mij te beschermen, voor het geval er iets misliep.

Voor hij vertrok, had Austin nog een heel kamp gebouwd. Dan had ik al moeten weten dat hij iets van plan was. Blijkbaar had ik het genegeerd, in de hoop dat we eindelijk wat rust konden hebben.

"Ik weet dat je hem mist, maar je zal toch even moeten doorbijten." Ze gaf me een bemoedigende glimlach. "Austin weet wat hij doet. Binnen een paar dagen kunnen jullie terug samen op het strand liggen zonnen." Ze knipoogde naar me, voor ze even lachte. Het enige antwoord dat ik gaf, was een klein zuchtje.

Zij had makkelijk spreken. Zij was niet zwanger. Was niet getrouwd met de verkeerde man. Was ook niet ontvoerd geweest. Vastgehouden.

Natuurlijk bedoelde ze het goed. Ze probeerde me gerust te stellen. Te kalmeren zelfs. Alleen had ik daar op dit moment geen nood aan. Het enige dat ik wou was Austin hier bij mij. Pas dan wist ik dat hij veilig was.

We hadden zoveel vijanden. Het was goed mogelijk dat één van hen hem zou vinden. Alexander had waarschijnlijk iedereen zijn kant van het verhaal verteld. Austin als de vijand voorgesteld.

Ik kon alleen hopen dat Scarlett gelijk had en dat Austin binnen een paar dagen terug was.

Austin

We deden er uiteindelijk drie dagen over om aan te meren. Het was niet de dichtsbijzijnde haven. Daar waren teveel gevaren. Deze was één van ons. Eén van de piraten. Natuurlijk waren er ook gewone mensen en was er de kans dat Alexander hier ook enkele van zijn mannetjes had. Toch zouden zij hier niets kunnen proberen. De piraten waren hier de baas én daar kon niemand tegenop.

Ik stevende recht op mijn doel af. Over de hele wereld had ik vrienden zitten. De ene had meer invloed dan de andere. Nu had ik één specifiek iemand nodig: Benjamin.
Ik had hem al een paar jaar niet meer gezien, maar dat zou normaal geen probleem mogen vormen.

Mijn handen duwden de deuren van de bar open. Als je iemand zocht was dit de plek waar je moest zijn. Hier was altijd wel iemand die je kon helpen.

Ik zette me op één van de barkrukken neer. Het muntje liet ik al door mijn vingers rollen. Zoveel tijd had ik niet. Ik wou het liefst zo snel mogelijk terug naar Emma.

Zodra de barman het muntje zag kwam hij naar me toe. "Waar kan ik u mee helpen?" Hij glimlachte breed. "Ik ben op zoek naar een vriend van me. Benjamin. Hij zou hier ergens in de buurt moeten wonen."

Wat Benjaming tegenwoordig deed was me een raadsel. Het enige dat ik wist was, dat dit zijn uitvalsbasis was. Naar deze haven ging hij altijd terug. Het was een berekende gok om hem hier te zoeken.

"Hij woont een eind verderop op de heuvel." zei de barman, terwijl hij het muntstukje al in zijn zak liet glijden. "Als u wil kan ik u de weg opschrijven."

Ik liet een tweede muntje op de houten bovenkant van de bar vallen. De barman schoof het al snel naar zich toe, om daarna snel iets op het papiertje te kriebelen.

Ik draaide mijn rug naar hem toe, terwijl ik het papiertje verborg in mijn handpalm.

De barman had de weg duidelijk opgeschreven. Het duurde toch een tijdje voor ik mijn einddoel bereikt had. Benjamin leefde blijkbaar redelijk afgezonderd. Niet dat mij dat veel scheelde. Het maakte het natuurlijk wel moeilijker om hem te vinden.

Ik zag het gordijn van één van de ramen kort opzij schuiven, maar stond nog net te ver weg om te zien wie het juist was.

Ik vervolgde mijn weg naar de voordeur. Net toen ik wou aankloppen vloog de deur open en voelde ik de loop van een pistool tegen mijn voorhoofd.

De vrouw, die het pistool vasthad, keek me recht in de ogen. " Je krijgt twee minuten om uit te leggen wie je bent en wat je hier te zoeken hebt."
Achter haar zag ik nog net een klein meisje van achter een hoekje kijken. 

Mijn aandacht vestigde zich al snel weer op de vrouw voor me.
Ik hield mijn handen voor me, zodat ze zag dat ik niets te verbergen had.

"Ik ben een vriend van Benjamin." zei ik zo kalm mogelijk. De vrouw liet het pistool kort zakken, zodat het niet meer tegen mijn voorhoofd stond maar wel nog op me gericht was.

"Het is een hele tijd geleden dat mijn man nog bezoek gekregen heeft."

A/N: Een nieuwe bad-ass vrouw 😂

Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow