Emma's leven was helemaal voor haar uitgestippeld.
Binnen een aantal weken was haar huwelijk, met één of andere sergeant.
Zelf had ze geen idee wie dat was. Laat staan dat ze dat wou weten.
Het enige wat ze wist, was dat haar vader hem een goeie...
"Austin?" Al een aantal keer had ik zijn naam luidop gezegd. Hij stond met zijn rug naar me toe. Zijn ogen keken naar buiten door één van de vele ramen in de kamer. Ik zag hoe zijn adamsappel op en neer ging. Hij slikte een aantal keer, alsof hij zichzelf moet aan het inspreken was. Alsof hij naar zijn woorden zocht. De reden van zijn nervositeit was nog steeds een raadsel. Hoewel een gevoel diep vanbinnen me zei dat ik het liever niet wou weten. Dat het iets slechts ging zijn.
Na nog een paar seconden, draaide hij zich om. Hij bleef toch nog even aan het raam staan, voor hij naar me toe kwam. Hij bukte zich, zodat we op dezelfde hoogte zaten. Aangezien ik op het bed zat, raakte zijn rechterknie de grond. Zijn handen pakten mijn handen vast. Opnieuw bewoog zijn adamsappel. Nervositeit was in zijn ogen af te lezen.
Eén van de weinige keren dat hij zijn zelfvertrouwen verloor. Normaal gezien was hij altijd diegene die zelfvertrouwen uitstraalde. Zeker was van wat er zou gebeuren én alles positief in zag. Al een aantal keer hadden zijn woorden anders gezegd, hoewel zijn uitstraling niet veranderd was. Nu leek een andere Austin voor me te zitten.
"Austin?" Opnieuw gaf ik hem de kans om me meer uitleg te geven.De stilte maakte mijn maag zwaar. Ik voelde mijn hele lichaam trillen, in afwachting van wat hij zou zeggen. En hoe langer het duurde, hoe misselijker ik werd.
"Ik had eigenlijk liever dat je dit niet wist. Of toch niet volledig." begon hij na even twijfelen. "Begrijp me niet verkeerd ... Ik wil eerlijk met je zijn en niks achterhouden. Alleen leek het me beter voor je gezondheid om nog even te wachten." Mijn lichaam maakte zich klaar voor de schok. Ik voelde hem al aankomen. Diep vanbinnen wist ik waar hij het over had, zonder dat hij ook maar één hint in die richting gegeven had.
"Via via hebben we een brief van Alexander ontvangen. Hij weet waar we zijn en hij is nu naar hier op weg." Ik hapte even naar adem. Mijn keel was opeens droog en ik voelde hoe mijn maag opnieuw ronddraaide. "We hebben nog wel even om je hier weg te krijgen. Om ervoor te zorgen dat jullie niets overkomt." Ik drukte mijn gezicht tegen zijn borst. Zijn armen gingen meteen rond mijn middel.
"Ik dacht ... Ik dacht dat we meer tijd hadden." mompelde ik. Ik hield hem stevig vast. Alsof ik hem elk moment kon verliezen. Want zo voelde het ook. Het voelde echt als één van de laatste momenten aan. "We hebben nog een paar weken. Net genoeg om ons te organiseren en jou hier weg te krijgen." Ik schudde meteen mijn hoofd als hij dat weer zei. "Ik ... Ik wil echt niet weg. Ik ga pas weg als ik weet dat er geen andere mogelijkheid is. Pas dan ben je van me verlost."
Ik pakte zijn gezicht vast en drukte mijn voorhoofd tegen dat van hem. "We zijn samen aan dit avontuur begonnen, schat. Ik ... Ik kan je hier niet zomaar achterlaten. Dat kan ik echt niet." Austin wreef een aantal tranen, die over mijn wangen rolden, weg en kuste me kort. "Ik zal niet gerust zijn voor jij ver weg bent."
Opnieuw schudde ik mijn hoofd. "Je kan me niet zomaar wegsturen! Ik wil bij je zijn! Hoe ga ik nu ooit gerust kunnen zijn als ik niet weet wat er aan de hand is?" Zijn handen wreven over mijn rug, in de hoop me zo te kunnen kalmeren. "Alsjeblieft. Stuur me niet weg. Dat kan ik echt niet aan op dit moment." Ik zag de twijfel opnieuw in zijn ogen. Of het wel een goed idee was om me te laten blijven.
"Zodra het te gevaarlijk wordt, ben ik weg. Dat beloof ik." Austin zuchtte kort. Het was het moment waarop ik zeker wist dat ik gewonnen had. Dat hij naar me zou luisteren. "Oke." zei hij kort. "Je kan blijven, maar je blijft ver genoeg weg zodat ik zeker ben dat Alexander je niet meteen kan vinden. Dat je een voorsprong hebt voor het geval er toch problemen zouden zijn." Eigenlijk wou ik reageren maar hij hield me tegen. "Maar vanaf het moment dat er iets misgaat, in ons nadeel, wil ik dat je weggaat. En Scarlett blijft bij jou. Samen met Sofia."
Ik knikte heftig, voor ik me terug in zijn armen liet vallen. Opnieuw drukte hij me stevig tegen zich aan. Daarna werd er niets meer gezegd. Ik wist ook niet goed wat ik moest zeggen. Ik zou hem nooit op andere gedachten kunnen brengen. Ook al was dat wel hetgene ik heel graag zou willen. Op dit moment kon ik dus alleen nog maar genieten van de paar weken die we samen hadden, want de toekomst was nog onzeker.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
![My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]](https://img.wattpad.com/cover/104528865-64-k76299.jpg)