My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

39.

Scarlett's bezorgdheid

Austin

Mijn zwaard botste tegen dat van Scarlett. Ze leunde wat naar achter om de impact op te vangen. "Je gaat toch iets beters moeten verzinnen." lachte ze, voor ze haar lichaam naar voor duwde. Ze probeerde me uit balans te brengen. Alleen moest ik maar één stap opzij zetten en haar aanval was al mislukt.

Ze zette haar handen, wat teleurgesteld, in haar zij, terwijl ik het niet kon laten om te lachen. "Je bent geen partij voor me, Scarlett. Dat je die teleurstelling echt nog wil ondergaan." Ik zette een stap naar voor en woelde door haar haar. Ze gaf mijn arm meteen een mep, voor ze haastig haar haar terug goed probeerde te leggen.

Ik grinnikte nog eens kort, voor ik mijn zwaard terug aan mijn broeksriem hing. Straks zou ik die terug naar mijn kajuit brengen. Het was nu eenmaal onhandig om altijd een zwaard bij te hebben. Daarom liet ik het vaker achter, dan dat ik het mee had. Misschien wel een zwakke plek van me.

Ik maakte het flesje los van mijn broeksriem en nam een korte slok. Voor één van de eerste keren was het niet gevuld met alcohol. De reden? Ik moest op mijn best zijn. Geen enkele keer mocht ik mijn aandacht laten verslappen. En alcohol was daar de grootste factor in. Nu niet dat ik anders een zatlap was. Meestal dronk ik enkel 's avonds een paar glazen. En overdag nam ik dan weer kleine slokjes van het flesje aan mijn broeksriem. Verder raakte ik niets aan. In de piratenwereld was ik een uitzondering.

Scarlett gaf me een klein schouderklopje, voor ze naar binnen verdween. 

Er stond een gure wind. De donkere wolken in de lucht voorspelden regen. Hopelijk pas tegen de avond, zodat we toch nog een heel eind konden door varen. 

Scarlett

Ik ging mezelf heel even opfrissen in mijn kajuit. De deur naar Emma's kajuit stond op een kiertje. Ze had terug haar intrek genomen in Austin's kajuit. We hadden de voorbije dagen al een paar aanpassingen gedaan. Zo was het bed vergroot. En had Austin ook wat van zijn spullen naar zijn werk-kajuit gebracht.

"Emma?" 

Ik klopte zachtjes op de deur. Als ze sliep wou ik haar niet wakker maken. Ze had dan ook alle rust nodig die ze kon krijgen. Alles wat er gebeurd was had haar echt uitgeput. Ze had diepe wallen onder haar ogen. Ze had bijna geen kracht meer. Wat had ze tijdens die 5 maand gedaan? Had ze dan niks gegeten? Niks gedaan? Ik kon me niet eens voorstellen wat ze meegemaakt had. Gelukkig was alles voorbij. Of toch zo goed als. Austin moest Alexander eindelijk nog verslaan, zodat Emma eindelijk van hem verlost was. 

Emma zat bij het raam. Ze had een emmer tussen haar benen en haar hoofd hing wat door het raam, waarschijnlijk om wat frisse lucht te krijgen. En dat terwijl alle ramen open stonden. Het was dan ook verschrikkelijk fris. Alleen leek zij daar geen last van te hebben. Haar deken lag op de grond en ze pufte, alsof ze koorts had. 

Zodra ze me opmerkte draaide ze haar hoofd naar me toe. Ze zag lijkbleek. "Voel je je wel goed?" Ik ging snel naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar heen. Ze zuchtte, voor ze zei:" Gewoon wat misselijk. Niets nieuws eigenlijk." Ze draaide haar hoofd weer van me weg, om terug naar buiten te leunen. "Ik denk alleen dat het schip me nog zieker maakt." 

Alsof haar maag haar woorden nog wat kracht wou bijzetten, leunde ze naar de emmer toe en gaf over. Het enige dat ik kon doen was over haar rug wrijven en haar gerust stellen. Na een paar minuten was het weer voorbij en sloot ze kort haar ogen.

"Misschien is het dan tijd dat we eens van boord gaan." Ik bleef over haar rug wrijven. "Dit hou je geen maanden meer vol!" Wist Austin dit wel? Of probeerde ze dit voor hem te verstoppen? Toen ik haar ernaar vroeg, schudde ze wild haar hoofd. Ze pakte mijn handen vast. "Vertel hem alsjeblieft niets. Hij gaat zich alleen maar meer zorgen over me maken."

Ik schudde ook mijn hoofd en kneep zacht in haar handen. "Austin moet dit weten! We willen allemaal het best voor je en blijkbaar is dat niet de zee!"

Het was natuurlijk niet veilig om nu al van boord te gaan. Er waren ook geen havens in de buurt waar we direct konden aanmeren. Ofwel moesten we op zoek gaan naar een eilandje ofwel moesten we toch wachten tot we bij een haven aankwamen. Maar dan bestond er natuurlijk ook wel de kans dat Alexander ons snel zou vinden. Het had allemaal voor- en nadelen. Alleen kwam Emma's gezondheid nu wel op de eerste plaats.

"Blijf jij maar rustig zitten, dan ga ik hem halen." Voor ze kon protesteren, verliet ik de kajuit en sprintte naar het dek toe. Daar zou ik Austin wel kunnen vinden.

A/N: Wat meer inkijk in Scarlett's gedachten :)

Vote/Comment/Follow