My Pirate Adventure [#Watty Winner 2020]

37

Het gemis is eindelijk voorbij

Austin

Ik ijsbeerde op het dek. Waar bleven ze? Was dit slecht nieuws? Had Scarlett haar niet kunnen redden? Net toen ik het wou opgeven, zag ik een bekende pluk haar. Die van Scarlett. Ze glimlachte breed naar me toen ze het dek op kwam. Daarna zette ze een stap opzij. Zo maakte ze plaats voor Emma.

"Emma?" Ik sprintte naar haar toe en pakte haar in mijn armen. Ik draaide haar rond in de lucht. "Je beseft niet hoe erg ik je gemist hebt." snikte ze. Ik drukte haar dicht tegen me aan, nadat ik haar hele gezicht had gekust. Heel even had ik haar gewoon bekeken, om zeker te zijn dat ik de juiste Emma voor me had.

Ik kon niet geloven dat ze nu echt voor me stond. Dat ze terug was. Ik merkte zelfs niet dat het schip terug begon te varen, aangezien we zo snel mogelijk terug naar zee wouden.

Pas dan merkte ik iets anders op. Iets dat ik niet gezien had, maar nu pas voelde. Mijn hoofd ging naar beneden en langzaam gingen mijn handen naar de plaats waar ik naar keek. Zodra ze haar buik aanraakten, leek het alsof ik gestoken werd door iets.

Ik liet haar meteen los en zette geschrokken een stap naar achter. Dit kon niet waar zijn ?! Dit kon echt niet waar zijn!

Ze was zwanger! Hij had haar bestemt! Niet dat dat op zich erg was. Alleen had ik het liever anders gezien. Hij had haar niet alleen mentaal maar ook lichamelijk pijn gedaan. En daar zou ik de rest van mijn leven mee moeten leven. Dat ik haar niet had kunnen beschermen.

Emma legde haar handen op haar buik en nu merkte ik nog iets anders op. De trouwring rond haar vinger. Dat had ik verwacht. Toch deed ook dat pijn. Ze had zoveel moeten doorstaan tijdens die 5 maanden. Ik had haar niet op tijd kunnen redden. Tot mijn spijt.

Haar handen gingen daarna naar mijn gezicht. Ze lieten het weer naar haar eigen gezicht kijken. "Trek alsjeblieft geen conclusies. Ik kan dit alles uitleggen."

Emma

Ik schraapte kort mijn keel. De herinneringen kwamen terug bij me op. Die had ik lang proberen onderdrukken, maar nu voor Austin moest ik die weer allemaal ondergaan.

"Alexander wou zo snel mogelijk met me trouwen. Om ervoor te zorgen dat je me niet zomaar terug kon meenemen en met me kon trouwen. Hij heeft het contract van mijn vader gebruikt, terwijl niemand aan mij vroeg wat ik wou. Het contract was genoeg voor de priester om het te laten doorgaan, ook al had ik verschillende keren gezegd dat ik gedwongen werd. En dat het tegen mijn zin was."

Ik begon te trillen. Vooral omdat alle emoties van toen terug kwamen. Ik sloeg mijn armen om me heen, om mezelf veiliger te voelen. Austin zette een stap naar voor en legde zijn arm om me heen. Zelfs nu wou hij me bescherming, hoewel hij dacht dat hij me kwijt was, terwijl ik voor hem stond.

"We hebben een tijd op zee rondgevaren. Hij wou er zo voor zorgen dat je ons niet meteen kon vinden. Pas nu vond hij dat het genoeg geweest was en gingen we terug naar hier."

Austin's duim veegde een traan van mijn wang. Pas dan merkte ik dat ik aan het huilen was.

"Ik ... Het enige dat me hoop deed houden was de baby. Ik moest sterk zijn om ervoor te kunnen zorgen." Mijn handen streelden onbewust over mijn buik.

Austin onderbrak me. "Ik wil liever geen details over ... " Hij schudde kort mijn hoofd. "Ik ... Ik zie je graag. En ik zal niets doen dat in het nadeel is van de baby, zelfs al is het niet van mijn bloed. Ik ga niet ... "

Nu onderbrak ik hem. Ik zette een stap naar voor en kustte hem, geheel onverwacht. Hij keek me dan ook verbaasd aan toen ik hem terug aankeek.

"Alexander heeft me nooit fysiek aangeraakt, Austin."

"Het is van jou. Jij bent de papa."

Het leek even te duren voor hij het doorhad. Zelfs Scarlett zag ik vanuit mijn ooghoek met open mond naar ons kijken. Daarna verscheen er een brede glimlach op haar gezicht.

Bij Austin bleef de verbazing. Hij keek een paar keer van mij naar mijn buik en terug.

Opeens liet hij zich op zijn knieën zakken. "Ik kan het niet geloven." Hij schudde een paar keer zijn hoofd en wreef over zijn gezicht.

"En toch is het waar, Austin. Een klein stukje van jou was altijd bij me. Zonder de baby zou ik het nooit volgehouden hebben."

Hij keek naar me op. Zijn ogen waren glazig door de tranen. Voor de eerste keer zag ik hem huilen. Het liet mijn ogen ook meteen volschieten met tranen.

"Wat Alexander ook wil doen om ons uit elkaar te halen, er zal altijd een bewijs zijn van onze band." Nadat ik dat zei gingen Austin's handen terug naar mijn buik. Deze keer om echt te voelen.

Hij leunde wat naar voor en liet zijn voorhoofd tegen mijn buik rusten. Mijn handen wreven door zijn haar.

Op dat moment moest er niet meer gezegd worden. De stilte was meer dan genoeg en zei eigenlijk alles.

We waren weer allemaal bij elkaar. En we zouden nooit meer uit elkaar gaan. Zelfs niet als Alexander weer tussen ons in kwam.

A/N: Waren er die dit verwacht hadden? :p

Vote/Comment/Follow