Emma's leven was helemaal voor haar uitgestippeld.
Binnen een aantal weken was haar huwelijk, met één of andere sergeant.
Zelf had ze geen idee wie dat was. Laat staan dat ze dat wou weten.
Het enige wat ze wist, was dat haar vader hem een goeie...
Voor de zoveelste keer werd ik alleen wakker. Met elke dag die er voorbij ging voelde ik me slechter. Depressiever. Eenzamer. Iedereen aan boord probeerde me wel te helpen. In elke haven waren er wel piraten die ik kende. Ze zouden me op de hoogte brengen als Emma ergens gesignaleerd werd. Alleen leek het alsof haar ' verloofde ' haar ergens verstopte. In die 5 maand had niemand haar gezien.
Ik kon alleen maar hopen dat alles in orde was. Dat hij haar goed behanddelde en dat ze nog steeds aan me dacht. Dat ze nog steeds hoop had dat ik haar kwam redden. Want dat was ik nog steeds van plan. Zelfs na 5 maand.
Niet alleen ik wou Emma terug. Ook de bemanning. Scarlett voelde zich immens schuldig dat ze Emma niet had kunnen beschermen, toen een groep mannen haar kwam halen. Ik had haar nooit als de schuldige gezien of als degene die een fout gemaakt had. Ik wist als geen ander dat ze alles zou doen om Emma te beschermen.
"Austin?" Ik was op het schip gebleven, terwijl de rest aan land ging. Ook in deze haven was Emma er niet. Ik had hier en daar al navraag gedaan en was meteen teruggekomen toen mijn zoektocht op niks uitdraaide.
Scarlett kwam naar me toe gelopen. Ze zwaaide wild met een brief. "Het is een brief van één van de wachtposten." Daarmee bedoelde ze enkele piraten, en ex-piraten, waarmee ik contact hield. "Misschien heeft hij nieuws over Emma."
Het was niet de eerste keer dat ze zo enthousiast was. Dat was ze elke keer als ze zo'n brief kreeg. De eerste paar keer was ik ook enthousiast geweest, nu wachtte ik daarmee tot ik de inhoud gelezen had.
Ik opende hem voorzichtig en las de eerste paar zinnen. "Scarlett?" Ze keek me met grote nieuwsgierige en hoopvolle ogen aan.
"Roep iedereen bij elkaar." Ik hield de brief stevig vast en keek in haar ogen toen ik zei: "Emma is terug thuis."
Emma
Elke avond deed ik hetzelfde. Ik stond dan op mijn balkon en keek naar de zee. In de hoop dat ik een bekend schip zou zien. Ik wou de hoop niet opgeven. Ik wist wel dat Austin naar me op zoek was. Daarom had hij me overal naartoe gebracht, om Austin het gevoel te geven dat hij me nooit zou vinden.
Alexander had me een week geleden teruggebracht naar mijn geboortestad. De stad waar ik Austin had leren kennen. Nu leefde ik hier met hem, in plaats van met mijn vader. Hij had me zelf verteld dat Austin hem vermoord had. Moest ik daar nu blij of verdrietig om zijn? Ik voelde beide emoties.
Alexander had ervoor gezorgd dat Austin me niet zomaar kon meenemen. Of beter gezegd, dat anderen Alexander juist zouden geloven in dit hele verhaal.
Zoals elke avond had ik mijn trouwring op het nachtkastje gelegd. Ik weigerde het ding te dragen als niemand om me heen was. De enige wiens trouwring ik wou dragen was die van Austin.
Alexander had meteen een huwelijksceremonie laten organiseren. Niemand wou mijn mening horen. Natuurlijk hielp het niet dat mijn vader het contract al ondertekend had. Nog steeds kon ik niet over mijn eigen leven beslissen.
Overdag hielp ik de dienstmeisjes in en rond het huis. In de hoop zo mijn gedachten te verzetten. Natuurlijk had ik geprobeerd om te ontsnappen. Jammer genoeg werd ik dan juist slechter behandeld. En dat kon ik nu niet aan.
Mijn hand wreef over mijn bollende buik. Ik was niet meer alleen nu. Er was iemand waar ik voor moest zorgen. Iemand die belangrijker was dan ik.
Vooral om die reden bracht ik veel tijd binnen door. Elke keer als ik buiten was werd ik weer met Alexander geconfronteerd. Ik wou hem niet zien. Niet in zijn buurt zijn. Het enige wat hij van mij mocht doen was doodvallen!
Voor de zoveelste keer sliep ik alleen vannacht. Alexander durfde niet meer in mijn slaapkamer te komen, sinds ik hem een trap af in zijn edele delen. Eigen schuld, dikke bult noemde ik dat.
Het enige dat ervoor zorgde dat ik in slaap viel was Austin's herinnering. Als ik aan hem dacht voelde ik me veilig. Voelde het alsof ik alles aankon.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
![My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]](https://img.wattpad.com/cover/104528865-64-k76299.jpg)